পাহৰিব নোৱাৰা সেই ভোগালী...

(গল্প নহয়, সত্য)

বিনাচৰীয়া জাতৰে আছিলোঁ আমিবোৰ৷ শব্দটো অভিধানত নাই পোৱা৷ হ'লেও লিখিছোঁ৷ অৰ্থটো বহুতেই হয়তো জানিব৷ অন্য কোনো শব্দৰে বুজাব নোৱাৰি ল'ৰালিৰ সেই দুৰ্দান্ত কৰ্ম-কাণ্ডবোৰ৷

ভোগালীৰ আগতেই এবাৰ ঠিক কৰিলোঁ, উৰুকাৰ ভোজ খাম৷ ভেলাঘৰ সাজিম৷ জুই পুৱাম৷

আবেলিটো আহিলেই কিবা নহয় কিবা খেল এটা চলা স্কুল ফিল্ডখনেই আমাৰ সকলো আলোচনা-বিলোচনাৰ কেন্দ্ৰস্থল৷ ল'ৰাবোৰৰ মিটিং পইণ্ট৷ তাৰে ঘাঁহনিত মুখামুখিকৈ বহি জল্পনা-কল্পনা চলিল, কেনেকৈ কি হ'ব৷ কাষৰ ৰাস্তাটো পাৰ হৈ সিপাৰৰ হাবিখনেই মাঘবিহু পালনৰ থলী হিচাপে নিৰ্বাচনত উঠিল৷ প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশ৷ অলপ আঁৰ-বেৰো হ’ব৷ ভাল হ'ব৷

দা-কোৰ লৈ হাবি কটা, মাটি সমান কৰাৰ কাম চলিব ধৰিলে, ভালেকেইদিনৰ আগৰে পৰা৷ পুৱাতেই ১২কিলোলৈ খৰি আনিবলৈ যোৱা, বিয়লি পৰত উভতি অহা গৰুগাড়ীকেইখনক জনোৱা হ'ল, এনেকুৱা-তেনেকুৱা কথা৷ গতিকে প্ৰত্যেক গাৰোৱানেই মিনিমাম দুডালকৈ শুকান খৰি আনি দিব লাগিব৷ ৰাস্তাৰ কাষত পেলাই দিলেই হ'ল৷ বাকীখিনি কৰিবৰ বাবে ল'ৰাবোৰ আছে৷

মেজি বুলিলে জুইৰ খেল৷ গোটেই ৰাতি গা গৰম ৰখাৰ কথা৷ গতিকে খৰি লাগিবই৷ আনহাতে নিদিলে কি হ'ব, তাকো সিহঁতৰ চাগৈ ভালদৰে জনা আছে৷ গতিকে 'হাঁ ভাই, হ' যায়েগা' বুলি চব মান্তি হ'ল, কোনেও না নকৰিলে৷ আচল কামটোৱেই হৈ গ'ল যেতিয়া ল'ৰাহঁতৰো উৎসাহৰ মাত্ৰা এখোপ চৰিল৷

মাঘত ভেলাঘৰ সজাৰ কামটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ৷ তাৰ খুঁটা, মাৰলিৰ বাবে গছৰ ডাল, বাঁহ আৰু চাবৰ বাবে খেৰ আদি যোগাৰ কৰা হ'ল৷ গোটেইসোপা ধৰাকৈ আহল-বহল জোখত হ'ব লাগিব৷ ৰাতি ভোজভাত খাই তাতে থকা হ'ব৷ পুৱা পোহৰ হোৱাৰ পৰা নিশা ভালমতে আন্ধাৰ নোহোৱা পৰ্যন্ত পূৰাদমে কাম চলিব ধৰিলে৷ ইচকুল-চিচকুলটো নায়েই!

