১.৭ আকৌ অনিশ্চয়তা !

চ’ক’ তায়ুএ মোক সুধিলে… আপোনালোক মুঠতে কেইজন আহিব ?

আপোনালোক বুলিবলৈ নাই ৷ মই অকলেহে ৷ ...চিধাচিধি উত্তৰ দিলোঁ ৷

অকলে !
মানুহজনক আচৰিত হোৱা যেন লাগিল ৷ খোকোজা ভাঙি দিবলৈকে অনিচ্ছাসত্ত্বেও সত্যটো উল্লেখ কৰিবলগীয়া হ’ল যে বিভিন্নজন ভ্ৰমণ-সংগীক মই লগ নধৰা নহওঁ, ধৰিছিলোঁ ৷ আপোনাৰ প’ষ্ট আৰু আনিনিৰ কেইবাটাও ৰেকৰ্ডেড ভিডিঅ’ও চাবলৈ দিছিলোঁ, হাতত সময় থকা অৱস্থাতে ৷ কিন্তু কোনো নোলাল ৷ বিভিন্নজন বিভিন্ন সমস্যাত বিভিন্ন ধৰণে আক্ৰান্ত ৷ এফালে বাসনাৰ জোৱাৰ, আনফালে সমস্যাৰ হেঙাৰ ৷ একো অস্বাভাৱিক কথাও নহয় এয়া ৷ মানুহৰ জীৱনত সমস্যা থাকেই ৷ মোৰো আছে ৷ তাৰ মাজতো সমস্যাক পদতলত ৰাখি মই অকলেই ওলাইছোঁ ৷ আনিনিত ১ ফেব্ৰুৱাৰীৰ পৰা হ’ব লগা আপোনালোকৰ ৰেহ ফেষ্টিভেল চাম ৷ লাষ্ট বি.অ’.পি. ডেমবিউন অতিক্ৰমি ভাৰতৰ শেষ গাঁও তথা নকৈ পোহৰলৈ আনি গুৰুত্ব আৰোপ কৰা টুৰিষ্ট স্পট্‌ আচ্‌হিছ’লৈকো যাম ৷ আপুনি অনুগ্ৰহ কৰি গাইড কৰিব দেই ৷

কাহানিও নেদেখা সুদূৰৰ লোকজনে মোৰ মানসিক অৱস্থা, ইচ্ছাৰ গভীৰতা, উৎসাহৰ পৰিধি, হৃদয়ৰ ভাষা ইত্যাদি ঠিকেই বুজি পালে চাগৈ ৷ তেওঁ মোক স্বাগতম জনালে ৷ সাহসো যোগালে... আপ আ যাইএ’ ৷ ৰাস্তা লাম্বা অউৰ খাৰাপ ভী হে’ ৷ তব ভী, দে’খ লে’গা ৷ মতলব, আচ্‌হিছ’ কে’ লিয়ে’ ভী ক’চিচ কৰেগা ৷ ঠিক হে’ ?
উত্তেজনাই শীৰ্ষবিন্দু চুলেগৈ ৷ পাখি লগা মনটো জাকি মাৰি উৰি গ’ল ৷ কল্পনাৰ ড্ৰি ভেলী, আচ্‌হিছ’ ভিলেজখন যেন পোনছাটে পায়েই গ’লোঁ !
পৰৱৰ্তী সময়কণত আলোচনা চলিল, আনিনিলৈ মই কেনেকৈ যাব লাগিব, সেই সম্বন্ধে ৷ তিনিচুকীয়ালৈকে ট্ৰেইনৰ টিকট কাটিলোঁ, ইনাৰ লাইন পাৰ্মিটখনো উলিয়াই ৰাখিছোঁ, ৰ’য়িঙৰ হোটেল মিম’ত ৰূম বুক্‌ কৰা হ’ল ৷ ৩০ তাৰিখে মই ৰ’য়িঙত উপস্থিত হ’মগৈ ৷ একে উশাহে মোৰ অগ্ৰগতি সম্পৰ্কে জনাই দিলোঁ ৷
বহুত আচ্ছা ছাৰ বুলি শলাগি তেওঁ মোক যাত্ৰাটোৰ সম্পৰ্কে বুজালে… ৰ’য়িঙৰ পৰা আনিনিলৈ ২২৮  কিল’মিটাৰ ৷ পেছেঞ্জাৰ ছুম’ চলে ৷ পুৱা ৭ বজাত এৰে ৷ ভাড়া গাইপতি ৮০০ টকা ৷ বাটত এবাৰ চাহ আৰু এবাৰ ভাত খাবলৈ ৰয় ৷ দীঘলীয়া যাত্ৰা ৷ ৰাস্তা সুচল নহয় বাবে সময় বহুত লয় ৷

