অনুভৱ...

‘শ্ৰীশ্ৰী বিশ্বকৰ্মাৰ চৰণত

এপাহ ফুল দিবলৈ

আহাঁ শিল্পীসৱে

যাওঁ আগুৱাই,

আমি যাওঁ আগুৱাই৷’

এটা কোৰাচৰ প্ৰথম কেইশাৰীমান৷ কোনে লিখিছিল নাজানো৷ কিন্তু এতিয়াও কাণত বাজে৷ পিছৰখিনি কিন্তু একো মনত নাই৷

আমাৰ ক’লনীত থকা পি.ডব্লিউ.ডি.ৰ মেকানিকেল চাব-ডিভিজনৰ ৱৰ্কশ্বপটোত বছৰি বিশ্বকৰ্মা পূজা পতা হয়৷ পূজাভাগক লৈ এটা উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশে বিৰাজ কৰে৷ ভালেমান দিনৰ আগৰে পৰাই মানুহবোৰৰ মাজত সীমাহীন ব্যস্ততা৷ বিশ্ব-খনিকৰলৈ কেৱল এপাহি গন্ধপুষ্প আগ বঢ়োৱাটোৱেই যেন উদ্দেশ্য নহয়৷ বা, তাৰ লগতে কেৱল মাহ-প্ৰসাদকেইটামান বিতৰণ কৰাতে ক্ষান্ত নাথাকে৷ দুপৰীয়া অঞ্জলি প্ৰদানৰ পিছৰে পৰা বিয়লি পৰ্যন্ত খিচিৰি খুওৱা হয়৷ ইমানেই নহয়, সন্ধিয়ালৈ আয়োজন চলে সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচীৰ, যাক আমি নাচ-গান বুলি কৈছিলোঁ৷ পিছদিনা বা তাৰ পিছদিনা অনুষ্ঠিত হয় ভাওনা৷

তেনে এক সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠানৰে আৰম্ভণিৰ সমৱেত গীত ‘শ্ৰীশ্ৰী বিশ্বকৰ্মাৰ চৰণত এপাহ ফুল দিবলৈ...৷’

মনত নাই কোনে লিখিছিল, কোনে সুৰ দিছিল৷ কিয়নো এতিয়াৰ নহয়, সৰু কালৰ কথাহে কৈ আছোঁ মই৷

সংগীতানুষ্ঠানৰ ৰিহাৰ্চেল, ভাওনাৰ আখৰাৰ আমিবোৰ প্ৰত্যক্ষদৰ্শী৷ নিজে গানো নাগাওঁ, নাচো নানাচোঁ৷ নাটক-ভাওনাত একো ভাওটো নলওঁৱেই৷ মাথো চাওঁ, হাত-চাপৰি বজাওঁ, কিৰীলি পাৰোঁ, স্ফূৰ্তি কৰোঁ৷ ইফালে মাহঁতে গধূলি হাতত কটাৰী একোখনকৈ লৈ ৱৰ্কশ্বপলৈ যায়, পিছদিনাখনৰ বাবে বন্ধাকবি, ৰঙালাও আদি পাচলি কুটিবলৈ৷

পূজাৰ আগদিনা বিয়লি মেকানিকেলৰ ট্ৰাকখনত উঠি মূৰ্তি আনিবলৈ যাবলৈ পোৱাটো এটা বিৰাট ডাঙৰ কথা৷ যদি কেনেবাকৈ নিনিলে বা ঘৰত যাবলৈ নিদিলে, তেন্তে মুখ ফুলিল, মনো মৰিল৷ একে কথাই পূজাৰ পিছদিনাখনো৷ পূজা হৈ যোৱা মূৰ্তিৰ সৈতে বীৰচন্দ্ৰৰ ট্ৰাকৰ পিছফালে উঠি চিঞৰি-বাখৰি চহৰ পৰিভ্ৰমণ কৰিবলৈ নাপালেও মুখ ফুলিল, মন মৰিল৷ এইবোৰ কৰিবলৈ পোৱাটো সেই বয়সত এটা বৰ ডাঙৰ সাফল্যৰ দৰেই আছিল৷

এতিয়া অৱশ্যে দিন সলনি হ’ল৷ পূজাৰ নামত পূজাখন হোৱাটো লক্ষ্য কৰোঁ৷ উৎসাহ-উদ্দীপনা হ’লে তাহানিৰ দৰে মুঠেই নেদেখোঁ৷ গীত, নাচ, নাট, ভাওনাবোৰটো বাদেই৷ আগৰ দৰে মাইকত গানো নাবাজে, ‘জয় বিশ্বকৰ্মা বাবা’ বুলি কণল’ৰাহঁতৰ হৈ-ধ্বনিও নুশুনো৷ দিন সলনি হ’ল, ঠিকেই৷

সি যি কি নহওক, ‘শ্ৰীশ্ৰী বিশ্বকৰ্মাৰ চৰণত...’ গীতৰ শাৰীটো কিন্তু এতিয়াও মোৰ কাণত বাজে, বিশ্বকৰ্মা পূজাৰ দিনটো আহিলেই...

কালিও বাজিছিল, সেয়ে এই শাৰীকেইটা লিখিব পাৰিলোঁ৷