শনিবৰীয়া মোৰ আলহীত আজি আগ বঢ়াইছোঁ শ্ৰীমতী মঞ্জু টেৰণপীৰ এটি কবিতা৷ সাহিত্য আৰু সাংবাদিকতাৰ সৈতে সুদীৰ্ঘ কালৰে পৰা জড়িত, ডিফু নিবাসী শ্ৰীমতী টেৰণপীৰ একে নামৰ প্ৰস্তাৱিত কবিতা পুথিখনৰ পাণ্ডুলিপিৰ পৰা এই কবিতাটো ‘অকব’ৰ পাঠকৰ বাবে উদ্ধৃত কৰিলোঁ৷

এচোতাল শেৱালি তোমাৰ বাবে

তোমাৰ বাবে থৈছিলোঁ এচোতাল শেৱালি

তুমি আহিবা

শীতল এছাটি মলয়া বতাহ হৈ,

মোৰ পদূলিৰ জপনাখন খুলি আহি আলফুলে

শৰীৰ স্পৰ্শ কৰিবা,

হৃদয়ৰ দুৱাৰ খুলি সোমাই আহিবা৷

কথাবোৰ ভাবি ভাবি

অধীৰ অপেক্ষাত ৰৈছিলোঁ, গোটেই নিশা;

এই ৰাতি পুৱায়

এই ৰাতি পুৱায়৷

ৰাতি পুৱাল৷

সকলো আশা আৰু অপেক্ষাক নস্যাৎ কৰি

তুমি ওলালাহি তেজেৰে লুতুৰি-পুতুৰি

বিভৎস চেহেৰা এটি লৈ৷

জিৰিকেন্দেঙৰ চাৰচিম, প্ৰিচেকত

এখন নহয়, দুখন নহয়

তিনিখন বাছৰ নিৰীহৰ তেজেৰে

ফাকু খেলি আহিছা!

জপনা আৰু নুখুলিবা,

বাহিৰতে থাকা৷

তোমাক দেখি মোৰ চোতালৰ বগা শেৱালিবোৰ!

ৰঙা পৰি গ’ল অপাৰ বিস্ময়ত৷

এটা প্ৰশ্ন কৰোঁ,

বাহিৰৰ পৰাই তুমি উত্তৰটো দিবা--

আদিম নৃশংসতাৰ সীমা চেৰাই

লভা তোমাৰ পৈশাচিক আনন্দত

তুমি পৰিতৃপ্তনে?

বুকুত হাত থৈয়ে কিন্তু উত্তৰটো দিবা৷

যদি কোৱা, তুমি পৰিতৃপ্ত

তেন্তে,

মই ক’ব লাগিব--

তুমি তোমাৰ বিবেকক হেৰুৱাই পেলালা৷