খ্ৰীষ্টমাছ ইভৰ বিক্ষিপ্ত চিন্তাবোৰ…

 কম্পিউটাৰটো বন্ধ কৰি খৰধৰকৈ ৰাস্তালৈ ওলাই গ’লোঁ৷ প্ৰচেচন এটা আহিছে৷ প্ৰচেচন আহিলে তেনেকৈ দৌৰ মৰা স্বভাৱটো এতিয়াৰ নহয়, সৰু কালৰে৷ একেদৰে, আকাশেৰে হেলিকপ্টাৰ, এৰোপ্লেন, জেট বিমান উৰি অহাৰ শব্দ দূৰতে শুনিলেই হ’ল, মুকলিলৈ দৌৰ মাৰোঁ৷ বেলিটো হাতেৰে ঢাকি জুপি জুপি ওপৰলৈ চাওঁ৷ তেতিয়াও, আজিও৷ স্বভাৱ সলনি নহ’ল৷ সেয়ে এতিয়াও…

খ্ৰীষ্টমাছ ইভ আজি৷ ভালেকেইখন গাড়ী, বাইক, স্কুটী শাৰী পাতি ধীৰ গতিৰে গৈ আছে৷ বেলুন, ফুল, ধুনীয়া সাজত মানুহবোৰ৷ একেবাৰে আগত সজাই নিয়া ট্ৰাকখনত ড্ৰামছ, গীটাৰ, কী-ব’ৰ্ড বজাই কেইজনমান যুৱক-যুৱতী, ল’ৰা-ছোৱালী৷ মেৰী খ্ৰীষ্টমাছ, প্ৰেইজ দা লৰ্ড …চিঞৰি গৈছে৷ গাই গৈছে... হাৰ্ক দা হেৰাল্ড এনজেলছ চিং, অ’হ কাম অল য়ি, ৱানচ ইন ৰয়েল ডেভিদচ, চাইলেণ্ট নাইট হ’লী নাইট, ৰুম ফৰ দিই...৷ ডনবস্ক’ চাৰ্চৰ এইসকল কেথলিক লোক৷

অলপ পিছত আৰু এটা প্ৰচেচন আহিল৷ একেই আনন্দ-উল্লাস বৰদিনৰ৷ সিহঁতেও চিঞৰি গৈছে… মেৰী খ্ৰীষ্টমাছ, গড ব্লেছ৷ বৃন্দগান গাইছে... অল হেইল দা পাৱাৰ অব জিজাজ নে’ম, জয় টু দা ৱৰ্ল্ড, ৰিজইচ এণ্ড বি গ্লেড, টু আছ এ চাইল্ড, হোৱাইল চেফাৰ্ডছ ৱাশ্ব৷ এইটো সমদল বেপ্তিষ্ট চাৰ্চৰ৷

চাণ্টাক্লজে হাত জোকাৰি অভিবাদন জনাইছে, আশীৰ্বাদ দি গৈছে৷ যীশুৰ আগমনৰ বাৰ্তাই, খ্ৰীষ্টমাছ অহাৰ বাতৰিয়ে সন্ধিয়াৰ সময়খিনি উষ্ণ আৰু মধুময় কৰি তুলিলে৷

একেই খ্ৰীষ্টান, একেখনেই বাইবেল, যীশু একেজনেই৷ দৰাচলতে কথাবোৰ একে ভাবনাৰে৷ গুৰি কথাও একেটাই৷ হ’লেও...

অলপ পিছত ঘৰ সোমাওঁতে অন্য এটা কথা মনত পৰিল৷

শংকৰ জন্মোৎসৱ উদ্‌যাপনৰ সময়৷ এটা প্ৰচেচন আহিছিল৷ বৰনামঘৰৰ তত্ত্বাৱধানত স্থানীয় নামঘৰকেইটাৰ ভক্তপ্ৰাণ ৰাইজে মিলি খোল-তাল-বৰকাঁহ বজাই নাম-প্ৰসংগ কৰি ৰাস্তাৰে গৈ আছিল৷ আই-মাতৃসকলে হাত-চাপৰি বজাই গাইছিল... শংকৰ গুৰু আমাৰে মাধৱ গুৰু আমাৰে…

ঘণ্টাদিয়েক পিছত আকৌ এটা প্ৰচেচন৷ সেয়া শংকৰদেৱ সংঘৰ৷ একেই ধুতী-পাঞ্জাৱী-গামোচা, খোল-তাল-বৰকাঁহ৷ ভক্তসকলে উলাহেৰে গাইছিল... লুকাই আছা দেখা নেদা মণিকূটৰ সিপাৰে...

