২.৫ শান্তিপুৰ চে’ক গে’টত নিয়মপূৰ্বক বিৰতি

একালৰ বিচ্ছিন্ন শদিয়াখনৰ সম্পৰ্কে ডক্টৰ ভূপেন হাজৰিকাই মন খুলি কৈ গৈছে… ক’তো চাকৰি-বাকৰি নাপালেহে কোনোবাই তালৈ যোৱাৰ কথা ভাবে ৷ শদিয়ালৈ যোৱা মানে একেবাৰে আন্দামান-নিকোবৰলৈ যোৱাৰ নিচিনা ৷ নিজৰ দেউতাকৰ সম্পৰ্কেও কৈছে এনেকৈ… নীলকান্ত হাজৰিকায়ো একো নাপাইহে তালৈ গৈছিল ৷ বি.এ. পাছ কৰা ল’ৰাজনৰ তৎক্ষণাৎ চাকৰি মিলিল, শদিয়াত ৷

অটব্য হাবিৰে পৰিপূৰ্ণ সেই শদিয়া ফ্ৰণ্টিয়াৰ ট্ৰেক্ট, সহজে সেও মনাব নোৱাৰা নেফাৰ আদি জনগোষ্ঠী আৰু ইংৰাজৰ যুঁজ-বাগৰ, এইবোৰ অতীজৰ সত্য ৷ ঘোঁকট হ’লেও প্ৰাচুৰ্যৰ চূড়ান্ত পৰ্যায়ত আছিল শদিয়াখন ৷ সেই প্ৰাচুৰ্যৰ মাত্ৰাত সময়ৰ হেঁচাত নিশ্চয়কৈ হীন-ডেঢ়ি ঘটিছে ৷ তথাপিতো, মোৰ ধাৰণাত শদিয়া এতিয়াও ভোগালী জেগা ৷ অৱশ্যে আজিৰ শদিয়া ন-শদিয়া ৷ পুৰণা শদিয়া, ভূপেন হাজৰিকা জন্ম হোৱা ঘৰ ইত্যাদিবোৰ নিশ্চিহ্ন অতীত ৷
পৰ্যটন মানচিত্ৰত জিলিকাই তোলাৰ অভিপ্ৰায়েৰে শদিয়াৰ সদৰ চপাখোৱাত বৃহৎ পৰ্যটন নিবাস, বিশাল শদিয়া ভৱন নিৰ্মাণ হ’ব বুলি আগৰবাৰ আহোঁতেই শুনিছিলোঁ ৷ হ’ল নে নহ’ল ততকে ধৰিব পৰা নাই ৷ ১১৫ নং ৰাষ্ট্ৰীয় ৰাজমাৰ্গেৰে চহৰৰ মাজেদি আগ বাঢ়ি ৭.৪৫ত শান্তিপুৰ গে’ট পালোঁহি ৷ অসম-অৰুণাচল সীমান্তৰ পুলিচ চে’ক গে’টখনলৈ কেইমিটাৰমান থাকোঁতেই একান্ত বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰে একাষে ৰৈ গ’ল নিৰজুলি ৷ এইটো প্ৰচলিত নিয়ম ৷ ইয়াত যাত্ৰীসকলৰ ইনাৰ লাইন পাৰ্মিট পৰীক্ষা কৰা হ’ব ৷ ইফালে বাছখন ৰ’ল কি নৰ’ল, দৰজাত থিয়দঙা দি অহা ডেকা কণ্ডাক্টৰজনে ভিতৰলৈ চাই সজোৰে ঘোষণা জাৰি কৰিলে… যাৰ যাৰ পাছ নাই বনাই লওকগৈ সোনকালে ৷ যাৰ যাৰ আছে বহি থাকক ৷

এখিনি মানুহ হুৰমূৰকৈ নামি গ’ল ৷ তেওঁলোকে জানে, ক’ত কি কৰিব লাগিব ৷ মোৰ পাছ আছে ৷ গতিকে নমাৰ দৰকাৰ নাই ৷ হ’লেও, বহি থকা ভকতো নহওঁ ৷ কেনি কি আছে, চৌপাশ চোৱাৰ মন ৷ এখোজ দুখোজকৈ গে’টখনৰ কাষ পালোঁগৈ ৷ ৰাস্তাৰ সোঁপাৰে বুথটোত বহি থকা কতৰ্ব্যৰত অৰুণাচল পুলিচৰ লোক এজনক সোধা হ’ল… সৰুপানী চুবলৈ কেনি ? আঙুলিয়ালে বিপৰীত ফাললৈ ৷ সেইফালেচোন তেনেকুৱা জেগা দেখাই নাযায় ৷ চিন্তিত হৈ ৰোৱা দেখি তেওঁ জোৰ দি ক’লে… আপ উধৰ চলা যায়িএনা, মিল যায়েগাত’, যায়িএ ৷

