গাড়ীৰ কথাৰে...

নিজা গাড়ী, মানে চাৰিচকীয়া বাহন মোৰ নাই৷ চলাবও নাজানো৷ অৱশ্যে আকৰ্ষণ বা আকাংক্ষাও নাই৷ ক’ৰবাত পঢ়িছিলোঁ... ‘মটৰ গাড়ী কম্পিউটাৰে ডিজাইন কৰে, ৰ’বটে সাজে আৰু মূৰ্খই চলায়৷’ কথাষাৰে মনত দকৈ দাগ কাটিলে৷ তথাপি সুযোগ পালে, প্ৰয়োজন হ’লে বা হস্কিলে-মস্কিলে আনৰ গাড়ীতেই হওক বা ভাড়া গাড়ীতেই হওক উঠাৰ অভ্যাসটো হ’লে আছে৷ কিন্তু সঁচা কথা কওঁ, গাড়ীবোৰত উঠি কিবা দেখোন ভাল নালাগে৷ উশাহ বন্ধ হৈ যাব যেন! খোজ নকঢ়াকৈ আৰামত চলি গৈ থাকিব পাৰিলেও সীমাবদ্ধ আৱেষ্টনী এটাত সোমাই থকাৰ দৰে লাগে৷ খিৰিকী খুলি দিলে বাৰু যেন-তেন৷ বতাহকণ পাওঁ৷ তথাপিও তাক সুখ বুলিব নোৱাৰি৷ কিবা এটা অশান্তিয়ে ছাটিফুটি কৰি থাকে৷ তাৰ তুলনাত দুচকীয়াই পছন্দ কৰোঁ৷ দুচকীয়াৰ ক্ষেত্ৰতো অৱশ্যে অলপ আগতে কোৱা কথাটো খাটে৷ তথাপিও...৷ কিয়নো, দুচকীয়া বাহনত উঠিলে শৰীৰত ৰ’দ-বতাহ অপৰ্যাপ্ত পৰিমাণে পাই থাকোঁ৷ চকাৰ ওপৰত থাকিলেও প্ৰকৃতিৰ সৈতে পোনপটীয়া সম্পৰ্ক বৰ্তি থাকে৷ মনটোও কিবা মুকলি আৰু বহল অনুভৱ হয়৷ চাৰিচকীয়াৰ ভিতৰৰ সেই অসহ্যকৰ ভাবটো দুচকীয়াত অদৃশ্য৷

ৰাস্তালৈ চালেই নতুন নতুন মডেলৰ কাৰবোৰ দেখোঁ৷ ৰাস্তাৰ অৱস্থা তথৈবচ হ’লেও মানুহে বিভিন্ন কাৰণত গাড়ী কিনে বা সলায়৷ কোনোবা কোনোবাই মৰমতে এবাৰ উঠায়ো৷ বিশেষকৈ নতুনকৈ গাড়ী এখন ল’লে আনক দেখুওৱাৰ, নিকট বন্ধুজনক ইফালে-সিফালে এপাক নিয়াৰ ইচ্ছা এটা গৰাকীজনে গোপনে হ’লেও পুহি ৰাখে৷ তেনেকুৱা আন্তৰিকতাপূৰ্ণ অভ্যৰ্থনা লাভ কৰাৰ সৌভাগ্যও (?) মোৰ হৈছে৷ কিন্তু সেই একেই কথা৷ চালকক কোৱাটো অভদ্ৰজনোচিত যদিও উঠি হ’লে মজা নাপাওঁ৷ দৰজা মাৰি দিলেই ইচাট-বিচাট আৰম্ভ হৈ যায়, যেন হেঁচা মাৰিহে থৈছে৷ তেনে আতিশয্যতকৈ দুচকীয়াই মোৰ ভাল লাগে৷

পেন্দুকনা থকা অৱস্থাতে আমি আপাৰ-ল’ৱাৰ বিভাজন থকা বাছত উঠিছোঁ৷ তাৰ পিছত পৰিৱহণ নিগমৰ ৰঙা বাছ৷ শক্তিমান, এছ মডেল, ডি মডেল, পঞ্জাৱ বডীৰ ট্ৰাক; ফ’ৰ জিৰ চেভেন, এইট জিৰ নাইন, মেটাড’ৰ, উইংগাৰ, ডে’ ছুপাৰ, নাইট ছুপাৰ, ভলভ’ আৰু কত কি! আনহাতে আমাৰ ল’ৰালি দিনত সৰু গাড়ীৰ জাত বুলিবলৈ দুটাই আছিল৷ হয় জীপ, নহয় এম্বেছাডৰ৷ তাৰ পিছত আহিল ফিয়েট৷ তাৰ পিছততো আৰু ক’বই নালাগে, ‘বাহন বিপ্লৱ’ৰে সূচনা হ’ল৷ জাত জাত কাৰ, ভান, অগ্ৰং-বগ্ৰং৷ কাৰ নাম ক’ব? প্ৰস্তুতকৰ্তাই প্ৰস্তুতকৰ্তা৷ মডেলেই মডেল৷ ইফালে নাম নজনা বিদেশী গাড়ীৰ পৰা দুমহলীয়া নৈশ বাছলৈকে উঠাৰ সুযোগো এইটো জনমতে লভিলোঁ৷ তথাপি, গাড়ীয়ে মনক কাবু কৰাত বা স্থায়ী সম্পৰ্ক স্থাপন কৰাত আজিও বিফল হ’ল৷ চালকৰ ছিটেও সন্মোহিত কৰিব নোৱাৰিলে৷

জীৱনত চাৰিচকীয়াত প্ৰথম উঠিছিলোঁ মামাই চলোৱা ৱিলিজ জীপত৷ তাৰ প্ৰভাৱতেই নেকি জানো, সামান্য ভাল লগাৰ ভিতৰত একে অৱয়বৰ গাড়ী এখনৰ নামটো প্ৰসংগক্রমে টানি আনিব পাৰি৷ সেইখনক কিবা ঘৰ ঘৰ যেন লাগে অলপ৷ পাহাৰে-কন্দৰে, মাটিয়ে-পানীয়ে য’তে হ’লেও গৈ পামেই বুলি কনফিডেন্স এটাও বিচাৰি পাওঁ৷ মোৰ সেই অকণমান ভাল লগাবিধৰ গাড়ীখন হৈছে ব’লেৰ’৷