পুৰণি দিনৰ মধুৰ স্মৃতি...

পুৰণি কথাৰ আলোচনাই আনৰ দৰেই মোকো তৎমুহূৰ্ততে পুৰণি দিনবোৰলৈ টানি লৈ যায়৷ দৃশ্যবোৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠে৷ জীৱনৰ সত্য কথাবোৰ কওঁ কওঁ লাগি যায়৷

আমি স্কুলত পঢ়ি থকা কালত (সত্তৰ-আশীৰ দশকত) খৰছিং তেৰাং সোঁৱৰণী ফুটবল প্ৰতিযোগিতাখন কেৱল সৰুবোৰৰ বাবেই নহয়, ফুটবলক ভাল পোৱা ডিফু চহৰখনৰ প্ৰত্যেকৰে কাৰণেই কিবা যেন এক উৎসৱসদৃশ আছিল৷ খেলৰ বাবে স্কুল-কলেজ, অফিচ-কাছাৰী নিৰ্ধাৰিত সময়তকৈ আগেয়ে ছুটী দিয়া হৈছিল৷ সেই সময়ত চহৰখনত গাড়ী-মটৰৰ সংখ্যা আঙুলিৰ মূৰত লেখিব পৰা ধৰণৰ আছিল৷ কৰ্মচাৰীসকলৰ বহুতেই আকৌ অফিচৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে, খোজ কাঢ়িয়ে, হাতত ছাতিটোহঁত লৈ ফিল্ডলৈ পোনায়৷

ষ্টেডিয়াম ফিল্ডত অনুষ্ঠিত খেলবোৰত কেতিয়াবা স্কুলৰ ফালৰ পৰা নিৰ্বাচিত স্বেচ্ছাসেৱকো হৈছিলোঁ৷ পিছে আন দিনকেইটাত প্ৰচেষ্টা চলিছিল টিকট নকটাকৈ খেল চোৱাৰ৷ তাৰ বাবে আমি আমাৰ অত্যুৎসাহী সহপাঠী নিৰ্মল নুনিচাই দেখুওৱা গোপন পথ অনুসৰণ কৰি ফিল্ডৰ ওপৰৰ পাহাৰেৰে মেলেৰীয়া অফিচৰ ফালেদি গৈ প্ৰস্ৰাব কৰাৰ ভাও ধৰি পূৰ্ব নিৰ্ধাৰিত সুৰক্ষিত এলেকাত সোমাই পৰিছিলোঁ৷ কেতিয়াবা শ্ৰেণীতে সি আমাক তাৰিখৰ মোহৰটো নথকা বা থাকিলেও সতকাই ধৰিব নোৱাৰা পুৰণি টিকটৰ অংশৰো যোগান ধৰিছিল৷ সেই টুকুৰাটো সাৱধানে পকেটত ভৰাই লৈ খৰ খোজেৰে ঘৰলৈ যাওঁ৷ কিতাপ-পত্ৰ থৈ ততাতৈয়াকৈ কিবা এটা খায়ে খৰধৰকৈ ওলাই আহোঁ খেল চাবলৈ৷ খেল চাবলৈ যাওঁ বুলি ক’লে ঘৰত বাধা দিয়াৰ কোনো কথাই নাছিল৷ আনহাতে বিনা-টিকটত খেলা উপভোগ কৰিব পৰাটো আমাৰ বাবে বৰ বাহাদুৰিৰ কথা আছিল৷ পিছদিনা স্কুলত সেই লৈ চৰ্চা হৈছিল৷

এতিয়া সেই প্ৰতিযোগিতাও নাই, সেই উন্মাদনাও নাই৷ সকলো হেৰাই গ’ল৷

মই মন কৰোঁ, বিশুদ্ধ আনন্দ ল’বলৈকো যেন লাহে লাহে মানুহৰ সময় আৰু সুযোগৰ অভাৱ ঘটিছে! জীৱন-জীৱিকাৰ তাড়নাই কিজানি মানুহক এনে নিৰ্ভেজাল আনন্দৰ পৰা দুখ লগাকৈ দিনে দিনে বঞ্চিত কৰি আহিছে৷ হেন জানি এনেকুৱা এটা জীৱন পদ্ধতিৰ পোষকতা কৰোঁ য’ত জীৱনক কোনো শক্তিয়েই ই ভাল পোৱা আনন্দ গ্ৰহণৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিব নোৱাৰিব৷ কোনো গতিৰোধকেই বাট ভেটিব নোৱাৰিব স্বকীয় ভাবনাপ্ৰসূত আনন্দ আহৰণৰ পৰা, তাৰ মাজেৰে নিজে আনন্দ লোৱাৰ লগতে একে আনন্দ পাৰিলে আনক দিয়াৰ পৰা৷