Saturday, 31 January 2015

A to Z  RULE of LIFE

A : Always speak the truth.
B : Be brave at your decision.
C : Colour your life with honesty and truth.
D : Do good to others.
E : Everyday of your life comes with a new reason.
F : Faith can bring miracles.
G : Glorify your nation.
H : Honesty is the best policy.
I : In every end of a line there is a beginning.
J : Join the company of good people.
K : Kindness is the real ornament of human’s life.
L : Love your fellow being.
M : Man is mortal, one should not forget this.
N : Nothing remains forever.
O : Once a liar, always a liar.
P : Protect your patience.
Q : Question your evil.
R : Remember your past forever.
S : Save the best for the worst.
T : Trust in yourself.
U : Understand the silence of god.
V : Virtue is the way of heaven.
W : We need to create memorised and depart to cherish it.
X : X-mas should remind you of the ideas of Jesus Christ.
Y : Your knowledge is your best friend, it will remain always with you.
Z : Zero is the real mark for cheating.

কাৰবি নিংকান কিমি (নতুন বছৰ)



অন্যান্য জাতি-জনগোষ্ঠীৰ দৰেই কাৰবিসকলৰো সাতবাৰ আৰু বাৰমাহৰ নিৰ্দিষ্ট নাম আছে৷ বছৰৰ প্ৰতিটো মাহৰ সৈতে প্ৰকৃতিৰ ৰূপ আৰু ঋতুচক্রৰ ঘূৰ্ণীয়মান পৰিক্রমাৰ সামঞ্জস্য আছে৷ জুমতলীৰ কাৰ্যক্রমণিকাৰ লগত সুৰ মিলাই কৰা এই নামকৰণসমূহৰ স্বকীয় তাৎপৰ্য আৰু সুকীয়া বৈশিষ্ট্য আছে৷

কাৰবি বৰ্ষপঞ্জীত থাংথাং হৈছে ফেব্ৰুৱাৰী মাহ৷ থাংথাং মাহৰ পহিলা তাৰিখটো কাৰবি কেলেণ্ডাৰমতে বছৰৰ প্ৰথম দিন৷

থাংথাং-ৰিতলাং৷ ৰিত মানে খেতিডৰা, লাং মানে চোৱা৷ জুমখেতি-নিৰ্ভৰ পাহাৰীয়া কাৰবি জনজীৱনত জুমতলী সলনি হৈয়ে থাকে৷ সেয়ে বছৰৰ আৰম্ভণিতে পাহাৰৰ বুকুত খেতিৰ বাবে নতুন মাটি নিৰ্বাচন কৰা হয়৷ থাংথাং মাহত কৰা হয় নতুন ঠাই চোৱাৰ কাম৷ সেয়ে থাংথাং-ৰিতলাং৷ কৃষিজীৱী কাৰবিসকলৰ জুমতলীৰ কাৰ্যক্রম আৰম্ভণি কৰাৰ সময় এই থাংথাং৷ বছৰৰ প্ৰথম মাহ৷ এই সময়টোক আজৰি সময় বুলি কোৱা হয়৷

ফেব্ৰুৱাৰী মাহৰ এক তাৰিখটো কাৰবিসকলে নৱবৰ্ষৰ পহিলা দিন হিচাপে পালন কৰে৷ প্ৰকৃতিৰ সন্তান কৃষিজীৱী মানুহৰ মাজত অতীত অৱধি এনে ধৰণৰ পৰম্পৰাবোৰ অদ্যাপি অপৰিৱৰ্তিতভাৱে চলি আহিছে৷ তাৰ পৃষ্ঠপটত শক্তিশালী ব্যৱহাৰিক কথা নথকা নহয়৷ কাৰবি মাহবোৰৰ নামৰ সৈতে কেতবোৰ প্ৰবাদ বাক্যও শুনা যায়৷ আৰ্কই-থাংথাং আচিক্ল, চংদাত চৰংদ, হেমেপি জাংৰেপি আহেমতা হৰ দ’’৷ ভাবাৰ্থ এনেকুৱা হব... দুখীয়া-নিছলা, দিনমজুৰি কৰি ফুৰা লোকসকলৰো জানুৱাৰী-ফেব্ৰুৱাৰী মাহত অন্নমুঠিৰ অভাৱ নহয়৷ বিধবা, মাউৰাৰ ঘৰতো তেতিয়া মদ থাকে৷

কাৰবি আংলং স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদে ১ফেব্ৰুৱাৰী তাৰিখটোক কাৰবি নিউ ইয়েৰ হিচাপে স্বীকৃতি দিছে৷ সেয়েহে কাৰবি আংলঙত আজি চৰকাৰী বন্ধৰ দিন৷ আজি পুৱাতে আমি কাৰবি বন্ধু-বান্ধৱীসকলক নববৰ্ষৰ শুভেচ্ছা জনাই এইদৰে কওঁ... নিংকান কিমি আহিৰজুমে দেই৷

ভগৱান হেমফুৰ পূজা, শান্তি-সম্প্ৰীতি-প্ৰগতি কামনা, পৰম্পৰাগত খেল-ধেমালি, সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচী আদিৰে উৎসাহ-উদ্দীপনাৰে কাৰবি নৱবৰ্ষ পালন কৰা হয়৷

Friday, 30 January 2015

লগে লগে দুয়োজনে প্ৰতিজ্ঞা কৰিলোঁ যে কাইলৈ আমাৰ প্ৰথম কাম হব ভাতৰ হোটেল বিচৰা৷... 
শনিবৰীয়া মোৰ আলহীত শ্ৰী সুপ্ৰিয় ৰয়ৰ দ্বাৰা লিখিত মোৰ বিদেশ ভ্ৰমণৰ অভিজ্ঞতা : আমেৰিকা আৰু কানাডাৰ এয়া ষষ্ঠ খণ্ড৷

পিছদিনা ১০জুন৷ ৰাতিপুৱা ৮বজাত Yellow Cabৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিলোঁ৷ ড্ৰাইভাৰজন দেখি আমাৰ ধাৰণা হল, হয় ইণ্ডিয়ান নহয় পাকিস্তানী হব৷ আমেৰিকাত গাড়ীবোৰ Left hand drive৷ মই সোঁহাতে প্ৰথম চিটত বহিলোঁ৷ অলপমান কথা-বতৰাৰ পিছতে গম পালোঁ, চালকজন পাকিস্তানৰ লাহোৰৰ মানুহ৷ প্ৰায় ২৮বছৰ ধৰি আমেৰিকাত টেক্সী চলাই আছে চাওলা উপাধিৰ মধ্যবয়স্ক ব্যক্তিজনে৷ বাটত বহুতো কথা হল৷ ভাৰতীয় খাদ্য কত পোৱা যায় স্বাভাৱিকতে তাৰো সন্ধান ললোঁ৷ চাওলাই আমাক ইণ্ডিয়ান হোটেলৰ ঠিকনা দিলে৷ হোটেলৰ নাম গান্ধী পেলেচ, East Katela, Anaheim, California৷

      ৯.৫০বজাত Convention Centreৰ পালোঁগৈ৷ ৰেজিষ্ট্ৰেচন চলি আছিল৷ সুন্দৰ পৰিৱেশ৷ মহাদেশ হিচাপে ভাগ কৰা আৰু বৰ্ণানুক্রমে সজ্জিত কাউণ্টাৰবোৰৰ মাজত ইণ্ডিয়ান কাউণ্ডাৰ উলিয়াবলৈ বেছি সময় নালাগিল৷ ৰেজিষ্ট্ৰেচন ফৰ্ম ফিল আপ কৰাৰ লগতে মোৰ এম.ডি.আৰ.টি. আই.ডি. নাম্বাৰটো লিখি দিয়াৰ অলপ পিছতে দেখিলোঁ, প্ৰথমবাৰৰ বাবে অংশ গ্ৰহণকাৰী হিচাপে নিজৰ নাম-ঠিকনাসহ সেউজীয়া ৰঙৰ ৰেজিষ্ট্ৰেচন কাৰ্ডখন ৰেডী হৈ গল৷ আন্তৰ্জাতিক প্ৰেক্ষাপটত নিজৰ নামৰ লগত মোৰ অতি মৰমৰ কাৰবি আংলং জিলা তথা ডিফুৰ নামটোযে সাঙুৰিব পাৰিছোঁ, সেই ভাবি তেতিয়া গৰ্ব অনুভৱ কৰিছিলোঁ৷ এতিয়াও, সেই ক্ষণটোৰ কথা মনলৈ আহিলে মই খুব সুখ অনুভৱ কৰোঁ৷

কনফাৰেন্স হলত Interpretation Head setৰ ব্যৱস্থা আছে৷ স্পীকাৰে ইংৰাজীত কোৱা কথা ইচ্ছা কৰিলে প্ৰত্যেকজন অংশ গ্ৰহণকাৰীয়ে নিজা মাতৃভাষাত শুনিব পাৰে৷ এই সুবিধা প্ৰাপ্তিৰ বাবে এখন প্ৰপত্ৰ পূৰ কৰি ৪০০ডলাৰ (ভাৰতীয় মুদ্ৰাত ২২,৪০০.০০টকা) চিকিউৰিটি মানী হিচাপে ধাৰ্য কৰাৰ লগতে ট্ৰেভেল কাৰ্ডৰ নাম্বাৰ লৈ লয়৷ চাৰিদিন ধৰি চলা কনফাৰেন্সত ব্যৱহাৰ কৰোঁতে যদি কেনেবাকৈ Head set হেৰায় বা নষ্ট হয়, তেতিয়া হলে ট্ৰেভেল কাৰ্ডৰ পৰা ধন কাটি লয়৷ অন্যথা পইচাখিনি ঘূৰাই দিয়ে৷

Head setলৈ কনফাৰেন্স হলত সোমালোঁ৷ বিশাল হল এটা৷ ঠায়ে ঠায়ে ডাঙৰ স্ক্ৰীণ একোখন৷ পৃথিৱীৰ ৫৮খন দেশৰ ৬,৮০০গৰাকী প্ৰতিনিধি একেলগে উপস্থিত থাকিব৷ ৮,০০০ মানুহ বহিব পৰাকৈ এই হল বিশেষভাৱে তৈয়াৰী৷ Interpretation Head setটোৱে কেৱল এই হলতহে কাম কৰিব৷ ইয়াৰ প্ৰযুক্তিবিদ্যা অতি উন্নত ধৰণৰ৷ ভাৰতবৰ্ষত কেৱল পাৰ্লিয়ামেণ্টতহে এই ব্যৱস্থা আছে, যিমানদূৰ মোৰ মনত পৰে৷

ভাষণ আৰম্ভ হল৷ মই হিন্দীত তাৰ অৰ্থ বুজি আছোঁ৷ তাত থকা প্ৰত্যেকে নিজৰ নিজৰ ভাষাত বক্তৃতা শুনি আছে৷ চাইনীজ, জাৰ্মান, ফ্ৰেন্স, ইটালীয়ান সকলোৱে নিজৰ নিজৰ ভাষাত৷ ই এক বিৰাট অভিজ্ঞতা আৰু অনুভৱ৷ সঁচা কথা কবলৈ গলে এক-ডেৰঘণ্টা ধৰি কথা শুনাৰ প্ৰতি মোৰ মনোযোগ স্থিৰ হোৱাই নাছিল৷ কাৰণ বিভিন্ন জাতি-ধৰ্ম-বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে এখন মিনি পৃথিৱী লক্ষ্য কৰিছিলোঁ সেই থলীত৷

লান্স ব্ৰেকৰ সময় আহিল৷ আমি ভাতৰ সন্ধানত ওলাই পৰিলোঁ, চাওলাই দিয়া ঠিকনাৰ হোটেল বিচাৰি৷ প্ৰায় তিনিদিন ভাত নাখাই ভাতৰ হোটেল বিচাৰি ওলাইছোঁ৷ কামটো সহজ নহয়৷ মনত এনে লাগিছিল, কোনোবাই যদি আলু পিটিকা, ভাত আৰু অকণমান নিমখ-তেল দিলেহেঁতেন ৫০ডলাৰ (ভাৰতীয় মুদ্ৰাৰে প্ৰায় ৩,০০০.০০টকা) দিবলৈও আমি সাজু! প্ৰায় ২০মিনিটমানৰ পিছত হোটেলখন পালোঁগৈ৷ ইণ্ডিয়ান-আমেৰিকান পাঞ্জাবী হোটেল গান্ধী পেলেচ৷ বুফে ব্যৱস্থা৷ ১৪ডলাৰ এসাঁজৰ বাবদ৷ পানীৰ বাবে ২ডলাৰ বেলেগে৷ মুঠ ১৬ডলাৰ৷ ভাৰতীয় হিচাপত এজনৰ ৮৯৬.০০টকা৷ হলেও তিনিদিনৰ পিছত ভাত খাম যেতিয়া এনে লাগিছিল যেন কাৰোবাক কিবা কথাৰ বদলাহে লম!

