লিলিমাই...

ঘৰুৱা নাম মৃদু৷ 

বয়স সাত বছৰ৷ 

সম্বন্ধত মই তাইৰ বৰদেউতাক৷

বিয়লি পৰত পাকঘৰত কিবা এটা খাবলৈ দি আমাৰ মাই মোলৈ চাই কৈ গ’ল : আজি মৃদুৱে কি কৰিলে জান? অলপ আগতে তাই মোক স্কুললৈ নিয়া বেগটো খুজিলে৷ মই বিচাৰি-খোঁচাৰি দিবলৈ নৌপাওঁতেই ক’লে... ‘সোনকালে বেগটো দিয়া অ’৷ ইমান লিলিমাই কৰি থাকিব নালাগে৷’ 

মই বোলো, কি কয় এই? কি লিলিমাই? মই একো বুজি পোৱা নাই৷ কচোন তই৷

নাতিনীয়েকে আইতাকক কোৱা কথা শুনি মোৰ হাঁহি উঠিল৷ ক’ত শিকিলে বাৰু তাই? আমাৰ ঘৰত দেখোন তেনে শব্দৰ প্ৰয়োগ নাই৷ নে স্কুলত কোনোবা বান্ধৱীৰ পৰা শিকিছে!

তাৰ পিছত মাক অৰ্থটো জনাবৰ বাবে মোৰ লগত থকা সাতখন অভিধান এখন এখনকৈ এফালৰ পৰা মেলিলোঁহি৷ নাই, ‘লিলিমাই’ নাপালোঁ৷ ফলত এতিয়ালৈ অৰ্থটো জনাব পৰা নাই৷

এতিয়া মই ভাত খাবলৈ গ’লেই সত্তৰোৰ্ধ আমাৰ মায়ে মোক সুধিব৷ কি ক’ম বাৰু? কওকচোন...