পুৱাৰ সময় ৷ ভিৰ-ভাৰ তেনেকৈ নাই ৷ নিৰ্দেশানুযায়ী গ’লোঁ ৷ বেৰ এখনৰ দাঁতিতে ৷ সেয়াই প্ৰস্ৰাৱথলী ৷ পুৰুষৰ বাৰু যেন-তেন ৷ মহিলাৰ কি গতি হ’ব ? সুব্যৱস্থা এটা আজিও গঢ়ি উঠাই নাই তাৰ মানে ! ইফালে আগতে টয়লেট, পাছত মন্দিৰ ভাবনাৰে দেশত চলি গ’ল টয়লেট আন্দোলন ৷ তথ্যমতে, ২০১৪ চনৰ ২ অক্টোবৰত ঘটোৱা স্বচ্ছ ভাৰত অভিযানৰ আৰম্ভণিৰে পৰা দেশত ৯.২ কোটি টয়লেট সজা হৈ গ’ল ৷ অথচ কাৰ্যতঃ এয়া পালোঁ কি ?

অসম-অৰুণাচল সীমান্তৰ এই গে’টখনৰ এফালে অসমৰ শদিয়া জিলা ৷ বিপৰীতে অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ল’ৱাৰ ডিবাং ভেলী জিলা ৷ এইটুকুৰাৰ পৰা ৰ’য়িঙলৈ ২৩ কিল’মিটাৰ, মায়’ডিয়া ৭৮, হুনলি ১১৩, আনিনি ২৬১ ৷ ৱেলকাম টু ৰ’য়িং বুলি ওখকৈ সজা সেউজীয়া ব’ৰ্ডখনত উল্লেখ কৰি থোৱা হৈছে ৷ চৌদিশৰ ৰেহ-ৰূপ প্ৰত্যক্ষ কৰি সোনকালেই উভতি আহিলোঁ আৰু নিজৰ চিটত বহি থাকিলোঁ ৷

আপকা পাছ কাহাঁ হে’ ? পাছ দিখাইয়ে ৷ প্ৰত্যেককে এনেকৈ প্ৰশ্ন কৰি এফালৰ পৰা আই.এল.পি. চাই গ’ল দায়িত্ববাহী পুলিচৰ লোক এজনে ৷ মোৰখন দিলোঁ ৷ হাতত লৈ ক’লে… আপ অনলাইন মে’ বানায়া ? মিচিকিয়াই মূৰ দুপিয়ালোঁ ৷ আচ্ছা কিয়া ৷ এইসা হ’না চাহিয়ে ৷ বাকীসকলক সোঁৱৰাই দিলে যে আই.এল.পি.ৰ কামটো এনেকৈ, কম আয়াসতে, ঘৰতে আগতীয়াকৈ কৰি আহিব লাগে ৷ আকৌ সুধিলে… কিতনা লিয়া ? মই বোলোঁ পূৰাপূৰি একচৌ ৷ ঠিক হে্’, লিজিয়ে বুলি মিচিকিয়াই সন্তুষ্টিৰে ঘূৰাই দিলে ৷

ঘৰত বহি বহিয়ে অনলাইনত আই.এল.পি.খন কৰিছিলোঁ ৷ একো কষ্টই নাই ৷ অৱশ্যে তৎমুহূৰ্ততে মই চিন্তা কৰিলোঁ অন্য এটা কথা ৷ অনলাইনত ১০০ টকা লয়, গে’টত ৫০ টকাত হয় ৷ গতিকে নিজৰ ৰাজ্যখনে ৰাজহ বেছি পোৱাৰ স্বাৰ্থতে অনলাইনত হোৱাটো বোধ হয় সমৰ্থন কৰিছে তেওঁ ৷ অতি স্বাভাৱিক কথা ৷

সকলোৰে চেকিং সমাধা হোৱাৰ পাছত গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিবলৈ ক’লে ৷ ইঞ্জিনে গৰজি উঠাৰ লগে লগে নতুন উত্তেজনাই মোৰ মনটো আৱৰি ধৰিলেহি ৷ মনত পৰিল, ইয়াৰ আগৰবাৰ ৰ’য়িঙলৈ যাওঁতে ছাজিদ আলমৰ ‘অদৃশ্য চাবি’ উপস্থিত বুদ্ধিৰ বলত অৰুণাচল পুলিচক বাগি দি গাড়ীয়ে-মানুহে ভুটুংকৈ পাৰ হৈ গৈছিলোঁ এই চে’ক গে’ট ৷ পাছ-চাছ নাছিল এজনৰো ৷
ধীৰে ধীৰে বাছখনৰ চকাকেইটা ঘূৰিবলৈ ল’লে ৷ গে’ট পাৰ হ’ল ৷ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে আগলৈ ৷ মোহময়ী অৰুণাচলৰ দৃষ্টিনন্দন পৰ্বতবোৰ সুদূৰত জিলিকিছে ৷ অৰুণাচলপ্ৰিয় মনটোতো থৌকি-বাথৌ লাগি গৈছে ৷ ২৩ কিল’মিটাৰ গ’লেই ৰ’য়িং ৷ (ক্ৰমশঃ)