কেতিয়াবা এনেকুৱাও হয়...

(গল্প নহয়, সত্য)

২০১০চনৰ নভেম্বৰ মাহৰ কথা৷ চেন্নাইৰ এপ’ল’ হস্পিতালত দেউতা আৰু খুৰাৰ শৰীৰ পৰীক্ষা কৰোৱাবলৈ গৈছিলোঁ৷ সকলো কাম সমাপ্ত হোৱাৰ পিছত ঘূৰি আহিবৰ বাবে ট্ৰেইনৰ ৰিজাৰ্ভেচন টিকটৰ সন্ধান কৰিলোঁ৷ গম পালোঁ যে অসম অভিমুখী কোনোখন ৰে’লৰে টিকট কেইবাদিনলৈকো নাই৷ কি হ’ব এতিয়া? তুৰন্তে সিদ্ধান্ত ল’লোঁ, আকাশী পথেৰেই ঘূৰিম তেনেহ’লে৷ আমাৰ সৈতে খুৰীও আছিল৷ গতিকে চেন্নাইৰ পৰা কলকাতা, কলকাতাৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ চাৰিওজনৰে বাবে টিকট কাটিলোঁ৷ ফ্লাইট পোনপটীয়াকৈ নাই, দমদমত বিমান সলাব লাগিব৷

পিছদিনা অৰ্থাৎ ২৩তাৰিখে পুৱা ৭.৫০ৰ জেট এয়াৰৱেজৰ 9W 2450 ফ্লাইটযোগে চেন্নাই এৰি ঠিকে ঠাকে আহি আমি কলকাতাত অৱতৰণ কৰিলোঁ৷ এইবাৰ গুৱাহাটী অভিমুখী 9W 7013ত উঠাৰ যো-জা৷ পিছে সেই সময়তে অথন্তৰটো ঘটিল৷

দমদম এয়াৰপ’ৰ্ট৷ চিকিউৰিটি চেকৰ সময়৷ হাতত লৈ থকা প্লাষ্টিকৰ বে’গটো স্কেনিঙৰ বাবে মেচিনত উঠাই দিয়াৰ পিছত খুৰাই নিজৰ ম’বাইল ফোনটো ক’ত দিওঁ ক’ত থওঁকৈ ৰৈ আছে৷ তেনেকুৱাতে এজনে মোনাটোতে সুমুৱাই দিবলৈ ক’লে৷ তাকেই কৰিলে তেওঁ৷ জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে বিমানত উঠিছে৷ স্বাভাৱিকতে মনত উৎকণ্ঠা, উত্তৰবিহীন অলেখ প্ৰশ্ন!

সিমানখিনিলৈকে তেওঁৰ ঠিকেই মনত আছে৷ কিন্তু তাৰ পিছত হ’লে ক’ব নোৱাৰে৷ ওলাই আহি লাউঞ্জত আৰামত ইফালে-সিফালে চাই আনন্দময় ভাবনাৰে বহি আছে৷ কি ঘটিল খবৰেই নাই৷ বাছত মোৰ কাষৰ ছিটটোতে বহি ফ্লাইটলৈ আহি আছে৷ তেতিয়াহে হঠাতে খিয়াল হ’ল যে মোবাইলটো দেখোন পকেটত নাই! হাৰে! ক’ত পৰিল?

ইপিনে বাছ আহি প্লেনৰ চিৰি পালেহি৷ যাত্ৰীসকল শাৰী পাতি ওপৰলৈ উঠিছে৷ চিকিউৰিটি অফিচাৰক কথাটো মই সবিনয়ে জনালোঁ, বোলোঁ, মোৰ খুৰাৰ ম’বাইলটো চেকিঙৰ সময়ত ল’বলৈ পাহৰি এৰি আহিল৷ কি কৰা যায় এতিয়া?

