কবি হোৱাৰ বাসনা...

কবিতা-বিশেষ ই-আলোচনীখনৰ বাবে 'কবিতা' এটা লিখিবলৈ আজি কেইদিনমান ধৰি মনটো দেখোন কিবা খুদুৱাই আছে৷ ইফালে দিনো চমু চাপি আহিছে৷ ১৫ তাৰিখ আহিলেই! কি কৰোঁ, কি লিখোঁ? এনেয়ে ভাবৰ দুখীয়া, অন্তৰ-কঠোৰ মানুহ৷ সংবেদনশীলতাক লৈ নিজৰে বৃহৎ প্ৰশ্নবোধক৷ ইমানকেইটা সমস্যা৷ তাতে আকৌ কবিতা! এনেকৈ হয় নেকি?

তথাপি উন্মাদ হৈ পৰা মনটোকচোন দমাব পৰা নাই একোপধ্যে৷ কবিতাৰ এ-বি-চি-ডি জানিবলৈ অতি গোপনে কিতাপ এখনৰ পৰা আগধৰি কেইটামান পৃষ্ঠা পঢ়ি ল'লোঁ৷ গম পালোঁ, কাব্যিক সুষমা বঢ়াবলৈ হ'লে ভাষাৰ প্ৰকাশৰ মিতব্যয়িতা, ভাবৰ লালিত্য, অৰ্থঘন চিত্ৰকল্প আদি বোলে ঢেৰ কিবাকিবি লাগিব৷ ক'ত পাওঁ এতিয়া হুঁ? কবিয়েনো কি কৰে? তাকো চাইছোঁ, চিন্তা কৰি৷

ভাবি আছোঁ, কল্পনা কৰি আছোঁ৷ ভাবো তললৈ যোৱা নাই, কল্পনাও ওপৰলৈ উঠা নাই৷ মুঠতে যেন পাৰ নোপোৱা অৱস্থা এটা৷ একোবত মনটো উৰুৱাই নিছোঁ অতীতলৈ, দূৰ অতীতলৈ৷ চকু দুটা মুদি লৈছোঁ৷

ফ্লেচ্‌ বেকত দেখা পাইছোঁ...

প্ৰেমিকা কাষ চাপি আহিছে৷ তাই ঘৰলৈ যাব৷ সন্মুখত গৰমৰ বন্ধ৷ কলেজ নাই৷

প্ৰেমিকে তাইক বাচখনত উঠাত সহায় কৰি দিছে৷ তাৰ মনটো মৰা৷ ইমান দিন নেদেখাকৈ থাকিব লাগিব!

এটা মুহূৰ্তত বাচখন ষ্টাৰ্ট দিছে৷ প্ৰেমিকৰ ফালে চাই প্ৰেমিকাই অনুচ্ছ স্বৰত মাত লগাইছে... 'যাওঁ দেই৷ আকৌ আহিম৷'

বাচখন লাহে লাহে আগুৱাই গৈছে৷ এসময়ত কেঁকুৰিটোত অদৃশ্য হৈ পৰিছে৷ উদাস মনেৰে সেইফালে এবাৰ চাই প্ৰেমিকে উভতনি খোজ পেলাইছে নিজ ঘৰ অভিমুখে৷

উচপিচনিৰ মাজেদিয়েই দিনবোৰ বাগৰি গৈ এদিন শেষ হ'ল গৰমৰ বন্ধ৷ প্ৰেমিকা ঘূৰি আহিছে৷ বাচখনৰ পৰা নামি দেখে, প্ৰেমিক ৰৈ আছে তাইৰ বাবে, অধীৰ আগ্ৰহেৰে৷

নামিয়েই তাই অন্তৰভৰা হাঁহি এটা মাৰি প্ৰেমিকৰ খবৰ লৈছে... 'ভালে আছেনে?' হাঁহিৰেই উত্তৰ দি তাইৰ বস্তুকেইপদ নমোৱাত সহায় কৰি দিছে সি৷ তাৰ পাছত দুয়ো একেলগে হোষ্টেল অভিমুখে আগ বাঢ়িছে, য'ত তাই থাকে৷

তাৰ পিছতে কি হ'ল জানো, মনটো দেখোন অত্যুৎসাহী হৈ উঠিল৷ শাৰী কেইটামানে গঢ় ল'লে আপোনা-আপুনি৷

গৈছিলা,

কৈছিলা...

'আকৌ আহিম৷' বুলি

আহিলা,

মাতিলা...

'ভালে আছেনে?' বুলি

কথাটো কাকো কোৱা নহ'ল, লিখি দেখুৱাও নহ'ল, মনৰ ফাইলতে বন্দী কৰি থোৱা হ'ল৷ শিৰোনাম দিয়া হ'ল 'প্ৰতিশ্ৰুতি'৷