২.৪৫মিনিটত দ্বিতীয় পৰ্যায়ৰ বাবে কনফাৰেন্স হল পালোঁহি৷ ৬.০০বজাত প্ৰথম দিনৰ কাৰ্যসূচী অন্ত পৰিল৷ সন্ধিয়া অন্যান্য কাৰ্যসূচী যেনে সংগীত, নৃত্য, টেলেণ্ট শ্ব ইত্যাদি৷ ৰেজিষ্ট্ৰেচন কৰাসকলৰ বাবে নিতৌ দুই পেগ ড্ৰিংকচৰো ব্যৱস্থা আছে৷ মই আৰু ৰামবাবু এই ব্যৱস্থাৰ সৈতে অপৰিচিত৷ সেয়েহে আমেৰিকান ড্ৰিংকচ লোৱা নহল৷ খবৰ পালোঁ যে পিছদিনা অৰ্থাৎ ১১জুন তাৰিখৰ বিয়লি ভাৰতীয় লোকসকলৰ বাবে এটা পাৰ্টী ৰখা হৈছে, যাৰ বাবে ফিজ দিব লাগিব ৩০ডলাৰ৷ আমি দুয়ো ৰেজিষ্ট্ৰেচন কৰিলোঁ৷ আমাক ইণ্ডিয়া লিখা এটা বেজ দিলে আৰু ডিঙিত ওলোমাবলৈ ইণ্ডিয়ান ডেলিগেট পাৰ্টী লিখা এখন পৰিচয় কাৰ্ড দিলে৷

পিছদিনা কনফাৰেন্সত ভাগ ললোঁ৷ Convention Centreৰ হলৰ বাহিৰত অনবৰত মিউজিক চলি থাকে৷ চাৰিদিনীয়া কাৰ্যসূচীৰ একঘেয়ামী দূৰ কৰাৰ বাবেই তেনে ব্যৱস্থা৷ নিউয়ৰ্কৰ পৰা সংগীত শিল্পীৰ দলটো আহিছিল৷ আবেলি ৬.০০বজাত ইণ্ডিয়ান ডেলিগেট পাৰ্টী আৰম্ভ হল৷ সম্পূৰ্ণ হিন্দী পৰিৱেশত নিজৰ পৰিচয় দিয়াৰ লগতে গান গোৱা, নৃত্য কৰা আদিতো মুকলিভাৱে অংশ লোৱাৰ সুযোগ৷ সমস্ত কাৰ্যসূচীৰ দায়িত্বত আছিল নিউয়ৰ্কৰ এগৰাকী তৰুণী৷

পাৰ্টীৰ পৰা হোটেললৈ গৈ ইণ্টাৰনেটত বহিলোঁ৷ ১৯৯৪চনৰ পৰা প্ৰায় পাঁচ বছৰ ধৰি ডিফুত কৰ্মৰত আৰু বৰ্তমান টেক্সাচত থকা অংকুৰ বৰালৈ ফোন নম্বৰ জনাই মেইল কৰিলোঁ যে সম্প্ৰতি মই কেলিফৰ্ণিয়াত আছোঁ আৰু মোৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিব লাগে৷ বিদেশত আপোন মানুহ বুলিলে মোৰ বাবে অংকুৰ বৰাই আছিল তেতিয়া৷ মোৰ মেইল পাই তেওঁ মোক পিছদিনা ফোন কৰিলে৷ তেতিয়া আমি প্ৰশান্ত মহাসাগৰৰ পাৰত৷ টেক্সাচৰ পৰা কেলিফৰ্ণিয়া বহু দূৰ৷ সেয়ে যোৱা নহল৷ কেৱল কথাহে পাতিলোঁ৷ আজিও মনত এই আফচোচটো ৰৈ গল যে ইমানখিনি ওচৰ চাপিও আমি লগ হব নোৱাৰিলোঁ৷







(পৰৱৰ্তী অংশ অহা শনিবাৰে)


Thursday, 29 January 2015

26 Thoughts For Everyone Everyday

A Avoid Negative Sources, Thoughts, People.
B Believe in Yourself.
C Consider things from all angles.
D Don't Give up or Give In.
E Enjoy Life Today. Tomorrow may not come.
F Family and Friends are Hidden Treasures. Gift of God to you.
G Give more than you Planned to Give.
H Hang on to your Dreams.
I Ignore those who Discourage you.
J Just Do it !
K Keep doing no matter how hard it seems! It will become easier.
L Love yourself First and Most.
M Make it Happen.
N Never Lie, Cheat or Steal. Always strike a fair deal.
O Own up your Mistakes. That is the least you can do.
P Practice makes you Perfect.
Q Quitters Never Win and Winners never Quit.
R Read, Study and Learn everything Important in your Life.
S Stop Procrastinating.
T Take Control of your Destiny.
U Understand yourself better to understand others.
V Visualize It !
W Want it more than anything.
X Xcellerate your efforts.
Y You are Unique of God’s Creation. Nothing can Replace you.
Z Zero in your target and Go for it.
FRIENDSHIP
WHAT A SWEET FEELING
(Own write-up, translated from Assamese)

Friendship, what a unique relation ! This relation has been adjudged or established on the best place in comparison to many other relations of mankind. There may not be any blood or flesh relation in friendship, but there exists love, affection and hearty relation.
The main weapon of friendship is faith. Friendship becomes permanent if it can be tied up with the bond of love, trust and believe. The relation gets shuttered if the trust is affected anyway.
Doubt or suspicion is the main obstacle of friendship. Downfall of friendship starts when one of the friend starts seeing the other with doubtful eyes. A third person may end the doubt among two intimate friends but the result is much pathetic. Even relation like 'best friend' may enter into the dark as a result of it. Therefore, it is not wise to burry a friendship relation with one who is loved more than self due to the misguidance of other or any misunderstanding.
Help is another name of friendship. As if, God sends friend for doing help. At any moment a good friend remains ready to extend help. From a very minute thing to big incidents, a friend stands straight to offer help. A true friend always becomes our only dependent at the time of danger. Friend gives us consolation during the tough times. Friend says : No need to be dipped into tragedy, enjoy life meaningfully. In true sense, we get at least some amount of relief by hearing such kind of comments. Actual sympathy towards us can only be awaken in the heart of a true friend only. When our life gets flooded with happiness, then the friend also outbursts. Friend can laugh with us from the heart and tears of happiness comes down the eyes.
Selflessness is the remarkable symptom of friendship. Friendship becomes successful if someone can be helped selflessly. Friendship can not last long if activities go with selfish interest.
Only a friend can read our mind clearly. The kindness shown to us by a friend is really a thing of greatness. A friend never involves in any misappropriation. As like the encouragement given when we go through the road to progress, like the same way, friend points out our mistakes if we move towards any improper way. A friend may show self-esteem to another friend, there may also be quarrel between them, but it is momentary. Without hiding the anger one of the friends may rebuke the other in his front, but afterwards embarrasses with simplest smile. This is friendship... boundless friendship.
There are many subjects or matters, which can not be disclosed even to our parents, teachers, brothers, sisters, even to the lover ! But those can easily be expressed to a real friend. Friend can be a part of our happiness, as well as sadness. When we feel lonely, in such moments, if we recall the true friend once, we can realise that we are not lonely. The friend is our real companion. Sometimes such a friend becomes our guardian or adviser in life.
In this materialistic world, it is very difficult to get a real friend. It is very easy to speak out Best Friend, Close Friend etc., but it is not easy to maintain the friendship-ethics. It is baseless to grow friendship hoping for some benefit. Many instances of 'fair weather friendship' and 'hard times away friendship' often seen. Thus fake or artificial friendship comes out distinct automatically in one time. Such friendship has got no price. Friendship can not be won by means of violence, pride and greediness. But who gets true friendship, by luck, perhaps none is happier than him/her in the world. Heavenly happiness can be achieved through true friendship only. It is just like the glow of moonlight. True friendship removes all poisons and fills with nectar. A true friend saves the life of another even by offering own life. Terrible enemy also fears to attack the opposite if true friendship prevails between friends.
A friend is a place of thousand inspirations. Friendship is an electrifying sensation that trembles body and mind. A friend tries utmost to cover the guilt of another friend, in front of others. Even never hesitate to take whole responsibility for the guilty of the friend.
True friendship is a very holy tie-up. This type of friendship is ideal for society. Deep is the friendship, an apprehension or thought develops into our mind towards the longevity of the friendship, as if life will be meaningless without that friend !
Friendless life is as like a boat without the helmsman. Our mind always wants to meet or see the true friend. But in this busy concrete age, it may not be possible. In such condition telephone, internet etc. can be useful to make friends closer. A peaceful sweet breeze can be felt near a true friend, as if there is no more anxiety, no worry, no disaster in life. In a true friend there are always intoxication of pure and genuine smiles which produces unsatisfied desire into the heart.
True friendship is evergreen, ever-new. It flows like the never-ending movement of a river.
It is useless and valueless to observe Friendship Day, it is not necessary to arrange party, it is meaningless to spoil money etc. after gifts etc. in order to maintain friendship. Everybody should honour a high-class divine friendship which is a symbol of courage, sacrifice, devotion and honesty.
Thus friendship is a good gift from God.
LATA (Creeper)
(Translated on 21.6.2012, from the original story 'Lata' published in 'PRANTIK', a premier Assamese fortnightly. Written by (?) an woman. 'Lata' is an Assamese word, meaning creeper. Pori is a female character, Rishi is a male character in the story.)