মই মাজতে মাত দিলোঁ… ৮ ঘণ্টামান লাগে বোলে ৷ ট্ৰেন্স অৰুণাচল হাইৱে’ৰ কাম চলি আছে নহয় ৷

তেওঁ জোৰ দি কৈ উঠিল… ৮ ক’ত ! আজিকালি ১০ৰ পৰা ১৪ ঘণ্টা পৰ্যন্ত লাগি যায় ৷ টু লে’ন পথৰ বাবে পাহাৰত কাটিং চলি আছে ৷ জেগাই জেগাই গে’ট ৷ আগলৈ যোৱাৰ ছিগনেল নহালৈকে ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা খপিবলগীয়া হয় ৷ গতিকে সময় কিমান লাগিব খাটাংকৈ কোৱাটো মস্কিল ৷ কমেও ১০ ঘণ্টা ধৰি ৰাখক আপুনি ৷
চ’ক’ তায়ুৰ কথাৰ লগে লগে যাত্ৰাপথটো মই কল্পনা কৰি থাকিলোঁ ৷ ভাবিয়ে মজা লাগিল ৷ এনেকুৱা অফ্‌ ৰ’ড এড্‌ভেন্‌চাৰ যাত্ৰা মোৰ বৰ প্ৰিয় আৰু উপভোগ্য ৷ হাইৱে’ নিৰ্মাণ কমপ্লিট হৈ গ’লে কিন্তু তাৰ ১ শতাংশও মজা নাথাকিব ৷ গতিকে এতিয়াই উচিত সময় ৷ কোন যায় কোন নাযায় নাজানো ৷ মই মুঠতে যাম ৷
মনটো আৰু অকণমান দৃঢ় হৈ পৰিল ৷ এই দৃঢ়তাৰ প্ৰয়োজন আছে ৷
মানুহজনে ক’ব ধৰিলে... মই ২৯ তাৰিখে আনিনিলৈ ঘূৰি যাম ৷ তাৰ আগতে আপোনাৰ কাৰণে ছুম’ত চিট এটা ৰিজাৰ্ভ কৰি ৰাখি দিম বাৰু ৷ ৩০ত ৰ’য়িঙত থাকি আপুনি ৩১ তাৰিখে পুৱা ইয়াৰ পৰা ওলালে নিশা আনিনি পাই যাব ৷ তাতে লগালগি হ’ম আমি ৷
মোৰ চিটটোৰ কাৰণে ৮০০ টকা এতিয়াই পঠাই দিওঁ বুলি একাউণ্ট নম্বৰ বিচৰাত তেওঁ নালাগে নালাগে বুলি চিৎকাৰ কৰি উঠিল ৷
বোধ কৰোঁ মোৰ ভাব-ভাষা যোগাত্মক অনুভৱ কৰিয়ে চ’ক’ তায়ু উপযাচি আগ্ৰহী হৈছিল ৷ তেওঁৰ আন্তৰিকতাপূৰ্ণ সমৰ্থন আৰু দুঃসাহসিক উৎসাহকণ মোৰো খুব ভাল লাগিল ৷ এনেকুৱা মানুহেই বিচাৰি আছিলোঁ ৷ পাই গ’লোঁ ৷ ঈশ্বৰে মিলাই দিলে ৷ ওপৰৱালাক মনে মনে চেলুট এটা জনালোঁ ৷