তৎমুহূৰ্ততে তেখেতে ৱাকি-টকীৰে সংযোগ কৰিলে৷ উত্তৰত সিফালৰ পৰা কিবাকিবি ক’লে৷ তেওঁ ঘড়ীলৈ চালে৷ লগে লগে জীপ এখনত তুলি খুৰাক পঠাই দিলে সুৰক্ষা অনুসন্ধান এলেকালৈ, অকলে৷

ইফালে উৰণৰ সময় হৈ আহিল৷ মই ছিটৰ পৰা উঠি আহি দৰজামুখত থিয় হ’লোঁ৷ বিমানৰ ওপৰৰ পৰাই দৃষ্টি প্ৰসাৰিত কৰি দিলোঁ জীপখন অহাৰ দিশলৈ৷ ভিতৰত দেউতা আৰু খুৰী৷ দুয়োৰে মনত প্ৰবল উৎকণ্ঠা৷ কি হ’ব এতিয়া? আহি পাবনে নাই? ম’বাইলটো ঘূৰাই পাবনে নাই? সময় হোৱাৰ কাৰণে যদি প্লেন উৰি যায়, তেতিয়া কি হ’ব? ঢেৰ প্ৰশ্ন৷ শেষত ইয়াকো ক’লে বোলে লাগিলে ম’বাইলেই যাওক, মানুহজন আহি পাওক ভাই৷

তেনেতে দূৰত দেখিলোঁ, ৰঙা জীপগাড়ীখন কোবাকুবিকৈ আমাৰ ফালে আহি আছে৷ খুৰা পালেহি৷ খৰখেদাকৈ জখলা বগাই উঠিল৷ লগে লগে দৰজা বন্ধ হ’ল৷ প্লেনে লাহে লাহে ৰাণৱেত গতি কৰিলে৷ এটা সময়ত উৰিল৷ খুৰা ঠিকে-ঠাকে আহিল৷ ম’বাইল হ’লে নাহিল৷

‘হেণ্ডচেটটো যাওক বাৰু, কিন্তু মোৰ বহুত দৰকাৰী ফোন নম্বৰ তাত চে’ভ কৰা আছিল৷ চব গ’ল৷ বৰ দিগদাৰ হ’ব এতিয়া৷’ তেওঁ দুখ কৰিব ধৰিলে৷

‘চিকিউৰিটি চেক এৰিয়াত বিচাৰি পোৱা নগ’ল নেকি? ক’ত পৰিল তেনেহ’লে?’

‘জানো… ট্ৰেত দিয়াটো মোৰ মনত পৰে৷ তাৰ পিছতহে...’

আকাশী পথেৰে তেনেকৈয়ে আহি আছোঁ গুৱাহাটীলৈ৷ অথনি চেন্নাইৰ পৰা কলকাতালৈ আহোঁতে যিটো আনন্দ বা মানসিক সন্তুষ্টি আমাৰ গোটেই কেইজনৰে আছিল, এতিয়া কিন্তু তাৰ ওলোটা৷ মনবোৰ গধুৰ৷ সি যি কি নহওক, এসময়ত বৰঝাৰত সুকলমে লেণ্ড কৰিলোঁহি৷ বয়-বস্তুসহিত টেক্সীত উঠি চিধাই গুৱাহাটী ৰে’ল ষ্টেচনলৈ বুলি যাত্ৰা কৰিলোঁ৷ উজনিমুৱা গুৱাহাটী-ডিমাপুৰ বিজি এক্সপ্ৰেছখন লগে লগে প্লেটফৰ্মতে পাই গ’লোঁ৷ সোনকালেই ঘৰ পামগৈ৷ হ’লেও কিন্তু মন মৰা৷ ফোন হেৰাল৷ কিমান দূৰ পাইছোঁ, কিহত আহি আছোঁ, ঘৰলৈ একো খবৰ দিব পৰা নাই, ঘৰৰ খবৰ একো এটা ল’বও পৰা নাই৷ ষ্টেচনত একে ঠাইৰে চিনাকি মানুহ এজন পাই তেওঁৰ ফোনটো খুজি তাৰ পৰাহে শেহতীয়া খবৰ জনোৱা হ’ল৷ ইয়াকো জনোৱা হ’ল যে ম’বাইল ফোন হেৰাল৷