Where to go ? –I started thinking myself having stepped out of the publishing house where I work. Suddenly my mind became crazy to follow the left side road. It is better to follow according to the indication of the mind. On the left, just after a turn, there is the residence of Pori. I decided to go there.
Not once, but I pushed the calling bell twice, continuously. Pori opened the door after some time. Seeing her, laughter came to me, but she got angry. In stead of saying 'Please come' at the time of entry, she uttered,– 'How many times I have to tell you that whenever you come, make a phone call ? What would have happened, if you had to return back without getting me... ?' Removing my shoes, I answered,– 'I would have returned, so what ? Could get the credit of coming, and also, time would not been wasted !'
Pori entered into the room scaring at me. I closed the hook of the door and left my body on the sofa.
Pori is my intimate friend since college days. The reason of this intimacy is, she does not have any complexity of women. Sportive but very sensitive. A reflection of her positive mind is seen in every corner of her house. That is why I feel peaceful to visit here. Pori is a luxurious girl. She loves to decorate herself by decent dresses of her choice. She remains in attractive fashion from a particular time in the morning, whether she is inside her home or going outside. Perhaps nobody except the part time maid and the news paper hawker, nobody has seen Pori without grooming. That is why she gets upset if she notices me suddenly, like this.
Pori entered into the drawing room with the tea-tray, in attractive look. If not ready before my coming, she can not go and cook any item, whenever I be there at her house, but just a cup of tea. This is my strict order. Because it is intolerable to be without Pori, even for a minute, at the time I am with her.
Having the cup of tea on her hand, Pori said in resentment,– 'Want to see others also like that untidyness as you ?'
'No. Who and how does someone remain like that, is beyond my observation.' But you look nice like that; simple, well-dressed and without make-up.'
'Don't wish to see anybody like that without intention.' See the beauty of mountain and hills always from a distance, through a covering.'
'Ok, I will see mountain from distance. But you are not mountain. Whom I want to make mine, I must know the number of moles in her body also, darling.'
'You are becoming a philosopher today......  last night's hang over ?'
'Ok, forget those. Have you thought over the matter I said ?'
'You have been asking the same question again and again and I too have to answer the same again and again. Listen to me, making you my own means the same thing to get someone to discuss about Rishi. At the first stage you would have listen to me patiently. You will have emotions for me then. But slowly and slowly, these will be the reason for peacelessness. Man never wants a competitor.'
Pori is a lonely lady who became widow at an early age. But Pori, after life is shattered by this loneliness, still wants to remain as a sportive, strong woman in public eye. She wants to establish that  Rishi is still alive in somewhere unknown in this world. But in some dangerous lonely moment, when life becomes unbearable, her mind wants to exchange thoughts with someone close companion. Just few days back I got a long message– 'Have you seen the outer world at this time ? Go and see. Today there is thick fog outside. My pen has become stiff due to the coldness. Thought that, I will write something, but it does not move ahead. The leisure time seems to be dangerous like a horror story for me. From evening till now, eight cups of coffee have been finished. You know, Rishi was a big dose of toxicant for me. With no intoxicant his existence can be removed. Incombustible.' Last night, again one message came– 'A bachelor life is the best, you know, then to get separated from the beloved one. This married life is a big intoxicant. Can be stayed if not accepted, but not after accepting it. Why this life came to me that destroys the balance of body and mind ? Busyness of the day, news of the friends, TV, Internet, Study, Writing can provide mental peace for some time. But in abundance of these, there are many things, also the body sometimes do not obey restrictions. The body will certainly want according to its desire...... some companion of the body. Perhaps you will not understand that pain.'
I have read Pori's last night's message again and again. The words seems to be much troublesome for me. I puffed numbers of cigarettes one after another. Opened the door of the balcony and saw, yes, today also, there is heavy fog outside. Is it only the pen that becomes stiff ? Mind wanted to fly near her, to that lonely island, to thrust into the noises of the lonely island. Mind wants to get lost itself in the restlessness of the roaring waves of sea inside.
'Reached immediately, having received the message, isn't it ?' –Pori smiled with a gentle sound. Sometimes I turn to be mad with the madness of Pori. There is no sign of mental uneasiness of the message on her face now, completely normal. Perhaps women are mysterious because of such type of a covering layer. Again she laughed at, with sound. It generates excessive anger to me, but I used to stop...... I see her unbearable agony hidden under a skillful technique of self-control and thus control myself from a sudden slip. A pathetic tune I always feel inside her smiles. Therefor, I think– let a new dream be started by her. Another dream may be shooted out for a dream broken. Thousands of dreams may be shooted out of that.
Pori and me, are now sitting on the balcony. In front of us is the evening sky. It seems the sky is yet to pour all the generosity of it upon us. There was a space between the two chairs of us, where another chair can be put. The working maid placed a small table in that gap.
Both of us took one cup of coffee each. After some silent moment, Pori said,–
You know, Rishi and myself never ever sat like this together to see the evening sky. That is why now-a-days I become silent at this time. Because there is no news of Rishi in this sky. Have you seen that creeper ? It too does not know about Rishi. Now it is known to it after hearing several times.'
'Not taken sugar in your coffee ? Previously you were the queen of sugar !'
–I asked, changing the scene.
'After the marriage, sugar of Rishi's body started increasing. He left sugar. So how can I take ? But now I take a little, not much. Otherwise Rishi may feel bad.'
'Can't you go nearer to somebody ? How long like this ?'
'Knowingly or unknowingly, this proposal has given to me from many. But those bodies have no smell of art. They want to touch the beauty of mine. They have no idea about the heart-rendering feelings inside the women.'
'Choose such a person who can cross the worn out road of loneliness keeping hand to hand with you ? Arrange the pains and cries properly for life.'
'Don't say about life. Life itself is a big lie. Otherwise why Rishi has gone away ? Why couldn't life keep him inside the circle of my deep love ?'
Pori, may not be extremely beautiful, yet, her appealing appearance attracts others at the first sight. But that attraction does not make me greedy, even for once. I want to know exactly, what actually Pori wants. Art of a body or supplication of it ! What will make her loneliness out and clear Rishi's non-existence too !
Today, I have come to Pori with a surprising proposal. Without any preface, I said,– 'Let's go, today we will have court marriage.' Pori agreed at once. 'Ok, let's go.' Don't know what she thought and agreed immediately ! Getting her enthusiasm, I phoned my lawyer friend. He commented at once,– 'A bachelor's married life !'
Pori in a beautiful dress took her sit inside the car. But left the driving seat for me today. I looked at her face intermittently. An extremely sentimentless expression.
It took some time to work out the papers. Both of us are sitting in the friend's chamber. Suddenly I noticed that she has started sweating. I asked,– 'Are you feeling hot Pori ?'
'Yes, I am. Run the fan.' –She said. At this moment my friend entered and said with smile,– 'Go to Kashmir for honeymoon. Why are you making cold here in vain ?'
I finished my part as per the direction of my friend. He forwarded the papers towards Pori. Pori just had a look over those and thrushed on the table. She stood up suddenly and said to me,– 'Leave it for today. I am not feeling comfortable.' And came out from the room hurriedly. I followed her. I looked back for once and saw that my friend is standing in a state of being puzzled.
After reaching the car parking, Pori occupied the driving seat. Opened the opposite door and said,– 'Come'. Although unwillingless, I sat. If something unwanted happens on the road due to the bad mood ! May be, I can never forget the extreme shame due to the incident before my lawyer friend, in my life. A kind of temper is working inside me such a way that I want to punish myself.
The car is stopped in front of my house. I took leave with a courtesy, outside my home.
It is about one month, connection has been cut off between me and Pori. Before this, till the day we went for court marriage, I can not even think that I am staying without seeing her for one day or without getting her voice once a day. I can not even imagine this unpleasant situation. After that I have been passing this current month with much sorrow. Thinking from my mind, let she make a phone call first. I was just thinking it, all of a sudden a phone call came. Her call,– Please, please come. I have written a story after long gap. For the new year issue of your magazine. Check it for once, please.'
And I too send a message immediately– 'Send it by the driver. Time is less. Tomorrow all the matters will be sent for printing.'
I waited long for the driver. Pori's presence will be felt at least if I see him. But the driver is not there, story too. A message came instead– 'Let loneliness increase more...... make me courageous.'
I got troubled in searching for the key of the car. But it appeared to my mind and found the key in the car itself. I cleaned the dew drops deposited on the front glass. My car moved ahead in darkness, through the thick mist with the help of fog light.
After driving speedily, when I reached Pori's house, I felt as if all efforts were done in vain. Still it made me satisfied that Pori was confermed about my visit. Dinning table was ready already by mats, water glasses, plates and other things for two persons. She occupied a chair and called me,– 'Come for the dinner.' I went towards another chair. She restricted me with her hand,– 'You please sit that side. Don't mind, this is Rishi's chair. Both of us quarreled everyday for this seat. Lastly I could understand. While taking meal, sitting on that chair, Rishi always holds my neck with his hand. He likes to eat like that, holding me. It is for the first time, I am going to have dinner with someone second, after Rishi. He too will feel good at this. Ok, start. Let him look at us from far. He will be happy if I become happy. But so much of sadness he left for me and went away !'
I never saw such amount of tears before, coming down from the eyes of Pori. This is the liquid in this world which I can not tolerate at all. I started wiping her tears from back side.
On the dinning table Pori started to say,– 'You might have thought why I came back from the court that day. What your friend might be thinking upon me ! That is quite natural. I don't know, my heart starts beating more whenever I go for such laws. Life had mislead me very badly. That is why I don't like any rule or pride related to life. Can't we accept life by some unlawful law ?
On that day, between Pori and me, there is no space vacant for Rishi. By contracting and shrinking she placed her head on my left shoulder. Her eyelids were just going to close. At this moment those eyes do not want the existence of Rishi. Also, on her make-upless simple appearance, expression of the ancient supplication of women, perplexity, strong desire etc. became distinct. As if I will finish in this particular type of happiness against which previously I felt proud for not to be greedy any day.
Pori was in sound sleep till seven in the morning. As if, a deep sleep came to her after many years, just today ! I thought, after looking at her. But in the next minute, I thought, if Pori's mind becomes upset after getting up ? Cry for the non-existence of Rishi last night ? If she say,– 'Take away your touches from my body... ?'
After coming out from bathroom, I saw that Pori is sitting near the room-heater, taking the warmth. Looking at me, she said,– 'Feeling very fresh today.'
'Whom ? Me ? I am always fresh.'
'No, no; last night I had a sound sleep. That is why now I am feeling much more fresh.'
I thought, other things also should finish immediately, such as tea, breakfast etc. I am scared to attach myself for more time with her. Not because of the word Rishi, but the feelings she had with him as duo.
Not for some moment, Pori took two hours to complete her morning works. I became depressed seeing her unattentive, one or two times in between. This brought me sadness feeling that she repressed Rishi because otherwise I will feel bad.
Seeing me dressing up, she said,– 'Perhaps you are going to the publication ? Or any other work ? Come for lunch during day time.
I again thought, where shall I go, to publishing house or to my home ? A stable decision can be taken after going home only. At this moment, Pori said that she will give me a lift. I changed my decision and got down at the publication.
It became evening, while at the publication. Two days works were totally pending. At that moment a phone call came from Pori– 'What are you doing till such a late time ? Come, let us see the evening sky together.'
The two chairs were together. The working maid today placed the table in front of us. Darkness sprinkled slightly, till the end of the tea. Suddenly a shooting star fell down from the sky. Pointing towards that, Pori uttered,– 'That is Rishi. Look, look.'
I finished reading the story written by Pori during my time at the publication house. Not a story, but a simple, confession of woman's mind. A shocking story of barbarous Rishi who made her life full with curse, bit by bit enjoyment of crual sexual deeds of a monster and a pathetic story of the pains given to the body of an woman.
Closing the door of her bed room, Pori showed me some rounded, black spots on her private part. Those were formed due to burn down with lighting cigerate and thus enjoyed the outcry of a naked body.
She took my hand very tenderly and said,– 'Tell me, how can I forget Rishi ? Whether that pain will allow me to become normal any day, will it make me smiling ? Fascination towards Rishi is my intentional demonstration. The more you see me overwhelmed to Rishi, is it not true that the more you are getting attracted towards me ? Man never wants a competitor. Since you are trying me to cause to forget Rishi, then I feel that my love is secured with you. Come, let us together drive away lonliness.'
I wished to see the creeper again which is climbing on the post of the open space, through the window. Inside human body also, such kind of a creeper always wants to stand up.

Wednesday, 28 January 2015

দিনটোৰ ভাল লগা ছবিকেইখনমান...


পানীৰামৰ জীয়েকে যেতিয়া কলা বলেৰখনৰ ড্ৰাইভিং চিটত বহি গহীন ভাবত গাড়ীখন আগুৱাই নিয়ে, দেখি কিবা এটা ভাল লাগে৷ যেন অগ্ৰগতিৰ নিচান৷

থাডভেঙৰ নেমচিয়ে তাইতকৈ কেইবাগুণো গধুৰ নীলাৰঙী মেষ্ট্ৰোখন লৈ চুলি উৰুৱাই কোবত গুচি যায়৷ হাঁহি এটা মাৰি যায়৷ সেয়া যেন চেল্‌ফ কন্‌ফিডেন্স৷ চাই ভাল লাগে৷

অষ্টম শ্ৰেণীৰ নিমাতীকইনা এঞ্জেলিকা৷ চতুৰ্থত পঢ়া বহুবল্কী ভনীয়েক৷ এই দুজনীয়ে স্কুল ইউনিফৰ্মত, পিঠিত বেগ লৈ কেন্দ্ৰীয় বিদ্যালয়লৈ আহি থকা দৃশ্যটো খুব ভাল লাগে৷ মৰম লাগি যায় সিহঁতলৈ৷

হাইস্কুলীয়া সহপাঠী মাৰ্টিনৰ বিবাহ উপযুক্তা ছোৱালীজনীয়ে কিবা ভৰাই লোৱা পলিথিনৰ ঠোঙাটো এহাতে মুঠি মাৰি লৈ ৰাস্তাৰ একেবাৰে দাঁতিৰে খোজ পেলাই খৰধৰকৈ ঘৰলৈ উভতে৷ তাইৰ চিন্তাশীল মুখখন দেখি ভাল লাগে৷

নিজেই সৰু হৈ আছে, অথচ কোনোবা পোনাকণ এটিক হাতত ধৰি স্কুলত থবগৈ-আনিবগৈ লাগে৷ নাম নজনা সেই কণমানি ছোৱালীজনীৰ দায়িত্ববোধ দেখি কিবা এটা ভাল লাগে৷

এয়া হৈছে দিনটোৰ কেইখনমান ভাল লগা ছবি, যিবোৰে মনটো জুৰায়৷ বেলেগে আৰু কোনো টনিক নহলেও হয়৷

Monday, 26 January 2015

চিঠিখন কেতিয়াবাই পঢ়িছিলোঁ,
কামটোহে কাইলৈ


২৭জুন ২০১৪ তাৰিখেই দিশপুৰৰ পৰা চিঠিখন দিছিল অসম চৰকাৰৰ চচিয়েল ৱেলফেয়াৰ ডিপাৰ্টমেণ্টে৷ নাগালেণ্ড গান্ধী আশ্ৰমৰ ফাউণ্ডাৰ চেক্রেটেৰী, পদ্মশ্ৰী, নটৱৰ থক্কৰ ডাঙৰীয়ালৈ প্ৰেৰণ কৰা চিঠিখন পঢ়িবলৈ পাইছিলোঁ তেতিয়াই৷ বিষয়টো আছিল, সমাজ সেৱাৰ বাবে মুক্তিযুঁজাৰু, প্ৰবীণ গান্ধীবাদী জনাৰ্দন পাঠকলৈ ২০১৩চনৰ অমলপ্ৰভা দাস বঁটা আগ বঢ়োৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছে৷ কাৰবি আংলঙৰ সৰিয়হজান সেৱা কেন্দ্ৰৰ মাৰফততো একে সময়তে চিঠিখনৰ কপী পঠিওৱা হৈছিল তেতিয়াই৷

বঁটা ২০১৩ৰ, ঘোষণা ২০১৪ত, প্ৰদান ২০১৫ত!

