শীতত স্নানৰ বিলাই

(গল্প নহয়, সত্য)

‘এতিয়া তোৰ য’লৈকে ইচ্ছা ত’লৈকে যাব পাৰ৷’

স্বাধীনতা প্ৰাপ্তিৰ এনেকুৱা আনন্দদায়ক বাক্য জীৱনত কেতিয়াবা কোনোবাই শুনা পাইছেনে নাই নাজানো৷ মই হ’লে পাইছোঁ৷ 

পৰীক্ষা অন্ত পৰাৰ পিছত দেউতাই ক’লে... ‘এতিয়া য’তে মন যায় যাব পাৰ৷’

‘আজাদী’ পাই ভাবিলোঁ, সুযোগৰ সদ্ব্যৱহাৰ কৰিব লাগিল৷ মামাৰ ঘৰ, পেহীৰ ঘৰ কৰি থাকিলেই নহ’ব৷ বেলেগ ক'ৰবালৈ...

বচ, ঠিক হৈ গ’ল৷ দাৰ্জিলিং, গেংটক৷ সহযোগী বিষ্ণু আৰ্জেল ছেত্ৰী৷ নেপালীভাষীৰ এলেকালৈ যাম যেতিয়া সংগী সেইজাতৰ লোৱাটোৱেই উচিত হ’ব৷ প্ৰসংগ বেকত কৰাত সিও একে আষাৰে ‘হোনচ’ বুলিলে৷ ১৯৯৩চন তেতিয়া৷

ডিফুৰ পৰা গুৱাহাটী, তাৰ পৰা শিলিগুৰি হৈ বাছে বাছে দাৰ্জিলিং৷ দীঘলীয়া যাত্ৰা৷ পাওঁতে পাওঁতে ৰাতি হৈ গ’ল৷ থকাৰ কথা আছিল য়ুথ হ’ষ্টেলত৷ এতিয়া বিচাৰি উলিয়াওঁ কেনেকৈ? ঠিক কৰিলোঁ, নিশাটো ওচৰৰে হোটেল এখনতে উঠো৷ ৰাতিপুৱা যামগৈ তালৈ৷

য়ুথ হ’ষ্টেলৰ মই মেম্বাৰ৷ গতিকে চাৰ্জ দহ টকাকৈ প্ৰতিদিনে৷ বিষ্ণু নন-মেম্বাৰ৷ লগত নিছোঁ৷ তাৰ থকাৰ বাবদ বিশ টকাকৈ প্ৰতিদিনে৷ মোৰ আই. কাৰ্ডখন দেখুৱালত দুখন বাকচ-বিছনা ততালিকে যোগাৰ হৈ গ’ল আমাৰ বাবে৷ দেখা পালোঁ, ভ্ৰমণকাৰী অনেক যুৱক-যুৱতীয়ে ইতিমধ্যে যুৱ নিৱাসটোত ভীৰ কৰিছেহি৷ চিনাকি কোনোবা আহিছে নেকি মন কৰিলোঁ৷ নাই৷

নিতৌ গা ধুৱাটো আমাৰ সৰু কালৰে পৰা চলি অহা অভ্যাসবোৰৰ মাজৰে এটা৷ জাৰ-জহ বুলি কথা নাই৷ বিছনা-পত্ৰ ঠিক কৰি ভাবিলোঁ, এতিয়া গাটো ধুই ল’ব লাগিল৷ তাৰ পিছত ফুৰিবলৈ ওলাই যাম৷ পিছে ঠাণ্ডাটোও দেখোন অতি বেছি৷ অক্টোবৰ মাহ৷ ওঁঠ-মুখ ফাটিছেই ইতিমধ্যে৷ আগ নিশা হোটেলত গৰম পানী আধাবাল্টি পাইছিলোঁ৷ ইয়াত আৰু ক’ত গৰম পানী?

কাপোৰকেইটা লৈ বাথৰুম এটালৈ সোমাই গ’লোঁ৷ পানীখিনি চুয়ে দেহা সিৰসিৰাই গ’ল৷ সৰ্বশৰীৰতে জাৰকাঁইট ওলাল৷ হ’লেওতো ধুবই লাগিব৷ মনটো ডাঠ কৰি, দিলোঁ শ্বাৱাৰটো খুলি৷ বাপ ৰে বাপ! যেন ঢাহি-মুহি বতাহ-বৰষুণহে আহিল! মজা পাই গ’লোঁ৷ খৰখেদাকৈ চাবোন মাৰি স্নান কাৰ্য সমাপ্ত কৰি চিধাই ৰ’দত থিয় হ’লোঁগৈ৷ কাঞ্চনজংঘাৰ বিপৰীতে টাইগাৰ হিলছৰ পৰা উঠি অহা বেলিটো তেতিয়া আকাশৰ ওপৰ পাইছিলহি৷

আজিও, ঘৰত বাথৰুমত গাটো ধুওঁ বুলি শ্বাৱাৰৰ ন’বটো পকালেই য়ুথ হ’ষ্টেলত গা ধোৱাৰ সেই বিশেষ মুহূৰ্তটোলৈ মনত পৰে৷

উঃ হুঃ হুঃ... ঠাণ্ডা আ আ আ...