পেচেঞ্জাৰ ট্ৰেইনত আজি...

দীঘল চিট দুটা খালী পাই আমি দুয়ো দুফালে দীঘল দিয়ে পৰিলোঁ৷ অলপ আগতে ৰে’লখনে ডিফু ষ্টেছন এৰিছিল৷ লামডিঙৰ পৰা তিনিচুকীয়া অভিমুখী পুৱাৰ এই যাত্ৰীবাহী ৰে’লখনেৰে জীৱনত হিচাপ ৰাখিব নোৱাৰাকৈ যাত্ৰা কৰিছোঁ৷ কিন্তু আজিৰ দৰে খালী আসন আগতে পোৱা মনতচোন নপৰে৷ গতিকে ক’বলগীয়া এইটোৱে হ’ব প্ৰথম কথা৷

মোৰ বিপৰীতে ৰেভাৰেণ্ড চেব্বে৷ আমাৰ চুবুৰীয়া বেপ্টিষ্ট চাৰ্চটোৰ পাস্তৰ৷ দুয়ো শুই শুই বিভিন্ন প্ৰসংগৰ চৰ্চাত লাগি গ’লোঁ৷ অৱধাৰিতভাৱেই ঘৰ-পৰিবাৰত আৰম্ভ হোৱা কথাবোৰে দেশ-বিদেশ চুলেগৈ৷ তাৰ পৰা ঘূৰি আহি অসম-নাগালেণ্ড সীমান্তত স্থিৰ হ’ল৷ কাৰণ সেই সময়ত ৰে’লগাড়ীৰ খিৰিকীৰে সোঁফালে ৰিণিকি ৰিণিকি সীমান্তৱৰ্তী অঞ্চলৰ একাংশ দৃশ্যমান হৈছিল৷

মোৰ বন্ধু সঞ্জুকে ধৰি সাংবাদিক বন্ধুসকলে কথাবিলাক এইকেইদিন পে’পাৰত একেলেথাৰিয়ে লিখিয়ে আছিল৷ প্ৰশ্ন হয়, সীমান্তৰ এই সমস্যাৰ কেতিয়াবা ওৰ পৰিবনে বাৰু? এটা উত্তৰবিহীন প্ৰশ্নই চাগৈ৷ ইয়াৰ পৰিপ্ৰেক্ষিততে দুখন পৃথক ৰাজ্যৰ নিবাসী হ’লেও একেখন ভাৰতৰে ভাৰতীয় সন্তানৰ এচামে এচামক নিৰ্বিচাৰে গুলীয়াবলৈকো অকণো কুণ্ঠাবোধ নকৰে৷ ঘৰ ভাঙি দিব পাৰে৷ খেদি পঠাব পাৰে৷ একেদৰে, একে ভাৰতীয়ৰে কোনোবাই এদিন ৰেভাৰেণ্ডহঁতৰ সমস্ত গাঁওখনকে পুৰি ছাৰখাৰ কৰি পেলালে৷গছ-গছনি কাটি তহিলং কৰিলে৷ অতিশয় মৰ্মান্তিক সেই কাহিনী, যি আজিৰ যাত্ৰাকালত নিজকাণে শুনিলোঁ৷ পিছত ঘৰলৈ গৈ মৰমৰ পুৰণি ঘৰটো দেখা নাপাই শোকতে চিঞৰি চিঞৰি কান্দি উঠিছিল ৰেভাৰেণ্ড চেব্বেই৷

‘মানুহৰ বিৰুদ্ধে মানুহৰ এই ধৰণৰ কাৰ্যকলাপবোৰ একেবাৰে ভাল নালাগে৷ গুচি যাব খোজোঁ বেলেগ ক’ৰবালৈ৷’ কথাষাৰ ময়ো ক’লোঁ, ৰেভাৰেণ্ডেও ক’লে, একে সময়তে৷

কিছুমান জীয়া-সত্য কথাৰে ভাৰাক্রান্ত হৈ মই নামি গ’লোঁ মোৰ গন্তব্যস্থল ডিমাপুৰত৷ দীঘল চিটটোৰ খিৰিকীমুখত অকলে অকলে বহি ৰেভাৰেণ্ডে মোলৈ একেথিৰে চাই ৰ’ল৷