তাৰ পাছত কথা আহিল থকা-মেলাৰ ৷ সুধিলোঁ… আনিনি মে’ ৰেহনেকে’ লিয়ে’ ক্যা মিলেগা ? 
তেওঁ ক’লে... চাৰ্কিট হাউচ মে’ ত’ চান্স কম হে’ ৷ কিউ কি ফেষ্টিভেল মে’ চীফ মিনিষ্টাৰ ল’গ আ ৰাহা হে’ ৷ ৱাহাঁ কা হোটেল ভী আচ্ছা নেহী হে’ ৷ তব ভী দেখেগা, মতলব আপকে লিয়ে এক ৰূম ৰাখ দে’গা ৷
চাৰ্কিট হাউচ, আই.বি., টুৰিষ্ট লজ, হোটেল মোক নালাগে দেই ৷ সেইবোৰৰ সলনি স্থানীয় কোনোবা ইদু মিচিমিৰ পৰম্পৰাগত চাংঘৰত থাকিবলৈ পালেহে ভাল পাম ৷ মই মোৰ পচন্দৰ কথাটো খোলাখুলিকৈ কৈ দিলোঁ ৷ লগতে যোগ দিলোঁ যে খোৱা-বোৱাৰ বিষয়ে ইমান ভাবিবলগীয়া নাই ৷ মই নিৰামিষভোজী মানুহ ৷ ভাত, দাইল, ভাজি হ’লেই লেঠা শেষ ৷ ন্যূনতম, ভাত আৰু লাইপাত বইলতো পামেই নিশ্চয় ৷ আৰু কি ? লালচাহ খুৱালেই হৈ যাব ৷

খাদ্যৰ তালিকা শুনি তেওঁ বেচ হাঁহিলে ৷ সুৰত সুৰ মিলাই কৈ উঠিল… মে’ ভী ভিজিটেৰিয়ান হুঁ ৷

আচ্ছা আপুনিও... ! খাদ্যাভ্যাস মিলি যোৱাত দুয়োৰে দোস্তি যেন বাঢ়ি গ’ল ৷
সুধিলোঁ... হ’মষ্টে মিলেগা ক্যা, আনিনি মে’ ?
জনালে… তাত এতিয়াও হ’মষ্টে গঢ়ি উঠা নাই ৷ ট্ৰেডিচনেল চাংঘৰো আজিকালি কমি আহিছে৷ থাকোঁতে ফেষ্টিভেল কমিটিৰ প্ৰেচিডেণ্টৰ চাংঘৰ এটা আছে ৷ তাত তেওঁৰ মাক অকলে থাকে ৷ হ’মষ্টে দিয়েনে নিদিয়ে সুধি চাব লাগিব ৷ মই গৈ পাই লওঁ বাৰু ৷
ঠিক আছে, আপুনি যেনে-তেনে কিবা এটা কৰিব আৰু খবৰ দিব ৷ মোৰ ফোন নম্বৰটো চে’ভ কৰি লওক ৷ বাকী একাে চিন্তা কৰিব নালাগে ৷ মদ, ভাং, চাধা, চিগাৰেট এইবোৰো মোৰ নচলে ৷ মুঠৰ ওপৰত মোৰ পৰা কোনো সমস্যা নাপাব ৷
মোৰো একেই ৷ নিচাজাতীয় বদভ্যাস মোৰো নাই ৷ ...তেওঁ ক’লে ৷
আকৌ আচৰিত হোৱাৰ পাল মোৰ ৷ নিজৰচোন ডুপ্লিকেট এজনেই ওলাই গ’ল ! বঢ়িয়া ৷
আৰু কিছু দৰকাৰী কথা পতাৰ পাছতে আমি ফোন সামৰিলোঁ ৷

চ’ক’ তায়ুক ক’বলৈ থাকি গ’ল যে আনিনিত কৰ্মৰত ডেপুটি কমিছনাৰ চাহাব মোৰ ভাইৰ পুৰণা সতীৰ্থ ৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে মনে মনে চিন্তা কৰিলোঁ... উপায়ুক্ত মহোদয়ে কৈছিল হ’মষ্টে বিচাৰিবলৈ ৷ এইজনে আকৌ ক’লে আনিনিত হ’মষ্টে এতিয়াও গঢ়ি উঠাই নাই বুলি ৷ তেনেহ’লে ? দোধোৰ-মোধোৰ ভাব এটাই মনৰ অভ্যন্তৰত বেয়াকৈ ক্ৰিয়া কৰিব ধৰিলে ৷ যাতায়াতৰ বিষয়টো অকণমান সুস্থিৰ হোৱা বুলি ভাবিব পাৰিলোঁ যদিও থকা-মেলাৰ কথাটো অনিশ্চয়তাৰ মাজত ওলমি থাকিল ৷ (ক্ৰমশঃ)