সেয়া যি কি নহওক, কাইলৈ ২৮জানুৱাৰী ২০১৫ তাৰিখে ডিফুৰ জয়ছিং দলৈ অডিটৰিয়ামত, দিনৰ ১১বজাত ৯৪বছৰীয়া সমাজ-কৰ্মীগৰাকীলৈ আনুষ্ঠানিকভাৱে আগ বঢ়োৱা হব এই সন্মান৷


প্ৰথম মিকিৰ পাহাৰ জিলা পৰিষদৰ (সম্প্ৰতি কাৰবি আংলং স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদ)ৰ উপাধ্যক্ষ, পৰিষদৰ প্ৰতিষ্ঠা লগ্নৰ একমাত্ৰ জীৱিত সদস্য, জনাৰ্দন পাঠকৰ জীৱন আৰু কৰ্মৰ বিষয়ে যুগুতোৱা ৩০টা বাছকবনীয়া লেখা আৰু আত্মজীৱনীমূলক টোকা আত্মকথনৰ সৈতে দুটা খণ্ড সম্বলিত সংকলন জনসেৱক জনাৰ্দন, the spark গ্ৰন্থখন কৰাৰ সৌভাগ্য হৈছিল ২০১১চনতে৷ আৰু তেতিয়াই অধিক জানিবলৈ পাইছিলোঁ এই ব্যক্তিগৰাকীৰ বিষয়ে৷

নটৱৰ থক্কৰে ১০.১০.১৯৯৭ তাৰিখে এঠাইত লেখিছিল... পাঠকৰ দৰে ব্যক্তিৰ বাবে তেওঁৰ কৰ্মই আচলতে এক ধৰণৰ পুৰস্কাৰ৷ আদৰ্শৰ প্ৰতি নিৰন্তৰ আকূতি আৰু বাস্তৱ জীৱনত তাৰ দৃঢ় ৰূপায়ণ দুয়োটাৰ পৰাই মনৰ ভিতৰত সন্তুষ্টিয়ে গঢ় লয়৷ ৭৬বছৰ বয়সত জনাৰ্দন পাঠকে তেওঁৰ জীৱনলৈ সন্তুষ্টিৰে ঘূৰি চাব পাৰে৷ জনাৰ্দন পাঠকৰ দৰে সন্তানৰ জন্ম দি অসম জননী নিঃসন্দেহে সৌভাগ্যশীলা৷ হয়তো বহুতে তেখেতৰ নাম নাজানিব পাৰে, এয়া অকণো আচৰিত কথা নহয়৷ কাৰণ ওপৰত বৰ্ণনা কৰা সকলোবোৰ ভাল কৰ্মই সংঘটিত হৈছিল নীৰৱে, জনসমাগমৰ পৰা নিলগত৷ যিকোনো সমাজেই ইয়াৰ মাজত তেনে এজন সন্তানক লাভ কৰি গৌৰৱাতি হব পাৰে৷



পৱিত্ৰ বৰাৰ দ্বাৰা সম্পাদিত, ডিহুনৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত কিতাপখনৰ আৰম্ভণিতে শ্ৰীমদ্‌ভগৱদ্‌ গীতাৰ এই শ্লোকফাকি আছে কৰ্মণ্যেৱাধিকাৰস্তে মা ফলেষু কদাচন৷ মা কৰ্মফলহেতুৰ্ভূৰ্মা তে সংগোহস্ত্বকৰ্মণি৷৷ (কেৱল কৰ্ম কৰিবলৈহে তোমাৰ অধিকাৰ আছে; কৰ্মফলত তোমাৰ অধিকাৰ নাই৷ গতিকে ফলৰ আকাংক্ষাত কৰ্মত প্ৰবৃত্ত নহবা, আকৌ নিষ্কৰ্মা হৈ থাকিবলৈও বাঞ্ছা নকৰিবা৷)
মই জনাৰ্দন পাঠকক আৱিষ্কাৰ কৰিলোঁ



..................... উৎস গ্ৰন্থ : জনসেৱক জনাৰ্দন, the spark, সম্পাদনা : শ্ৰী পৱিত্ৰ বৰা, ডিফু, প্ৰকাশক : ডিহুন, গুৱাহাটী, প্ৰথম প্ৰকাশ ছেপ্টেম্বৰ ২০১১, দ্বিতীয় প্ৰকাশ ডিচেম্বৰ ২০১৪ .....................

'When there is righteousness in the heart, there is beauty in the character; when there is beauty in the character, there is harmony in the home; when there is harmony in the home, there is an order in the nation; when there is an order in the nation, there is peace in the world.' (APJ Abdul Kalam in his lecture at European Union)

দীঘলীয়া এই লেখাটোৰ flash-back হিচাপে আৰম্ভণিতে কিছু কথা কৈ লোৱাটো উচিত হ’ব বুলি ভাবিছোঁ৷

১৬জুলাই ২০০৪ তাৰিখৰ ‘আমাৰ অসম’ কাকতৰ সম্পাদকীয় পৃষ্ঠাৰ আধাপৃষ্ঠা আৱৰি ‘কাবন তিমুংপী : বনেলী খংমেন, জীৱন আৰু কীৰ্তি’ শীৰ্ষক মোৰ এটা লেখা বিদূষী মহিলাগৰাকীৰ ছিলঙৰ ঘৰত মই তোলা ছবিসহ প্ৰকাশ পাইছিল৷ স্পষ্টকৈ মনত আছে, সেই লেখাটো ওলোৱাৰ কেইদিনমানৰ পিছতে শ্ৰী নয়ন পাঠকে মোক এদিন কৈছিল “মোৰ দেউতাৰ বিষয়েও এনেকুৱা এটা লিখিবচোন আপুনি”, এইবুলি৷ তেখেতে নিশ্চয় উক্ত জীৱনালেখ্য মনোযোগেৰে পঢ়িছিল৷ পিচে, কাৰবি আংলং স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদৰ প্ৰাথমিক শিক্ষা বিভাগত কৰ্মৰত শিক্ষা বিষয়া শ্ৰী পাঠকৰ সৈতে একেটা বিভাগৰে বিষয়া আৰু তেখেতৰ ঘনিষ্ঠ বন্ধু তথা মোৰ অগ্ৰজপ্ৰতিম শ্ৰী অৰুণ টেৰণৰ অফিচ চেম্বাৰত হোৱা খন্তেকীয়া চা-চিনাকি আৰু মাজে-মধ্যে হোৱা মুখামুখিৰ বাহিৰে মোৰ ঘনিষ্ঠতা নাছিল৷ ঠিক তেনেকৈ, তেখেতৰ দেউতাক শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ সৈতেও সংযোগ নাছিল৷ সঁচাকৈ ক’বলৈ গ’লে, নামে-মানুহেহে চিনি পাইছিলোঁ; মানুহজনৰ জীৱন আৰু কৰ্মৰ বিস্তৃতি সম্পৰ্কে মোৰ জ্ঞান নাছিল৷ কিন্তু জানিছিলোঁ যে তেখেত কাৰবি আংলং স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদৰ প্ৰথম উপাধ্যক্ষ আছিল৷ আৰু জানিছিলোঁ যে তেখেত এগৰাকী গান্ধীবাদী, স্বাধীনতা যুঁজাৰু, সমাজ-কৰ্মী৷ আনহাতে, শ্ৰী নয়ন পাঠকৰ অনুৰোধটোক লৈ কোনো কোনো মুহূৰ্তত অন্তৰত তাগিদা অনুভৱ কৰিলেও নাজানো, কি কাৰণে সেই স্বপ্ন সাকাৰ কৰিব পৰা নাছিলোঁ৷

মনত পৰে, বোকাজান শাখা সাহিত্য সভাৰ আমন্ত্ৰণক্রমে বোকাজানৰ কলাক্ষেত্ৰত আয়োজিত কাৰবি আংলং জিলা সাহিত্য সভাৰ অষ্টম বাৰ্ষিক অধিৱেশনৰ মঞ্চত শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকক সম্বৰ্ধনা জনোৱা দেখিছিলোঁ৷ তাৰ বাদে, তেখেতৰ হাতত গঢ় লোৱা সৰিয়হজানৰ কাৰবি আংলং সেৱা কেন্দ্ৰ বা ডিফুৰ শ্ৰীশ্ৰী গীতা আশ্ৰম, কোনোটো অনুষ্ঠানলৈকে মোৰ আজিকোপতি যোৱা হোৱা নাই৷ ২০০৮চনত ডিফুৰ ষ্টেডিয়াম খেলপথাৰত অনুষ্ঠিত পৱিত্ৰ গীতা মহাসন্মিলনৰ কাৰ্যসূচীখন ছপোৱাৰ লগতে মঞ্চ আৰু মণ্ডপৰ বাবে কেইখনমান বেনাৰৰ ডিজাইন আৰু প্ৰিণ্ট কৰি দিছিলোঁ৷ সমস্ত আয়োজনটোৰ মূল চালিকা-শক্তি শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠক বুলি জানিবলৈ পাইছিলো যদিও তেখেতৰ সহযোগী কৰ্মীকেইজনমানৰ মধ্যস্থতাতহে কামখিনি সম্পাদন কৰিছিলোঁ৷ আনহাতে ১৯৮৬চনত ডিফুত আয়োজিত গীতা মহোৎসৱৰ সময়ত মই আছিলোঁ যোৰহাটত, অধ্যয়নৰত অৱস্থাত৷

‘সমন্বয়ৰ ৰূপকাৰ’ নামৰ ৰংবং তেৰাং অভিনন্দন গ্ৰন্থখনৰ সফলতাৰ পিছত ভ্ৰাতৃপ্ৰতিম লেখক-সাংবাদিক শ্ৰী পৱিত্ৰ বৰাই ১৯৫২চনৰ প্ৰথম মিকিৰ পাহাৰ জিলা পৰিষদৰ একমাত্ৰ জীৱিত নিৰ্বাচিত সদস্য শ্ৰী মণিৰাম ইংলেঙৰ জীৱন বিষয়ক লিখনিৰ সংকলন এটি কৰিবলৈ উদ্যোগ ল’লে আৰু কামটো মোৰ দ্বাৰা কৰোৱাৰ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিলে৷ তেখেতৰ ‘সমন্বয়ৰ ৰূপকাৰ’ত স্বলিখিত প্ৰৱন্ধ এটাৰে সহযোগ কৰাৰ বাহিৰে অন্য প্ৰকাৰে জড়িত হ’ব নোৱাৰি সদায়ে এটা আফচোচ ৰৈ গৈছিল৷ এইবাৰ ‘মণিৰাম ইংলেং’ নামৰ কিতাপখনত সেয়ে সোমাই পৰাৰ সুযোগ পাই মনত আনন্দ লাগিল৷ সেইখন শেষ নৌহওঁতেই তেখেতে এদিন ক’লেহি… “ইয়াৰ পিছত জনাৰ্দন পাঠকৰ বিষয়ে এখন বৃহৎ কলেৱৰৰ কিতাপ কৰিম৷ নয়নে প্ৰায়ে তাগিদা দি আছে৷” পূৰ্বৰ কামখিনিৰে তেখেতক আশ্বস্ত কৰিব পাৰিছিলোঁ বুলিয়েই নেকি জানো, প্ৰস্তাৱিত কিতাপখনৰ কামো মোকেই গতালে৷ এই সৌভাগ্যৰ বাবে কাক কি বুলি ধন্যবাদ জনাম, নাজানো৷ সমান্তৰালভাৱে আন এটা কথা ভাবিও মনটো ভৰি পৰে যে মোৰ প্ৰফেচনটোৱে মোক এনে কেতবোৰ সুন্দৰ হৃদয়ৰ লোকৰ প্ৰত্যক্ষ বা পৰোক্ষ সাহচৰ্য কিম্বা সেইসকলৰ জীৱনক জনাৰ অৱকাশ দিছে, যিটো অন্য ক্ষেত্ৰত সম্ভৱপৰ হয়তো নহ’লহেঁতেন৷ পেছাগতভাৱে (আৰু নিচাগতভাৱেও) যিহেতু মই ছপা কৰ্মৰ সৈতেই একান্তভাৱে জড়িত, সেয়েহে এনে Scope পাই ধন্য হৈছো বুলি নীৰৱে বুকু জুৰাই থাকোঁ৷ মানসিকভাৱে সবল হোৱাৰ যুক্তিও মই ইয়াতেই বিচাৰি পাওঁ৷

সি যি কি নহওক, নতুন প্ৰজেক্টটোৰ কথা লৈ সম্পাদকজন এদিন ‘প্ৰিণ্টৱেল’ পালেহি৷ ইতিমধ্যে ফোনতে কৈ থৈছিল যে কিতাপখনৰ সন্দৰ্ভত দুয়োৰে মাজত হ’বলগীয়া কিবা আলোচনা আছে৷ স্বভাৱসুলভ গহীন-গম্ভীৰ খোজেৰে যথাসময়ত তেখেত ভিতৰলৈ সোমাই আহিল৷ হাতত ফুলচ্-কেপ চাইজৰ তিনিখন ৰে’জিষ্টাৰ বহী৷ ফাইল এটাত অন্য কেতবোৰ নথি৷ কৰিবলগীয়া আলোচনাখিনি সমাপ্ত কৰি সম্পাদক গুচি গ’ল৷