একেই বৈষ্ণৱ, একেই ভাগৱত শোভাযাত্ৰা, শংকৰগুৰু একেজনাই৷ দৰাচলতে কথাবোৰ একে ভাবনাৰে৷ গুৰিকথাও একেটাই৷ হ’লেও...

আমি ঘৰত ধূপ জ্বলাওঁ, ধুনা দিওঁ৷ দেৱালীৰ দিনা স্ফূৰ্তিতে আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়েও ফটকাকেইটামান ফুটুৱায়, ফুলজাৰীকেইডালমান জ্বলায়৷ তেনেকুৱা মুহূৰ্তত ইছেনথাং আহি ওলায়৷ ইহঁতকেইটাই ব’ম ফুটুৱা দেখি কিবাকিবি কয়৷ ধূপ জ্বলোৱা কামটোও তেওঁ সমূলি ভাল নাপায়৷ পূজা কৰা বুলি ভাবে৷ গীৰ্জাৰ কামখিনি কৰোৱাই তেওঁ গুচি যায়৷

খ্ৰীষ্টমাছ ইভ আজি৷ সন্ধিয়াৰ পৰাই ফটকাৰ শব্দত চৌপাশে তাল-ফাল৷ সৰুৰে পৰা আজি কেইবছৰমানৰ আগলৈকে এনেকুৱা দেখা মনত দেখোন নপৰে৷ এতিয়া মাজৰাতি বিছনাত লেপৰ তলত সোমাই থাকিও গম পাই গৈছোঁ ইছেনথাংহঁতৰ আতচবাজী৷ হাজাৰী, এট’ম ব’ম আৰু কিবাকিবি৷ এতিয়া খ্ৰীষ্টমাছ বুলি তেওঁলোকেও ফটকা ফুটায়৷

ফটকাত ধৰ্মৰ ষ্টিকাৰ মৰা নাথাকে৷ দৰাচলতে কথাবোৰ একোৱেই নাই৷ গুৰি কথাও একেটাই৷ হ’লেও...

ৰাতিপুৱা উঠিয়ে নিশা জমা হৈ থকা জাবৰবোৰ পেলোৱা, পিছফালে চোতালত সৰি পৰি থকা জলফাইকেইটা বুটলা, ঘৰৰ চৌপাশ পৰিষ্কাৰ কৰা, পানী তপতাপৰ বাবে চালিখনৰ তলত জ্বলোৱা জুইকুৰাত কিছু সময় হাত-ভৰি সেকা… নিত্যনৈমিত্তিক কাম৷ বাহিৰ ওলাওঁতেই গোবিন্দ শৰ্মাই সিফালৰ পৰা সম্ভাষণ জনালে... মেৰী খ্ৰীষ্টমাছ৷ ময়ো ক’লোঁ... মেৰী খ্ৰীষ্টমাছ এণ্ড হেপী নিউ ইয়েৰ৷ তেনেকুৱাতে পুত্ৰই মাত দিলে... আজি আবেলি বেনিংল’হঁতৰ ঘৰলৈ যাম দেই৷ মই সুধিলোঁ… মাতিছে জানো? সি ক’লে... খ্ৰীষ্টমাছত মাতিব লাগেনেকি? ঈদত আমি মাতোঁ নেকি কিবা? আহিলেই হ’ল, গ’লেই হ’ল৷ যাম মুঠতে৷ ওলাবা৷

আচলতে কথাবোৰ একোৱেই নাই৷ হ’লেও...