আন্ধাৰ হোৱাৰ অলপ পিছতে সঠিক সময়তে আমি ডিফু পালোঁহি৷ ঘৰৰ সকলোৱে আমালৈ আগ্ৰহেৰে অপেক্ষা কৰি আছিল৷ খুৰালৈ চাই ভণ্টীয়ে চিধাই ক’লে... ‘আজি আপোনাৰ নম্বৰটোৰে কলকাতাৰ পৰা অচিনাকি লোক এজনে মোলৈ ফোন কৰিলে৷ নম্বৰটো আপোনাৰ, মাতটো বেলেগৰ৷ মই একো ধৰিব নোৱাৰি বৌক দিলোঁ৷ বৌৱে তেওঁলৈ ফোন কৰিলতহে আচল ঘটনাটো গম পালোঁ৷’

বুজি গ’লোঁ, খুৰাই নিজৰ ফোনৰ পৰা অন্তিম কলটো ভণ্টীলৈকে কৰিছিল৷ গতিকে কল লিষ্টত সেই নম্বৰটো ওপৰতেই থকাত কোনোবাই তাইলৈকে ফোন কৰিলে আৰু কিবা ক’লে৷

তেনেকুৱাতে বৌ মানে মোৰ পৰিবাৰে সূত্ৰধাৰ হিচাপে আঁত ধৰিলে... ‘অচিনাকি মানুহজনলৈ মই ফোন লগালোঁ৷ প্ৰথমে কিনো কৈছে একো ধৰিবই পৰা নাছিলোঁ৷ পিছতহে বুজি পালোঁ৷ শুনক এতিয়া, কাহিনীটো কওঁ৷ সেই মানুহজনে অদ্যোপান্ত বিৱৰিলে৷ কলকাতা এয়াৰপ’ৰ্টত চিকিউৰিটি চেকিঙৰ সময়ত বস্তু-বাহানি গত লগাই থাকোঁতেই আপোনাৰ ম’বাইল ফোনটো হেণ্ডবে’গৰ পৰা ওলাই পৰি গ’ল৷ মোক ফোন কৰা ভদ্ৰলোকজনে দেখা পালে৷ তেওঁ ফোনটো তুলি ল’লে৷ নিজৰ লগতে ৰাখি থৈছে৷ মানুহজনে নিজৰ নাম-ঠিকনাও মোক জনাইছে৷ মই ফোন নম্বৰটো টুকি ৰাখিছোঁ৷ তেওঁক মই ক’লোঁ যে হয়, আমাৰ খুৰাৰে ফোন সেইটো৷ অনুগ্ৰহ কৰি আপুনি নিজৰ লগতে ৰাখিব৷ কাকো দিব নালাগে৷ পাৰিলে কুৰিয়াৰ চাৰ্ভিছত পঠাব৷ এড্ৰেছ অলপ পিছত দি আছোঁ৷ তেওঁ কিন্তু কলকাতাত কেইদিনমানৰ বাবেহে থাকিব৷ গতিকে কোনোবা থাকিলে তেওঁৰ হাতৰ পৰা সংগ্ৰহ কৰিব পাৰিব বুলি কৈছে৷ মানুহজনৰ নাম বিনোদ কান্দ্ৰা৷ তেওঁ কিবা অফিচাৰ৷ সম্প্ৰতি ব’ম্বে হাই ৰ’ডৰ পেৰামাউণ্ট হোটেলত আছে৷ ভাল মানুহেই হ’ব চাগৈ দেই৷’