ইতিপূৰ্বে কৰি থকা কামৰ পৰা আহৰি পায়ে মই বহীকেইখন তুলি ল’লোঁ৷ প্ৰথমখনৰ পাত লুটিয়াবলৈ ধৰিলোঁ৷ আঁচ পৰা ৰে’জিষ্টাৰ বহী৷ নীলা চিয়াঁহীৰে লিখা৷ হাতৰ আখৰ সৰু যদিও পৰিষ্কাৰ৷ আৰম্ভণিতে উভয় পিঠিতে লিখিছে৷ পিছলৈ এপিঠিত৷ মাজে মাজে ইংৰাজী শব্দও সংযোজন কৰিছে৷ ওপৰৰ ফালে পৃষ্ঠাৰ নম্বৰো দিছে৷ কোনো কোনো ঠাইত ৰঙা চিয়াঁহীৰে আঁক মাৰিছে৷ সেই নিৰ্দেশৰ জৰিয়তে বুজাবলগীয়া ৰৈ যোৱা কথাংশ বাঁওহাতে লিখি থৈছে৷ মই নিশ্চিত হ’লোঁ, এইবিলাক আগতে লিখি থোৱা বহী নহয়৷ অলপতেহে লিখা৷ ভাবিলোঁ : নিজৰ নব্বৈ বছৰীয়া জীৱনটোলৈ উভতি চাই পুৰণি কথাৰে এনেকৈ পৃষ্ঠাৰ পিছত পৃষ্ঠা ভৰাই পেলোৱা কি, মুখৰ কথা ? তাকো তিনিখনকৈ বহী! আৰু বা কি আছে! নাজানো৷ এনেকৈয়ে চাই চাই আৰু ভাবি ভাবি ভালেমান সময় পাৰ হ’ল মোৰ৷

এসময়ত সম্বিৎ ফিৰি আহিল৷ কিবা এটা চিন্তা কৰি বাকীকেইখন থৈ প্ৰথমখন বহী মেলি ল’লোঁ৷ কম্পিউটাৰ এটা অন্ কৰি পে’জমেকাৰত নতুন ফাইল এটা খুলিলোঁ, Book on Janardan Pathak নামেৰে৷ তাৰ পিছত সম্পাদকৰ নিৰ্দেশ অনুসৰণ কৰি টাইপিং আৰম্ভ কৰি দিলোঁ… “মোৰ জন্ম হৈছিল...”৷ মন কৰিলোঁ, বাক্য-বানান প্ৰায় শুদ্ধ৷ দেখি ভাল লাগিল৷ অৱশ্যে লেখকৰ হাতৰ আখৰ মোৰ বাবে তেনেই নতুন হোৱা হেতুকে মাজে মাজে ৰ’ব লগা হ’ল৷ একান্নব্বৈৰ দেওনাত ভৰি দিয়া লোকৰ হাতৰ পাক৷ কোনো কোনো ঠাইত বুজিবলৈ সময় লাগিল সঁচা; হ’লেও হাতত থকা মেগ্নিফাইং গ্লাচৰ সহায়ত তৎমুহূৰ্ততে সেয়া উদ্ধাৰ নকৰাকৈ নেৰিলোঁ৷ পৰিস্থিতি সাপেক্ষে ইণ্টাৰনেটৰো শৰণাপন্ন হ’ব লগা হ’ল৷ পিচে যিমানেই অন্তৰ্ভাগলৈ সোমাই গ’লো, সিমানেই বেছিকৈ আচৰিত হ’লোঁ, উৎসুকতাৰ মাত্ৰাও বৃদ্ধি পালে; কেনেকৈ এয়া সম্ভৱ ? বহুতো লেখকে কৰিব নোৱাৰা কাম এটা এইগৰাকী লেখকে সম্ভৱ কৰিলে, তাকো এইটো বয়সত! সঁচাকৈয়ে মই অভিভূত হৈ পৰিলোঁ৷ মানুহজনৰ স্মৃতিশক্তিৰ সক্রিয়তা আৰু ভাষা-জ্ঞানে মোক মোহিত কৰিলে৷ তেখেতৰ জীৱন আৰু কৰ্মৰাজিৰ সম্বন্ধে জানিবলৈ ক্রমাৎ ব্যগ্ৰ হৈ পৰিলোঁ৷ মোৰ কৌতূহলী মনৰ আগত যেন এখন এখনকৈ নেদেখা দুৱাৰহে খোল খাই গৈ থাকিল! এটা এটাকৈ পৃষ্ঠা কৰি যাওঁতে তেনে অনুভৱেই হ’ল৷ তাতোকৈ ডাঙৰ কথা, মাজে মাজে মনলৈ আহিব ধৰিলে : এইখিনি কৰিবলৈ পোৱাৰ অন্তৰালত মোৰ ওপৰত ঈশ্বৰৰে বাৰু কিবা আশীৰ্বাদ নিহিত আছে নেকি!

‘আত্মকথন’ শিৰোনামেৰে তিনিখনীয়া বহীৰ খণ্ডটো কৰি যাওঁতেই মই অৱগত হ’লোঁ যে পূৰ্বৰ কামৰূপ জিলাৰ বৰপেটা মহকুমাৰ সৰুক্ষেত্ৰী মৌজাৰ ভকুৱাটেপা গাঁৱৰ পৰা আৰম্ভ কৰা শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ জীৱন পৰিক্রমাই টিহু, বৰমা, বেনাৰস, আগ্ৰা, ৱাৰ্ধা আদি কৰি আৰু অনেক ঠাইকেই সামৰি লৈছে৷ ডক্টৰ ভোগাৰাজু পট্টাভী চিতাৰামাইয়াৰ ‘History of Indian National Congress’; গান্ধীজীৰ সাপ্তাহিক ‘Harijan’, ‘হিন্দ স্বৰাজ’; ‘Lives of Great Man Series’, ‘অমৃতবাজাৰ পত্ৰিকা’, ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ ‘চয়নিকা’, যোগেশ চন্দ্ৰ বাগালৰ ‘মুক্তির সন্ধানে ভারত’, সতীশ দাশগুপ্তাৰ ‘Home and Village Doctor’, ‘শ্ৰীমদ্ভগৱদ্ গীতা’ ইত্যাদি কিতাপ-কাগজৰ মনোযোগী অধ্যয়নৰ মজবুত ভেটিত গঢ় লৈ উঠা এখেত এগৰাকী আত্মত্যাগী স্বদেশপ্ৰেমী৷ ‘বন্দে মাতৰম...’, ‘ঐ অলংঘ্য গিৰি দুৰ্গৰাণী...’, ‘য়ে মেৰে ৱতনকি লোগো...’, ‘ৰঘুপতি ৰাঘৱ ৰাজা ৰাম...’, ‘বৈষ্ণবো জনতো...’, ‘অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ...’, ‘হিন্দ দেশ কে নিবাসী সভীজন এক হে...’, ‘মানুহে মানুহৰ বাবে যদিহে অকণো নাভাবে...’, ‘অগ্নিযুগৰ ফিৰিঙতি মই নতুন অসম গঢ়িম...’ আদি গীতসমূহে এখেতৰ অন্তৰত গভীৰভাৱে দাগ কাটিছে আৰু দেশপ্ৰেমৰ লগতে সমাজৰ প্ৰতি, মানুহৰ প্ৰতি সেৱাৰ ইচ্ছাক জাগ্ৰত কৰিছে৷ ‘যদি তোর ডাক শুনে কেউ না আসে...’, ‘হে আমার চিত্ত পূণ্য তীৰ্থে জাগোরে ধীরে...’, ‘অন্যায় যে করে আর অন্যায় যে সহে...’, ‘মরিতে চাহিনা আমি সুন্দর ভুবনে...’, ‘The woods are green...’, ‘Keep all the doors and windows of your house open...’, ‘Simple living and high thinking’, ‘মহা মহা পুৰুষৰ চানেকীৰে জীৱনৰ...’ আদি সাৰবাক্যই এখেতৰ মন-প্ৰাণ উদ্বেলিত কৰিছে; নৈতিক চৰিত্ৰক অধিক শক্তিশালী, অধিক সংযত কৰি তুলিছে৷

আৰু আগ বাঢ়ি গৈ গম পালোঁ যে আমি বহুতেই জনা বাক্য, ‘মানৱ-সেৱাই ঈশ্বৰ-সেৱা’ হৈছে শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ কৰ্ম-জীৱনৰ লক্ষ্য৷ কিন্তু গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ’ল, জীৱনৰ শেষ নিশ্বাস পৰ্যন্ত এই লক্ষ্য অনুসৰণ কৰাটোৱে এখেতৰ জীৱনৰ একমাত্ৰ সংকল্প৷ জীৱনজোৰা এই সাধনাত ব্ৰতী হওঁতে এখেতে প্ৰথম খোজতে পাইছে দুগৰাকী উপযুক্ত Mentor গান্ধীজী আৰু থক্কৰ বাপাক৷ আত্মসমৰ্পণৰ সেই স্বতঃপ্ৰবৃত্ত ক্ষমতাৰ গুণতে এখেতৰ জীৱন চাগৈ আজি ধন্য হৈছে৷ শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ জীৱন-কাহিনীত আলোকপাত কৰি আৰম্ভণিতেই মোৰ মনত এনে এক ধাৰণা কেন্দ্ৰীভূত হ’ল৷

পিছত দেখিলোঁ, জীৱন-পথত আগুৱাওঁতে সময় অনুক্রমে তেখেতে গুণী-জ্ঞানী আৰু অভিজ্ঞ ভালেমান ব্যক্তিৰ সংগ, সান্নিধ্য লাভ কৰিছে৷ সেৱাৰ কামৰ স্বাৰ্থত তেখেতে ৰাজনৈতিক-অৰাজনৈতিক, উদ্যোগপতি-ব্যৱসায়ী বিভিন্নজনক অকপটে সাক্ষাৎ কৰিছে৷ বিনয়ী উপস্থাপন, বুদ্ধিমত্তা, বাক্পটুতা, বিচক্ষণতা আৰু ক্লান্তিহীনতাৰ যহতে শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকে সেইসকলৰ মৰম আৰু আশিস আদায় কৰাৰ লগতে নিজৰ উদ্দেশ্যত সফলকাম হৈছে বুলি মোৰ বিশ্বাস হ’ল৷ মোৰ দৃষ্টিত ধৰা পৰা এই নাম-তালিকাও যথেষ্ট দীঘলীয়া বুলিয়ে ক’ব লাগিব৷ তদুপৰি, জনসংযোগৰ এনে দুৰ্লভ সুবিধাক মানুহজনে কিন্তু কামত লগাইছে সমাজৰ উপকাৰৰ স্বাৰ্থত; সমাজৰ আশা-আকাংক্ষা, লক্ষ্য-উদ্দেশ্য পূৰণত৷ ইয়াতে প্ৰমাণ পালোঁ তেখেতৰ মানসিক অৱস্থাৰ৷ ‘সন্ধিৰ বাঁহ বুদ্ধিৰে কটা’ত তেখেত কিমান সিদ্ধহস্ত, তাৰো ইয়াতেই ইংগিত পালোঁ৷

