এইখন বজাৰৰ বিষয়ে 

একদম আইডিয়া নাছিল মোৰ

(গল্প নহয়, সত্য)

বাৰ হাজাৰৰ মাইক্র’মেক্স কেনভাচ ম’বাইল হেণ্ডছেট এটা গোবিন্দই হেনো ছয় হাজাৰত কিনিলে৷ শুনি মই অবাক৷ কত্থা কৈলা না গানা গাইলা? মুখৰ আগত পোৱা হ'লে কিজানি এনেকৈয়ে ক'লোঁহয়৷ বাৰ হাজাৰৰ বস্তু আধা দামত কেনেকৈ? চুৰি মাল নেকি? দোকানত কিনিবলৈ গ’লে ছশ টকাও নকমায় দেখোন! তেনেস্থলত ক’ত পালে অ’ তেওঁ? মোৰ প্ৰতিডাল প্ৰশ্নবোধক, ভাববোধকক একাষৰীয়া কৰি জিনিচটো তেওঁ সহাস্যে হাতত তুলি দিলে এদিন৷ ক’লে, ‘এইটো চাওক দাদা৷ ল'লোঁ সিদিনা’

তাৰ কেইদিনমানৰ পিছত নিজৰ ঘৰতে ঘটিল আচৰিত ঘটনা৷ ৰিব’ক আৰু লট্ট’ৰ হাতঘড়ী দুটা৷ পেকেটত লিখি থোৱা এম.আৰ.পি. ২,৪৯৯.০০টকা, এটাত৷ ল’ৰাই কিনিলে ৩৫৪.০০টকাত, দুটা৷ উভয় জাতৰে একোটাকৈ৷ মানে পাঁচ হাজাৰৰ ঘড়ী চাৰে তিনিশত! এইবাৰ মই সঁচাসঁচি হতবাক৷ গান নহয়, কথাই৷ নিজৰ কাণ দুখনক বিশ্বাস কৰিব নোৱাৰি এতিয়াও মাজে মাজে এনেয়ে দামটো তাক সোধোঁ৷ আৰু চিন্তা কৰোঁ৷ এটাত ১৭৭! কেনেকৈ সম্ভৱ অ'? নাজানো কি কেৰিজমা, কি ইকন'মিক্স এইবোৰৰ৷

মিছা বুলিবও নোৱাৰোঁ৷ চকুৰ আগতে ঘটাটোক ফাঁকি বুলিও নোৱাৰোঁ ক'ব৷ আনহাতে, প্ৰডাক্ট বেয়া বা ঠগাঠগিৰ বেপাৰো নহয়৷ বস্তু দেখোন ঠিকেই আছে৷ তেনেহ’লে বেচা-কিনা, লাভ-লোকচানৰ সমীকৰণটোহঁত কেনেকুৱা? গম নাপাওঁ৷ দৰকাৰো নাই অৱশ্যে সেইবোৰ জনাৰ৷ তথাপিও এনেয়ে ভাবি ৰ’লোঁ৷ ল’ৰাই বুজালে, সেয়া বোলে অনলাইন শ্বপিং৷ আজিকালি তেনেকৈয়ে বজাৰ কৰা উচিত৷ পছন্দ কৰিব লাগে৷ এড্ৰেছ দিব লাগে৷ পে’ কৰিব লাগে৷ ঘৰত দি গ'ল৷ বচ, কাহিনী শেষ৷ ন' হে'ডএ'ক৷ কথাৰ লগে লগে সি ধুনীয়া ঘড়ীটো পিন্ধি থকা বাওঁহাতখন আকৌ এবাৰ দাঙি দেখুৱালে৷ লগতে সন্তুষ্টিভৰা হাঁহি এটা৷ কাষ্টমাৰচ চেটিচফেকচন দেখা পালোঁ সেই ভংগীমাত৷

হয়োতো৷ আজিকালি তেনেকৈয়ে বজাৰ কৰা উচিত তেনেহ'লে৷ সি কোৱা কথাষাৰ ময়ো গভীৰভাৱেই উপলব্ধি কৰিলোঁ৷ আৰু এনেকেই যদি হয়, তেনেহ’লে বাটে-ঘাটে দোকানত ৰৈ বা সুদৃশ্য শ্ব’ ৰুমত সময় নষ্ট কৰি নাইবা ভিৰ ফালি ওখ শ্বপিং মলত গৈ অধিক দাম ভৰি কিনাৰ সকাম কি? জীৱন থাকেমানে আমিতো ক্রেতাহে৷ নিৰ্মাতাতো নহওঁ৷ আমি গ্ৰাহক৷ কষ্ট কৰি কৰি মৰি থকা কাষ্টমাৰ৷ অতএব ক’ত কি কিনো সেয়া একান্ত নিজৰ কথা৷ ত’ত কিনিম য’ত বস্তুও ঠিক-ঠাক পাম, আৰু নিজৰ দুপইচা ৰাহিও হ’ব৷ গাঁঠিৰ ধন ওপৰঞ্চি ভৰিবলৈ পইচা গছত লগা নাই নহয় কাৰো৷ নক'লেও হয়, প্ৰাথমিক চিন্তাটো প্ৰত্যেকৰে সেইটোৱেই, বেক পকেট যিমানেই গধুৰ নহওক কিয়৷

আচলতে এইখন বজাৰৰ বিষয়ে আইডিয়া একদম নাছিল মোৰ৷ প্ৰেক্টিকেলি ইহঁত দুটাক দেখি এতিয়াহে অলপ-চলপ গম পাইছোঁ৷ আৰু মনে মনে গমিছোঁ, সদ্যহতে এটা প্ৰয়োজনীয় বস্তু মোৰো কিনিবলগীয়া আছিল৷ ক’ত পাম জানো! নাজানো৷ ল’ৰাই কিবাকিবি এসোপামান দোকানৰ নাম একে উশাহতে গাই গৈছিল৷ মোৰহে খেলিমেলিখন লাগি থাকিল৷ কোনখন দোকানত সোমাওঁ, কোনখন দোকানত পাম ক’ব নোৱাৰোঁ৷ এফালৰ পৰা সোমাই চাব লাগিব চাগৈ৷ অৱশ্যে এইটো ঠিক যে ছয়ত্ৰিশ হাজাৰৰ বস্তুপদ যদি গোবিন্দৰ হিচাপটোৰ তুলনাত ওঠৰ হাজাৰত পাওঁ, তেতিয়া হ’লে মোৰ নিচিনা সাধাৰণ আৰু সীমিত আয়ৰ মানুহৰ বাবে ভীষণ আনন্দৰে হেতু হ’ব৷ ল'ৰাৰ হিচাপটোত পালেতো ক’বই নালাগে আৰু!

তাৰ বাবে সুযোগসন্ধানী দৃষ্টিৰে দোকানে দোকানে অকণমান খাপ পিটিব লাগে বুলি সিহঁত দুটাৰ মুখেৰেই শুনিলোঁ৷ আৰু কিবা ভাল বুদ্ধি আছে যদি নাজানো৷ জনাজনে জনাবচোন৷ বজাৰলৈ মই ওলাইছোঁৱেই আৰু৷