মানুহজনৰ ফোন নম্বৰটো পায়েই লগে লগে ফোনৰ আচল গৰাকী অৰ্থাৎ খুৰাৰ সম্পূৰ্ণ নাম-ঠিকনা জনাই দীঘলীয়া এছ.এম.এছ. এটা কৰি দিলোঁ৷ আন কাকো যাতে ফোনটো কোনো কাৰণতে নিদিয়ে তাৰ বাবে পুনৰ অনুৰোধ জনালোঁ৷ সিফালৰ পৰা তেওঁ উত্তৰ দিলে যে চিন্তা কৰিব নালাগে, ফোনটো তেওঁৰ হাততে থাকিব৷ কলকাতালৈ কোনোবা গ’লে তেখেতৰ সৈতে যোগাযোগ কৰি লৈ ল’ব পাৰিব৷

পিছে কোন যায় এতিয়া, কলকাতালৈ, ফোন আনিবলৈ? সেয়াও এটা প্ৰশ্ন৷ কুৰিয়াৰ চাৰ্ভিচত দিবলৈ শ্ৰী কান্দ্ৰাক অনুৰোধ জনোৱা হৈছিল৷ খবৰ আহিল যে কুৰিয়াৰ চাৰ্ভিছে ম’বাইল ফোন নলয় বুলি কৈছে৷ আকৌ এটা সমস্যা!  ইফালে প্ৰয়োজনক নেওচিব নোৱাৰি খুৰাই কেইদিনমানৰ পিছত নতুন হেণ্ডচেট এটা কিনিয়েই পেলালে৷ ফোনটো নহ’লে ঢেৰ অসুবিধা৷ ব্যৱহাৰ কৰোঁতাইহে সেইটো উপলব্ধি কৰিব পাৰে৷

তেনেকুৱাতে জানিব পাৰিলোঁ যে মোৰ যোৰহটীয়া বন্ধু মুন্না ব্যৱসায়িক কামত এসপ্তাহ আগৰে পৰাই কলকাতাত আছেগৈ৷ পিছদিনা কলকাতা এৰিব৷ ততালিকে তেওঁলৈ ফোন লগালোঁ৷ তেওঁ ধৰিলে৷ হয়, কলকাতাতে আছে তেওঁ৷ আঃ ৰক্ষা! উক্ত ভদ্ৰলোকজনৰ নাম-ঠিকনা, ফোন নম্বৰ আদি জনাই মুন্নালৈ এছ.এম.এছ. দিলোঁ৷ সিজনকো জনাই দিলোঁ মুন্নাৰ বায়’ডাটা৷ আচৰিত কথা যে সেই সময়ত মুন্না আকৌ উক্ত লোকজনে উল্লেখ কৰা অঞ্চলটোতে আছিল৷ মোৰ ফোন পাই তেওঁ পিছ মুহূৰ্ততে মানুহজনক লগ ধৰিবলৈ ঢাপলি মেলিলে৷ গলিয়ে গলিয়ে কেইমিনিটমান খোজ কাঢ়ি গৈ ঠিকনাত উল্লেখ কৰা ঠাইতে সাক্ষাৎ কৰিলে৷ ফোনযোগে কথা পাতি চয়-নিচয় কৰা হ’ল৷ মুন্না আমাৰ মানুহ বুলি সত্য প্ৰমাণ পোৱাত মানুহজনে ম’বাইলটো তৎক্ষণাৎ উলিয়াই তেওঁৰ হাতত তুলি দিলে৷

যা হওক, অচিনাকি ভদ্ৰলোকজনৰ পৰা ফোনটো উদ্ধাৰ হ’ল৷ এতিয়া সেইটো আমাৰ চিনাকি, বন্ধু, মুন্নাৰ জিম্মাত৷