আকৌ আচৰিত হ’লোঁ, যেতিয়া উমান পালোঁ যে স্বৰাজোত্তৰ কালত আগ্ৰাত পঢ়ি থাকোঁতেই এই মানুহজন কাশ্মীৰ পাইছেগৈ৷ ৰাৱালপিণ্ডি, মজফ্ফৰপুৰ, বাৰামূলা, শ্ৰীনগৰৰ উপৰি দিল্লী ভ্ৰমণ কৰিছে৷ ৱাৰ্ধাত কলেজত পঢ়ি থকাৰ সময়ত দক্ষিণ ভাৰতৰ বাংগালুৰু, মহীশূৰ, গোৱালৈ গৈছে৷ তাৰ পিছৰ পৰ্যায়ত মাদুৰাই, ৰামেশ্বৰম, সেতুবন্ধ, ধনুষ্কদি, কন্যাকুমাৰীত উপস্থিত হৈছে৷ পত্নীৰ সৈতে চেন্নাই, মহাবালিপুৰম্, মাদুৰাই, পুৰী, কলিকতা, দিল্লী ভ্ৰমণ কৰিছে৷ পত্নীসহ তীৰ্থ ভ্ৰমণৰ উদ্দেশ্যে গৈছে বাৰানসী, প্ৰয়াগ, এলাহাবাদ, আগ্ৰা, মথুৰা, গোকুল, বৃন্দাবন, জয়পুৰ, দিল্লী, কলিকতা, নৱদ্বীপ আদিলৈ৷ আনহাতে সেৱা কেন্দ্ৰৰ সমাজ-সেৱাৰ কামৰ বাবে অৰ্থ সাহায্য যোগাৰ কৰাৰ লক্ষ্যৰে কলিকতা, দিল্লী, মুম্বাই, আহমেদাবাদ আদি ঠাইলৈ গৈছে প্ৰায় দুমাহজোৰা ভ্ৰমণ-সূচী লৈ৷ এইখিনি বিশ্লেষণ কৰি মই বুজিলোঁ যে জনাৰ্দন পাঠক এগৰাকী ভ্ৰমণকাৰী৷ ভ্ৰমণৰ পৰা লাভ কৰা অভিজ্ঞতাৰ বৈভৱেৰে তেখেত অতিকৈ চহকী৷ ‘Travelling is a part of education’ কথাষাৰ হয়তো তেখেতে কাহানিবাই হৃদয়ংগম কৰিছিল৷ ইয়াৰোপৰি তেখেতৰ বন্ধুবৎসলতা, ভোজনবিলাসিতা, ৰোমাণ্টিকতা, ধৰ্মপৰায়ণতা, স্বকীয়তা ৰক্ষা, পৰিৱেশ-সজাগতা আদিৰ কথাও নিজৰ লেখাতে জলজল্-পট্পট্ হৈ আছে৷ ইফালে, নতুন প্ৰজন্মৰ বাবেও তেখেতে কিছু কথা নভবা নহয়, ভাবিছে৷

সামাজিক কৰ্ম সম্পাদনৰ বেলিকা পৰিয়ালৰ প্ৰসংগযে গৌণ মাত্ৰ, সেইটো মোৰ বাবে পৰিষ্কাৰ হ’ল যেতিয়া দেখিলোঁ যে নিজৰ প্ৰিয় পুত্ৰৰ মৃত্যুক ভগৱানৰ ইচ্ছা বুলি ধৰি লৈ জীৱনৰ ব্ৰত হিচাপে গণ্য কৰা মানৱ-সেৱাৰ কৰ্মক্ষেত্ৰতেই মানুহজনে খোজ আগ বঢ়াই গৈছে৷ ৰৈ দিয়া নাই৷ আকৌ, নিজৰ পৰম সুহৃদ তথা ঘনিষ্ঠ সহকৰ্মীৰ মৃত্যু-সংবাদ পায়ো ইতিমধ্যে হাতত লোৱা সেৱামূলক কাম আধৰুৱাকৈ এৰি থৈ প্ৰত্যাৱৰ্তন কৰা নাই৷ স্থিতপ্ৰজ্ঞৰ আচৰণেৰে তেখেতে নিৰ্বিকাৰচিত্তে আগুৱাই গৈছে স্বকৰ্ম ৰূপায়ণতহে৷ গতিকে সমাজৰ সেৱা কৰিবৰ বেলিকা কিহৰ প্ৰয়োজন, সেয়া জানিবলৈ ‘আত্মকথন’ পঢ়িলেই যথেষ্ট হ’ব বুলি মোৰ মনে ধৰিছে৷ অধিক ব্যাখ্যা নিষ্প্ৰয়োজন৷

প্ৰচলিত নিয়মক একাষৰীয়াকৈ থৈ দেশে স্বাধীনতা লাভ কৰাৰ সময়তে অজান-অপৰিচিত এক জনজাতীয় বেষ্টনীত সেৱাৰ মনোভাবেৰে সোমাই পৰি শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকে ইয়াৰ স্থানীয় যুৱতীৰ সৈতে সামাজিকভাৱে বৈবাহিক-আত্মিক সম্বন্ধ স্থাপন কৰাই নহয়, থলুৱা ভাষাও আয়ত্ত কৰি পেলাইছে৷ এয়া কম গুৰুত্বপূৰ্ণ কথানে? প্ৰসংগক্রমে কৈ থোৱাটো সমীচীন হ’ব যে ‘Behind every successful man there is a woman’ আৰু শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ ক্ষেত্ৰত নিঃসন্দেহে সেয়া হৈছে তেখেতৰ সহধৰ্মিনী শ্ৰীমতী ঝৰ্ণা পাঠক (একালৰ জেলিনা ছিংনাৰপী)৷ আনহাতে তেখেতৰ সফলতাৰ আঁৰত পৰিয়ালৰ অৱদানো অৱশ্যেই আছে৷

বিয়াল্লিশৰ ছহিদ, কাৰগিলৰ ছহিদ পৰিয়ালবৰ্গক লগ ধৰি তেখেতে শ্ৰদ্ধা নিৱেদন কৰিছে; বৰ-ভূঁইকঁপত ক্ষতিগ্ৰস্তসকলক নিজ হাতে সহায় কৰিছে; বানপানীৰ সময়ত বানাক্রান্ত অঞ্চল পৰিভ্ৰমণ কৰি সাহায্য সামগ্ৰী বিতৰণ কৰিছেগৈ; সমাজৰ দুখীয়া-দুৰ্দশাগ্ৰস্তজনৰ আশ্ৰয়দাতাৰ ৰূপত অৱতীৰ্ণ হৈছে৷ ঐতিহাসিক অসম আন্দোলনৰ সময়ত নিপীড়িত লোকসকলৰ মাজত তেখেতে সাহায্য প্ৰদানৰ কামত গুৰিব’ঠা ধৰিছে৷ কুষ্ঠ ৰোগৰ লগতে এইচ্.আই.ভি.-এইড্চ নিৰাময়ৰ উদ্দেশ্যে স্বতঃস্ফূৰ্ততাৰে কাম কৰি গৈছে৷ অসমৰ বানপানীৰ সমস্যাৰ বিষয়ে দেশবাসীক অৱগত কৰোৱাৰ উদ্দেশ্যে সংবাদ-মেল পাতিছে আৰু কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰাৰ চেষ্টা চলাইছে৷ পুনৰ্সংস্থাপনৰ পৰিকল্পনাৰে ন ন আঁচনি যুগুতাইছে৷ গোষ্ঠীগত সংঘৰ্ষৰ সময়ত পীড়িতসকলৰ কাষত সহানুভূতি সহকাৰে থিয় হৈ অভয় দিছে, যৎপৰোনাস্তি সাহায্য কৰিছে, ভংগ হোৱা শান্তি পুনঃ প্ৰতিষ্ঠাৰ হকে কৰ্মত প্ৰবৃত্ত হৈছে৷ এই সকলোবিলাকৰ লগতে সমাজে অস্পৃশ্য আখ্যা দিয়া লোকসকলৰ সৈতে তেখেতৰ যি আন্তৰিক হলিগলি, যি আত্মৱৎ ভাব, তাত প্ৰকট হৈছে মহাত্মা গান্ধীৰ সত্য, প্ৰেম আৰু অহিংসাৰ বাণীত পূৰ্ণবিশ্বাসী এই মানুহগৰাকীৰ মনৰ বিশালতাৰ লগতে গঠনমূলক কৰ্মসূচীৰ প্ৰতি থকা মিছনেৰীসদৃশ তৎপৰতা৷ ক’ব পাৰি, সামাজিক প্ৰগতিৰ হকে সচেতন প্ৰচেষ্টাৰে পৰিচালিত এই আন্দোলনেই শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ মানসিক প্ৰশান্তিৰ কাৰক আৰু বাহক৷

‘আত্মকথন’ৰ টাইপিং মই শেষ নৌকৰোঁতেই সমান্তৰালভাৱে গ্ৰন্থখনৰ সম্পাদকে নিৰ্বাচিত কেইগৰাকীমান লেখকলৈ শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ ওপৰত আলোকপাতধৰ্মী লেখা বিচাৰি আহ্বান জনালে৷ পিচে তেনে সময়তে দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে সম্পাদকজন কঁকালৰ প্ৰচণ্ড বিষৰ লগতে হৃদয়ৰ অসুখত বেয়াকৈ আক্রান্ত হ’ল আৰু নতুন দিল্লীৰ ডাক্তৰ ৰাম মনোহৰ লোহিয়া হাস্পতালত চিকিৎসাধীন হ’ব লগা পৰিস্থিতি আহিল৷ স্বাভাৱিকতেই আমাৰ কামত যতি পৰিল৷ সময়তকৈ পিছুৱাই গ’লোঁ আমি৷ পাঁচ কি ছয়মাহমান সময় হেৰুৱালোঁ৷ অৱশ্যে মনৰ উদ্যম একেদৰেই থাকিল৷ইতিমধ্যে বিভিন্নজনৰ নিবন্ধসমূহ এটা এটাকৈ সম্পাদকৰ হাতত পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷ সুস্থ হৈ উঠাৰ পিছত তেখেতে ঠিকঠাক কৰি দিয়াখিনি টাইপ কৰিবলৈ গৈ দেখিলোঁ, নিজৰ নিজৰ কলমত শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকৰ বিষয়ে বহুতে বহুত ধৰণে কৈছে৷ ৰংবং তেৰাঙে তেখেতক কাৰবি আংলঙৰ পিতামহ বুলি ক’বলৈ দ্বিধাবোধ কৰা নাই৷ অহিংস সংগ্ৰামীৰ মন্ত্ৰশক্তিৰে অৱস্থানৰত এক অশান্ত ভৰত-পক্ষী, ৱ’মংৱে, স্কাইলাৰ্কৰ ৰূপত শ্ৰী পাঠক তেখেতৰ দৃষ্টিত জাজ্বল্যমান হৈছে কাৰবি আংলঙৰ পূব প্ৰান্তত৷ মহাত্মা গান্ধীৰ চিন্তাৰ অনুগামী আৰু শিক্ষা প্ৰসাৰৰ ক্ষেত্ৰত বিশিষ্ট ভূমিকা লোৱা শ্ৰী পাঠকক সঁচা অৰ্থত কাৰবিসকলৰ মাজত শিক্ষাৰ প্ৰসাৰৰ ক্ষেত্ৰত অগ্ৰদূত বুলিছে নট্ৱৰ থক্কৰে৷ দশৰথ পাঠকে তেখেতক আধুনিক কাৰবি আংলং জিলাৰ অন্যতম ৰূপকাৰ বুলি অভিহিত কৰিছে৷ পূৰ্ণকান্ত শইকীয়াই লিখিছে এগৰাকী Living Legend বুলি৷ ডাঃ গণেশ চন্দ্ৰ পাঠকে শ্ৰী পাঠক এজন ব্যক্তিয়ে মাথো নহয়, বৰং এটা প্ৰচণ্ড শক্তি বুলি স্বীকাৰ কৰিছে৷ সুনীল কুমাৰ গগৈয়েও শ্ৰী পাঠকৰ বিষয়ে মন্তব্য আগ বঢ়াইছে এগৰাকী অসাধাৰণ ব্যক্তিয়ে নহয়, স্বয়ং এক অনুষ্ঠান তথা জীৱন্ত কিংবদন্তি বুলি৷ সেইদৰে, নয়নমণি মেধিয়ে লিখিছে যে জনাৰ্দন পাঠক মাথো এজন ব্যক্তি নহয়, এখন আকাশ৷ মানৱ সম্পদ গঢ়াৰ কাৰখানা তৈয়াৰ কৰোঁতা পাঠকদেৱ এগৰাকী ব্যক্তি নহয়, এটা পূৰ্ণাংগ অনুষ্ঠান বুলিছে প্ৰসাদ নাগবংশীয়ে৷ এনেকুৱা মন্তব্য আৰু আছে৷ ইয়াৰ পৰাই মোৰ বোধগম্য হ’ল জনতাৰ প্ৰতি উৎসৰ্গিত মহাজীৱনৰ গৰাকী এই বয়োজ্যেষ্ঠ ব্যক্তিগৰাকীৰ জনমানসত ভাবমূৰ্তি কেনেকুৱা, তেখেতৰ সম্বন্ধে বিভিন্নজনে কি ভাবে৷

এই অধ্যয়নৰ শেষত মই বুজিলোঁ, জীৱনৰ বিশালতা, কৰ্মৰাজিৰ ব্যাপকতা তথা বিচিত্ৰতালৈ চাই শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকক কোনো গণ্ডীভুক্ত কৰি ৰাখিবচোন নোৱাৰি৷ নিজকে তেখেতে ‘I am a humble Gandhian social worker’ বুলি কৈছে যদিও তেখেত দেখোন ঢেৰ কিবাকিবি৷ ‘সাধাৰণ মানুহ’ হৈও অসাধাৰণ৷ অন্য এক প্ৰসংগত নিজকে নিজে তেখেতে সুধিছে ‘Who am I? What for have I come? What have I done here and where shall I go from here?’ ইয়াতে নিহিত হৈ আছে নিজকে ‘নগণ্য সমাজ-সেৱক’ বুলি গণ্য কৰা এই মানুহজনৰ জীৱনবোধ, প্ৰমূল্যবোধ৷