সময় চাপি আহিল৷ সময়ৰ সৈতে তাল মিলাই চৰু-কেৰাহী গোটোৱা, বজাৰ-হাট কৰা আদি কামবোৰো আগ বাঢ়িল৷ চৌকাৰ কাম আৰম্ভ হ'ল৷ অলপমান আঁতৰত দপদপকৈ একুৰা জুই৷ নিশা ঘন হৈ অহাৰ পিছত পৰম্পৰা ৰক্ষাৰ্থে পাল পাতি পাতি যেনিতেনি ওলাল ইমানপৰে শৰীৰ তপতাই থকা ল'ৰাহঁত৷ যিয়ে যি পালে জমা দিলেহি৷ সংগৃহীত সম্পদ হস্তান্তৰ কৰাৰ লগতে অভিযানকাৰীয়ে মনোৰম কাহিনীও শুনাই গ'ল৷

জুইকুৰাক কেন্দ্ৰ কৰি নাচ-গান, হাঁহি-স্ফূৰ্তি চলি থাকিল৷ চাউণ্ড চিষ্টেম বুলিবলৈ নাই৷ গতিকে চব নিজে নিজেই৷ ঘৰৰ পৰা সাময়িকভাৱে মুক্তি পাই কোনোবা কোনোবাই চুৰটত হোপাকেইটামান মাৰি চালে, যেন বহুদিনীয়া হেঁপাহ পূৰণ! স্বাধীনতাৰ সোৱাদ কেনে মিঠা, তাৰেই যেন অনুভৱ! মদৰ প্ৰচলন পিছে সমূলি নাছিল৷ আজিকালি আকৌ এইফেৰি লাগিবই, নহ'লে নজমে!

খাই-বৈ নিশাটো থলীতে কটোৱা হ'ল৷ পুৱতি নিশা চিধাই অগ্নিসংযোগ৷ শুকান ডাল-পাতে জুইকুৰা হঠাতে ডাঙৰ কৰি পেলালে৷ তাৰ লেলিহান শিখা কাষতে থকা ডিজুহঁতৰ খেৰীঘৰটোৰ ফালে খাওঁ-খাওঁকৈ অগ্ৰসৰ হ'ব ধৰিলে৷ গোটেইখন হৈ-চৈ লাগিল৷ কি হ'ব এতিয়া? কোনো ধৰণৰ আগতীয়া সতৰ্কতাৰ কথাযে ভবাই নহ’ল! সিহঁতৰ বাথৰুমত থকা ড্ৰাম আৰু চৌবাচ্ছাৰ পৰাই পানী কঢ়িয়াই কোনো ৰকম অগ্নি নিয়ন্ত্ৰণ কৰা হ'ল যেনিবা৷ নতুবা সেইদিনা ঘৰটো পুৰি ছাৰখাৰ হ'লহেঁতেন৷ লগতে আন চুবুৰীয়ালৈকো সংকট নামি আহিলহেঁতেন৷ ঈশ্বৰৰ কৃপাত কোনোৰকম বাচিলোঁ যেনিবা!

ঘটনাস্থলীত উপস্থিত হোৱা ডাঙৰ মানুহবোৰৰ প্ৰতিখন মুখেই আমাৰ ওপৰত অবিৰাম গালিবৰ্ষণ আৰম্ভ কৰিলে৷ চিনিঅ’ৰ লোকৰ গুজৰণিৰ কোবত সেইফালেই আমি তাপ মাৰিলোঁ৷ পৰিৱেশটো সেমেকা হৈ পৰিল৷ সুযোগ বুজি কোনোবাটো কেনিবাদি উধাও হ'ল৷

ভাগৰ মাৰি পিছদিনাখন আবেলি ভোজনস্থলীলৈ আহি দেখোঁ, ইমানৰ পিছতো গাৰোৱানে দি যোৱা এগালমান খৰি ৰৈ গ'ল! ‘যাক যিমান লাগে ঘৰলৈ লৈ যা’ বুলি সেউজ সংকেত শুনাই সেইবাৰলৈ থলী এৰিলোঁ৷

ভোগালী বুলিলে সেই নিশাটোলৈ, সেই জুইকুৰালৈ আজিও মনত পৰে৷