ইফালে ফোন লৈ পিছদিনা মুন্না গুচি গ’ল সুদূৰ আহমেদাবাদলৈ৷ তাত ১৫দিন থাকিল৷ তাৰ পিছতহে এদিন গুৱাহাটীত নামিলেহি৷ গুৱাহাটীৰ পৰা বাছেৰে ডাইৰেক্ট গ’লগৈ যোৰহাট৷ তেওঁৰ লগতে ফোনটোও পালেগৈ যোৰহাট৷ পিছে কোন যায় এতিয়া, যোৰহাটলৈ, ফোন আনিবলৈ? কলকাতাতকৈ কেইবাগুণো ওচৰ চাপিল যদিও সময়-সুবিধা ওলালে যাম বুলি মনতে ভাবি আছোঁ৷ ইফালে যোৰহাটত থকা মোৰ খুলশালীজনী সপৰিয়ালে ডিফুলৈ অহাৰ কথা ওলাই আছে৷ কেতিয়াকৈ আহিব দিন-বাৰ অৱশ্যে একো খাটাং হোৱা নাই৷ মুন্নাৰ ঘৰত ফোনটো বহুদিন পৰি থাকিল৷ এদিন খুলশালীক ক’লোঁ, অহাৰ আগে আগে মুন্নাৰ হাতৰ পৰা ফোনটো লৈ আনিবলৈ৷ সেইমতে তাই সংগ্ৰহ কৰি থ’লে৷ ফোন এইবাৰ খুলশালীৰ বেগত, যোৰহাটৰে আনটো মূৰত৷

এমাহমানৰ পিছত এদিন তাই সপৰিয়ালে ডিফুলৈ আহিল৷ আমাৰ ঘৰ আহি পোৱাৰ লগে লগে চিধা প্ৰশ্ন... বস্তুটো ক’ত? বেচেৰীয়ে আথেবেথে বেগৰ পৰা উলিয়াই দিলে... ‘এইটো৷ মই কিন্তু ব্যৱহাৰ কৰা নাই দেই৷ চুইচ অফেই আছে, তেতিয়াৰে পৰা৷ চাই লওক৷’

ইপিনে গধূলি জনশতাব্দী ৰে'লত ফোন আহি আছে বুলি খবৰ দি মতাত খুৰাও আগতীয়াকৈ আহি আমাৰ ঘৰত হাজিৰ৷ কলকাতা, আহমেদাবাদ, গুৱাহাটী, যোৰহাট হৈ প্ৰায় তিনিটা মাহৰ মূৰত অৱশেষত ফোনটো গৰাকীৰ হাতত পৰিল৷ হেৰুৱা সম্পদ ঘূৰাই পাই বেঁকা হাঁহি এটা মাৰি হেণ্ডছেটটো লৈ তেওঁ প্ৰথমে ফোনটোলৈ থৰ লাগি চালে৷ তাৰ পিছত পিন্ধি থকা চাৰ্টটোতে মোহাৰ কেইটামান মাৰিলে৷ তাৰ পিছত চুইচ অন কৰিলে৷ মই ক'লোঁ, ‘এতিয়া হাঁহি ওলালেই নহ’ব, প্ৰথমে ফোন কৰি বিনোদ কান্দ্ৰা নামৰ সেই ভদ্ৰলোকক ধন্যবাদ জনাওক৷ তাৰ পিছত মুন্নাক৷ আৰু তাৰ পিছত এয়া মোৰ খুলশালীক৷ তাৰ পিছত যাওক, কি আনে আনকগৈ৷ ফোন ঘূৰাই পোৱাৰ চেলিব্ৰেচন এটা হৈ যাওক, এতিয়াই, গৰমে গৰমে৷’

উপস্থিত সকলোৰে মাজত হাঁহিৰ ৰোল উঠিল৷

এতিয়াও কেতিয়াবা ঘটনাটো ৰিৱাইণ্ড কৰিলে মনত ভাব আহে... হয়, কেতিয়াবা এনেকুৱাও হয়৷ সংসাৰত ভাল মানুহ কিছুমান নথকা নহয়৷