আৰু এটা কথাৰ পুনৰাবৃত্তি কৰাটো এইখিনিতে যুগুত হ’ব বুলি ভাবিছোঁ৷ ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠকে এসময়ত দিয়া উদাত্ত ভাষণত আকৃষ্ট হৈ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ সহযোদ্ধা যুৱকসকলে তেখেতৰ বাক্শক্তিক সন্মান জনাই নাম থৈছিল ‘স্ফুলিংগ, The Spark’৷ সেয়া যথাৰ্থ আছিল বুলি মোৰ মনত প্ৰত্যয় জন্মিছে৷ এই স্ফুলিংগ আজি একান্নবৈ বছৰ বয়সতো দেখো ডগমগকৈ জিলিকি আছে৷ ইয়াৰ সত্যাসত্য তেখেতৰ সান্নিধ্য ইতিমধ্যে পোৱাসকলে মোতকৈ সঠিকভাৱে নিশ্চয় নিৰূপণ কৰিয়ে পেলাইছে৷

“বয়স হ’লেও সমাজৰ দুখীয়া, নিপীড়িত ৰাইজৰ কল্যাণৰ কাৰণে ৰাইজৰ সেৱাৰ কাম নকৰাকৈ মই বহি থাকিব নোৱাৰোঁ৷ অকলে হ’লেও মই সমাজ-সেৱাৰ কামৰ গধুৰ বোজা কঢ়িয়াবই লাগিব৷ এই কাৰণেহে পৃথিৱীত মোৰ জনম হৈছে বুলি ভাবোঁ৷” এই ভাবনাৰ বাবেই শ্ৰী জনাৰ্দন পাঠক ডাঙৰীয়াৰ অন্তৰাত্মাক মই Salute দিওঁ৷ আৰু সেই অসীম মানসিক শক্তিক শ্ৰদ্ধা জনাই কওঁ : আপোনাৰ আত্মোৎসৰ্গৰ সাধনা অক্ষত হৈ ৰওক৷ প্ৰাণ থাকে মানে, জীৱনৰ শেষ নিশ্বাসলৈকে লক্ষ্যত উপনীত হ’বলৈ আপুনি আশাবাদী হৈ কাম কৰি যাওক৷ আপোনাৰ জীৱনক জানি আমি সকলোৱে নতুনকৈ এবাৰ বুজি উঠিম যে ‘Work is worship’; মানুহ জীয়াই থাকে কামৰ লেখেৰেহে৷



কবিৰ মাজত কেইদিনমান...
(গল্প নহয়, সত্য)


নিজে কবিতা নিলিখোঁ যদিও কবিতা মই ভাল পাওঁ৷ বিভিন্ন পেপাৰ, আলোচনীত প্ৰকাশ পোৱা কবিতাবোৰ মাজে মাজে পঢ়োঁ৷ সঁচাকৈয়ে কিছুমান কবিতাই মনৰ গভীৰত সাঁচ বহুৱাই যায়৷ কবিয়ে হেনো কল্পনাৰেই ধৰালৈ সৰগীয় সুষমা নমাই আনে৷ তেওঁলোকে হেনো যেতিয়াই মন যায় তেতিয়াই ফুল, তৰা, নৈ, জান-জুৰিৰ সৈতে কথা পাতিব পাৰে৷ ময়ো মন গলে কেতিয়াবা দুই-এটা কবিতা লিখিবলৈ চেষ্টা নকৰা নহওঁ৷ কিন্তু অৱশেষত সেইকেইটা কবিতা হৈ নুঠেগৈ৷ তাৰ পিছত শব্দৰ সমষ্টিৰে ভৰি থকা কাগজৰ টুকুৰাকেইটা একেকোবেই লৈ গৈ পিছফালৰ গৰমপানী কৰা জুহালৰ চৌকাটোক দান কৰি আহোঁগৈ৷ ...অলপতে কৰবাত পঢ়িবলৈ পাইছিলোঁ এইখিনি৷ কত পাইছিলোঁ মনত পেলাব পৰা নাই৷ পাহৰিলোঁ৷

কবিতাত মোৰ বিশেষ আসক্তি নাই৷ হলেও মন গলে পঢ়োঁ৷ চুটি কবিতা পালে চকু ফুৰাওঁ৷ ইমান কম পৰিধিতে কবিয়ে কিমানযে কথা কৈ পেলায়! কিছুমান বুজি পাওঁ, কিছুমান নুবুজোঁ৷ সঁচাকৈ কৈছোঁ, বুজিয়ে নাপাওঁ বহু কবিতা৷ হলেও কবিৰ কায়দাত আপ্লুত হওঁ৷ সেই কাব্য-প্ৰতিভাক, সেই সংবেদনশীল সৃষ্টি-চেতনাক চেলুট জনাওঁ৷ মনে মনে ভাবোঁ, এই কবিবোৰ কম মানুহ নহয়দেই!

এখন কিতাপৰ কামত এগৰাকী-দুগৰাকী নহয়, ডিফুৰ ঊনষাঠিগৰাকী কবিৰ গাইপতি তিনি-চাৰি-পাঁচোটাকৈ কবিতাৰ মাজত কেইদিনমান একেলেথাৰিয়ে সোমাই থাকিবলৈ বাধ্য হৈছিলোঁ অলপতে৷ তাকে নকৰিলে সিপিনে বন্ধুৰ বিপদ! কবি আৰু কবিতাক যেন তেনেই ওচৰৰ পৰা পোৱাৰ সুযোগহে মিলিছিল সেয়া৷ বুজা-নুবুজাৰ মাজেৰেই কবিতাৰ বিশাল সমুদ্ৰখনৰ ক্ষুদ্ৰমান চুক এটাত অৱগাহন কৰিয়েই মোৰ মনত একেটা ভাবেই ক্রিয়া কৰিলে... এই কবিবোৰ কম মানুহ নহয়দেই! কেনেকৈযে লিখে ভাই!

থলুৱা কবিসকলৰ উপৰি জীবনানন্দ দাশৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ছেমুৱেল জনছন, জেমচ বছৱেল, ৰ'জাৰ ফ্ৰাই, উইলিয়াম ব্লেক, ৱৰ্ডছৱৰ্থ, কীটছ, মিল্টন, শ্যেলী, থমাচ কাৰ্লাইল, জন বানয়ান, উইলিয়াম এল. লৰেন্স, চি. এম. বাউৰা, এলান ডুনডেচ, ফ্ৰেডৰিক শ্বিলাৰ, ৱাল্ড হুইটমেন, ইলিয়ট, চাইমন জইচ, ফ্ৰেডৰিক নিয়েৎচে, ৰবীন্দ্ৰনাথ, আনন্দ বৰমুদৈ, গণেশ গগৈ, নৱকান্ত, পাৰ্বতীপ্ৰসাদেও মাজে-মধ্যে দুই-এষাৰ মাত দিলেহি৷

কবিকুলৰ যাদুকৰী, সাংগীতিক মায়াসনা, সাংকেতিক ভাষাই মোক কেইদিনমান বাৰুকৈয়ে উত্তাল কৰি ৰাখিলে৷ চাৰিটা শাৰীতে কবিয়ে কৈ দিব পাৰে অনেক কথা, মোৰ দেখোন চাৰিটা পেৰেগ্ৰাফতো নহয়গৈ সেয়া!  ফলাফল... কবিসকল অন্তৰত থিতাপি লৈ বহি ৰল, আমৃত্যু-আজীৱন৷

আমি কঠুৱা, খাৰাংখাচ জাতৰ মানুহ৷ সৌন্দৰ্যক কেৱল মগজুৰে নহয়, হৃদয়েৰে উপলব্ধি কৰিব জনা কবিৰ অন্তৰ আমাৰ নাই৷ হলেও বৰ আচৰিত পালোঁ যে কবিৰ মাজত থাকি থাকি কবিতাৰ দৰে ভাব অকণমান আহিছিল হঠাতে এদিন৷ মৰমৰ বান্ধৱীৰ সৈতে হোৱা বিচ্ছিন্নতাই আছিল বিষয়-বস্তু৷ ফটা কাগজৰ এপিঠিত নীলা কলমেৰে তাক ধৰি ৰাখিলোঁ

এনে এটা দিনতেই মই কথা পাতিছিলোঁ তোমাৰ লগত,
আজি আৰু কথা-বতৰা নাই আমাৰ মাজত;
কিনো কওঁ? সময়বোৰ এনেকুৱাই
কেতিয়াবা আনন্দ, কেতিয়াবা বিষাদময়!

শাৰীকেইটা মুখৰ আগত লৈ ভাবি থাকিলোঁ, হলনে নহলজানো কবিতা! কাক সোধোঁ বাৰু এতিয়া? কবিক একো সুধিবও নাপায় হেনো!

কবি জন্মহে হয়, কবি জোৰ-জবস্তি হব নোৱাৰি৷ সকলেই কবি নয়, কেউ কেউ কবি৷ কবি হোৱাৰ সামান্যতম বাসনাও অৱশ্যে নাই মোৰ৷ ইমানবোৰ কবিৰ মাজত একে লেথাৰিয়ে কেইদিনমান কটাবলৈযে পালোঁ, তাকেহে ভাগ্য বুলি ধৰিছোঁ৷

Sunday, 25 January 2015

নৃত্যত আগ্নেয়াস্ত্ৰৰ প্ৰয়োগ, 
প্ৰথমবাৰ দেখিলোঁ...
(গল্প নহয়, সত্য)




জানুৱাৰীৰ ২০-২১-২২ তাৰিখ আহিলেই এঠাইলৈ মনত পৰে৷ ২০১৩চনৰ এনেকুৱা সময়ত উপস্থিত আছিলোঁ তেনে এঠাইত৷ স্বচক্ষে প্ৰত্যক্ষ কৰিছিলোঁ জীৱনত নেদেখা কেতবোৰ নৃত্য-গীত৷ লাওখোলা পৰিধান কৰি কৰা নৃত্য, ৱাৰ ডেন্স ইত্যাদি পৰম্পৰাগত জনজাতীয় নৃত্য-গীতৰ মাজতে এটা দলৰ প্ৰদৰ্শনে চক খুৱাই দিছিল উপস্থিত দৰ্শকসকলক৷ মাজে মাজে হঠাতে ধুমকৈ ফুটুৱা বন্দুকৰ গুলীৰ শব্দত বুকু কঁপি উঠিছিল কাৰ্যসূচী উপভোগ কৰি থকা শিশুৰ পৰা বুঢ়া পৰ্যন্ত সকলোৰে৷ ধনু-কাঁড়, যাঠী-জোং, দা-কোৰ, ঢাল-তৰোৱাল লৈ কৰা উদ্দাম নৃত্য আগতেও দেখিছোঁ৷ পিছে নৃত্যত আগ্নেয়াস্ত্ৰৰ প্ৰয়োগ! শিল্পীৰ দ্বাৰা গুলী ফুটুৱা! সেইবাৰেই প্ৰথম দেখিলোঁ৷





অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ম্যানমাৰ সীমান্তৱৰ্তী নামপঙত অনুষ্ঠিত পাংচাও পাচ ৱিণ্টাৰ ফেষ্টিভেলত 'তিখাক' জনগোষ্ঠীৰ শিল্পীসকলে প্ৰদৰ্শন কৰিছিল বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ সেই নৃত্য৷ ৰঙা কাৰ্পেট পৰা চাৰ্কুলাৰ ষ্টেজ এটাৰ সোঁমাজত ১২ফুটমান দৈৰ্ঘ্য আৰু ১.৫ফুটমান ব্যাসৰ কাঠৰ ঘূৰণীয়া ভিতৰফোঁপোলা বস্তু এপদ সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচী আৰম্ভ হোৱাৰ আগৰে পৰাই থৈ দিয়াটো মন কৰিছিলোঁ৷ তলফালে চকা সংযুক্ত কৰা আছিল৷ পিছত জানিলোঁ, সেইটো এটা যন্ত্ৰ৷ যন্ত্ৰটোৰ গাত লিখা আছিল CHAA-KHU-TUK KONGNONG/LOG DRUM৷ লগতে অঁকা আছিল বাঘ আৰু মেথোনৰ ছবি৷ পুৰুষেৰে গঠিত তিখাক নৃত্যদলটোৱে মঞ্চত উঠাৰ পিছত প্ৰথমে LOG DRUMটোৰ ভিতৰত ভৰাই ৰখা দীঘলীয়া কাঠৰ সৰু সৰু টুকুৰা কিছুমান হাতে হাতে ল'লে৷ তাৰ পিছত সেই পৰম্পৰাগত কাষ্ঠযন্ত্ৰটোৰ গাতে মৰিয়াই মৰিয়াই গান গাই গাই নাচিব ধৰিলে৷ তাৰ মাজতে আকৌ কান্ধত মোনা, তৰোৱাল আৰু বন্দুকেৰে সজ্জিত নৰ্তকে ধুমকৈ গুলী ফুটুৱালে৷ ধোঁৱাময় হৈ পৰিল চৌপাশ৷ নৃত্য-গীত, কোব আদি পূৰ্ণোদ্যমে চলি থাকিল৷ মাজে মাজে পুনৰবাৰ গুলী ফুটিল৷ এসময়ত প্ৰদর্শন সমাপ্ত হল৷ চকা লগোৱা LOG DRUMটো তেতিয়া মঞ্চৰ পৰা ঠেলি নমাই দিলে৷ সেইটো নি একেবাৰে উৎসৱথলীৰ দাঁতিতে সজা তিখাক জনগোষ্ঠীৰ পৰম্পৰাগত চাংঘৰ তিখাক হাটৰ আগত ৰাখিলেগৈ৷




২৬জানুৱাৰী, ১৫আগষ্টকে আদি কৰি অনেক চৰকাৰী-বেচৰকাৰী দিৱস, উৎসৱ, মহোৎসৱ, মেলা, অধিৱেশনৰ সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচী চোৱাৰ সৌভাগ্য লভিছোঁ৷ গণৰাজ্য দিৱসত পুলিচে বন্দুক ফুটুৱাও দেখিছোঁ৷ নৃত্যত আগ্নেয়াস্ত্ৰৰ প্ৰয়োগ কিন্তু সেয়া প্ৰথমবাৰৰ বাবে দেখিলোঁ৷

আগ্নেয়াস্ত্ৰ লৈ কৰা উক্ত নৃত্যটোৰ বিষয়ে সবিশেষ জানিবৰ বাবে আজি পুৱাই টাংচা বন্ধু জাংখং মংৰেক ফোন কৰিলোঁ৷ তেৱোঁ নিশ্চিত কৰিলে, সেয়া নামপঙৰ তিখাক জনজাতিৰ পুৰুষ নৃত্যদলৰ প্ৰদৰ্শন আছিল বুলি৷ আগ্নেয়াস্ত্ৰ লৈ টাংচাসকলেও হেনো নাচে৷ সীমান্তৱৰ্তী ম্যানমাৰত অনুষ্ঠিত এক উৎসৱত তেনে ধৰণৰ প্ৰদৰ্শন অধিক পৰিমাণে দেখিবলৈ পোৱা যায় বুলিও কলে৷

Saturday, 24 January 2015

আচলতে সত্য কি জানে?

এক…
কালি ২৪জানুৱাৰীৰ ১০বাজি ৩৮মিনিটৰ পৰা লগা পঞ্চমী তিথিৰ লগ্ন আজি ২৫জানুৱাৰীৰ ৮বাজি ২২মিনিটলৈকে থাকিব৷ সৰস্বতী পূজা এইবাৰ দুদিনীয়া৷ তাকে লৈ সৰ্বত্ৰ চৰ্চা৷ বাতৰি কাকতেও শিৰোনাম লিখিছে... ‘আজিৰ পৰা সৰস্বতী পূজা’৷ মন কৰক... ‘আজিৰ পৰা’৷ বিদ্যাৰ অধিষ্ঠাত্ৰী দেৱীগৰাকীৰ পূজাভাগ অনুষ্ঠিত কৰাৰ সময়টো তিথি অনুসৰি দুটাকৈ দিনব্যাপী পৰিলত মানুহ কিছুমানে জ্যোতিষী আৰু পঞ্জিকা সম্পৰ্কে কিবা-কিবি বিৰূপ মন্তব্য দিয়া কাণত পৰিছে৷ পূজাৰীয়ে চাতুৰী কৰা বুলিও বতাহত কথা ওলাইছে! 

আচলতে সত্য কি জানে? সৰস্বতী আইৰ ৱৰ্কল’ড বাঢ়িছে৷ হুঁচ হেৰাইছে দেৱীমাৰ৷ কথাষাৰ কালি চাব মাৰি ক’লে এজনে৷ মোৰো হয় হয় যেনেই লাগিল৷ বিশ্বাস কৰি পেলালোঁ৷

স্কুল-কলেজৰ সংখ্যা আগতকৈ বৃদ্ধি পোৱা নাইজানো? বিভিন্ন ধৰণৰ স্কুল৷ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ সংখ্যাও দিনক-দিনে বাঢ়ি গৈছে৷ থেপেৰ থেপেৰকৈ কোনো ৰকম খোজকেইটা মাটিত পেলাবলৈ ধৰা সদ্যএডমিছনপ্ৰাপ্ত পেন্দুকনা নশিকাৰুজনৰ পৰা আৰম্ভ কৰি হোষ্টেল নেৰা বৃদ্ধ-ছাত্ৰলৈ, আজিৰ তাৰিখত জ্ঞানদেৱীৰ ডাইৰেক্ট ভক্তৰ সংখ্যা কমগালনে বাৰু? তদুপৰি আজি হ’ব কালি হ’ব বুলিও ৰিটায়াৰ নোহোৱাজনৰ পৰা আদি কৰি, শেহতীয়া টেট কোৱালিফাইডকে সামৰি, মুষ্টিবদ্ধ হস্ত প্ৰদৰ্শক গুৰুজনলৈকে, হিচাপ উলিওৱাই কঠিন হ’ব কিজানি, শিক্ষাদানৰ সৈতে জড়িত লোকো চৰকাৰীয়ে-বেচৰকাৰীয়ে মিলাই কমসোপা আছেনে? আইৰ সৈতে প্ৰত্যক্ষ সম্পৰ্ক থকা এই কেটেগৰীৰ প্ৰত্যেকৰে অভাৱ-অভিযোগ, দাবী-অসন্তুষ্টি, বাদ-বিবাদৰ ফাইলবোৰ চাওঁতে স্বাভাৱিকতে তেওঁক আগতকৈ বেছি সময়ৰ প্ৰয়োজন হ’বই৷ সেয়েহে দেৱীয়ে এতিয়া চিষ্টেমটো চে’ঞ্জ কৰিছে৷ এক্সটেনচন লৈছে৷ তাকে মানুহবোৰে কিয় নুবুজেজানো! এইটোতো একো নতুন কথা নহয়৷ ঘোষিত-অঘোষিতৰ মাজেৰেই কালী, শিৱহঁতে বছৰি দুটা দিন ল’ব পাৰিলে তেওঁ নোৱাৰাৰ কোনো কথা নাই৷ সেইসকলে কনচিদাৰেচন পাব পাৰিলে সৰস্বতীয়ে নোপোৱাৰ যুক্তি ক’ত? ব্যক্তিগত-ৰাজহুৱা, চৰকাৰী-বেচৰকাৰী জাত জাত শিক্ষানুষ্ঠানকে ধৰি ব্যক্তিগত-ৰাজহুৱা পূজাস্থলীত স্তূপীকৃত পৰ্বতসম আৱেদন-নিৱেদনৰ দায়-দায়িত্ব অকলে সামৰাটো কি মুখৰ কথা? সময় বৃ্দ্ধিটো আমালৈ আগ বঢ়োৱা এটা সুযোগ বুলিহে ভাবিব লাগে৷

আৰু এটা কথা৷ কেৱল ছাত্ৰ-ছাত্ৰী, শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰীৰ মাজতেই সীমাবদ্ধ আছেনে কিবা বাগ্দেৱী? মতি, বুদ্ধি, ধ্যান, জ্ঞান, স্মৃতিশক্তি, কল্পনাশক্তি, কবিত্বশক্তি, চৰিত্ৰশক্তি, কণ্ঠ, চিত্ৰ, সংগীত আদি অনেকবোৰ দপ্তৰৰ গৰাকী হোৱাৰ সূত্ৰে দেৱীৰ কৰ্মক্ষেত্ৰ সুবিশাল৷ দেৱতা, মানৱ, যোগী, গন্ধৰ্ব সকলোৰে দ্বাৰাই পূজিতা তেওঁ৷ তেনেস্থলত সময়ৰ নাটনি হোৱাটো নিতান্তই স্বাভাৱিক৷

আচলতে কথাটো তেনেকুৱা৷ তাকে মানুহে নুবুজে৷ বেচেৰীলৈ বেয়া নালাগেনে? এতেকে সামান্য নৰমনিচে হৈ-হাল্লা কৰি অসুবিধাৰ সৃষ্টি কৰাটো অযুগুত৷ একান্ত ভক্তিভাৱে, পৰম শ্ৰদ্ধাসহকাৰে, দেৱীৰ স্তৱ-স্তুতিৰে আৰাধনা কৰি বিদ্যা-বুদ্ধি আদায় কৰি শ্ৰেষ্ঠত্বৰ শাৰীলৈ উন্নীত হোৱাৰ প্ৰয়াস কৰাহে উচিত৷ শুভবুদ্ধি, সৎজ্ঞানহে সকলোকে লাগে৷ সৰস্বতী পূজা দুদিনীয়া হ’ল বুলি তৰ্ক-বিতৰ্ক কিহৰ?

বহুতে আকৌ কৈ আছে, বোলে কি লাভ হ’ব দুদিনকৈ আৰাধনা কৰি? আৰে, এইবাৰ পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্টত চাই ল’বনা, কেনেকুৱা ফাটাফাটি আহি আছে! পূজা অথলে নাযায় দিয়ক৷ আইৰ কৰকমলত দুটা দিন পুষ্পাঞ্জলিৰে ভক্তিপূৰ্ণ অৰ্চনা যাচিলে বিনিময়ত আয়ো দয়া পৰৱশ হ’বই হ’ব৷ তাকে নকৰি বিসম্বাদ উলিয়ালে কিন্তু সময়ত মুখ-ঠেকেচা খাব৷ হেনজানি পিছত পস্তাই থকাতকৈ লগ্ন হাতত থাকোঁতেই পৱিত্ৰ মন লৈ পায়স-পৰমান্ন, কল-বগৰীৰ যোগাৰত লাগি যোৱাই শ্ৰেয়৷ সময় সন্নিকট!

সৰস্বতী মহাভাগে বিদ্যে কমললোচনে৷
বিশ্বৰূপে বিশালাক্ষি বিদ্যাং দেহি নমহস্তুতে৷৷



দুই…
সিদিনা ল’ৰা পাঁচটা আহিল৷ সুধিলোঁ... ‘কি হ’ল তহঁতৰ?’
‘সৰস্বতী পূজাৰ চান্দা বিচাৰি আহিছোঁ খুৰা৷ দুদিনীয়া দেই এইবাৰ৷’
কথাৰ সুৰতেই বুজি উঠিলোঁ, বেটাই ডবল চাৰ্জ কৰিছে৷ ক’লোঁ... ‘লিখ, পাঁচ টকাকৈ দহ টকা৷’
ভাব-ভংগী দেখি সিহঁতক সন্তুষ্ট হোৱা যেন নালাগিল৷ সুধিলোঁ... ‘কি হ’ল?’
‘নহয় মানে, দহ টকাকৈ বিশ টকা...’
ঘোপাকৈ চাই দম এটা দিলোঁ... ‘কোন শ্ৰেণীত পঢ়? কোন স্কুল?’
‘স্কুলৰ নহয়, ক্লাবৰ পূজাহে পাতিছোঁ খুৰা৷’
‘পাতিছ পাত বাৰু৷ পিছে চাবিহঁক, এইবাৰ পৰীক্ষাৰ ৰিজাল্ট ভাল নহ’লে তহঁতৰ আটাইকেইটাৰে টিকাত গাইপতি দহচাটকৈ দিম৷ দুদিন চান্স পায়ো সৰস্বতীক গলাব নোৱাৰিলে পাবি বাছা৷ বুজিলিতো?’
ৰচিদ লিখি থকা খীণ-মীন ল’ৰাটো ক্ষন্তেকৰ বাবে কঁপি উঠিল৷
‘জানো, সৰস্বতী দেৱীয়েহে জানে৷’
‘হুঁ, এয়া টকা দহটা ল আৰু ইয়াৰ পৰা ভাগ এতিয়াই৷ যাওঁতে গে’টখন লগাই থৈ যাবি৷’
গে’টখন লগাই সিহঁতকেইটা গ’লগৈ৷ 
পিছতহে জানিলোঁ, সৰস্বতী দেৱী সিহঁতৰ স্কুলৰ হে’ড মাষ্টৰণীৰ নাম৷ ঠিকেই কৈ গ’ল সি বেচেৰাই৷ 'সৰস্বতী দেৱী'ৰ কৃপাত মহামূৰ্খয়ো পাণ্ডিত্য অৰ্জন কৰে বুলি সিহঁতে জানে তেনেহ’লে! আচল সত্যটো মইহে বুজা নাছিলোঁ৷ ০কো অনায়াসে ৩০ বনাই দিব পাৰে আজিৰ 'সৰস্বতী দেৱী'য়ে৷ তেনেকৈয়ে বৰিষণ হৈ অহা নাইজানো দেৱীৰ কৃপা?