কৰ্মচাৰী

তেওঁলোক সময়মতে অফিছলৈ যায়৷ সময়তকৈ আগতে তেওঁলোকে অফিছ নেৰে৷ অফিছৰ বেৰত ওলোমাই থোৱা প্ৰকাণ্ড দেৱাল ঘড়ীটোকেই তেওঁলোকে প্ৰৱেশ-প্ৰস্থানৰ একমাত্ৰ সঠিক নিৰূপক জ্ঞান কৰে৷

তেওঁলোকে নিষ্ঠাসহকাৰে কাম কৰে৷ তেওঁলোকৰ কামবোৰ পৰিপাটি, শৃংখলাযুক্ত৷ তেওঁলোক নিজৰ ভুল-ভ্ৰান্তিৰ প্ৰতি সজাগ৷ তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ ক্ষমতা বা সাধ্যৰ ভিতৰত পৰা কাম ততালিকে বা একেদিনাই কৰে৷ কাকো বিমুখ নকৰে, জীয়াতু নোভোগায়৷ তেওঁলোক সহৃদয় আৰু অকুণ্ঠ আন্তৰিকতাৰ গৰাকী৷

অফিছৰ সময়খিনিত তেওঁলোকে বজাৰ-সমাৰ বা গেছৰ খবৰ কৰিবলৈ নাযায়, লটাৰীৰ পিছত নদৌৰে৷ তেওঁলোকে কৰ্মস্থলীত আড্ডা মাৰি, কেৰম খেলি, ঊল গুঁঠি বা শুই নকটায়৷ খালী টেবুলখন মুখৰ আগত লৈ আগন্তুকক অন্যমনস্কভাৱে ‘বৰ ব্যস্ত আছোঁ বুইছে’ বুলি কৈ দাঁত খুঁচৰি বাহিৰলৈ চাই নাথাকে৷ নিজৰ আসন এৰি কেণ্টিনত বহি থকাটো তেওঁলোকৰ ধৰ্ম নহয়৷ কৰ্মৰ প্ৰতি তেওঁলোক নিৰ্ভয়৷ আনকি কেতিয়াবা প্ৰয়োজনসাপেক্ষে সহকৰ্মীৰ টেবুলৰ দায়িত্বও হাঁহিমুখে চম্ভালি লয়৷ কৰ্তব্য পালনত তেওঁলোক যেন সিদ্ধহস্ত৷ তেওঁলোক নিৰহংকাৰী৷

একেটা অফিছলৈকে তাহানিৰ পৰাই অহা-যোৱা কৰি থকা সত্ত্বেও তেওঁলোকৰ মুখমণ্ডলত ক্লান্তিৰ চাপ অকণো দেখা নাযায়, বৰং নিতে প্ৰতিভাত হৈ উঠে নতুন উদ্যম৷ আনহাতে বন্ধ বাৰতহে তেওঁলোকৰ মনে উচপিচায়৷ একাণপতীয়াকৈ ফাইলৰ মাজত ডুবি থকাতেই যেন তেওঁলোকে এক বিমল আনন্দ লাভ কৰে৷ অফিছৰ যিকোনো অনুষ্ঠান যেনে বিদায় সভা, পতাকা উত্তোলন, পূজা ইত্যাদিৰ তেওঁলোক অপৰিহাৰ্য অংগ৷ তেওঁলোক উদ্যমী আৰু বিশ্বাসভাজন৷

তেওঁলোক খোলা মনৰ, নিকা চৰিত্ৰৰ, দুৰ্নীতিমুক্ত৷ তেওঁলোক নগণ্য৷ তেওঁলোক অফিছটোৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ৷ কৰ্মবীৰ, কৰ্মশ্ৰী নাইবা সেইজাতীয় কোনো উপাধি তেওঁলোকৰ লক্ষ্য নহয়৷ লক্ষ্য নহয় কোনো পুৰস্কাৰ৷ তেওঁলোকে কাম কৰি ভাল পায়৷ কৰ্মই তেওঁলোকৰ ধৰ্ম৷

তেওঁলোকক চাই-চায়েই আমি ভালেমান কথা শিকিব পাৰোঁ৷ নোৱাৰোঁ জানো?

(১জুন ১৯৯৪ তাৰিখৰ ‘প্ৰান্তিক’ৰ পত্ৰালাপ শিতানত এই চিঠিখন লিখিছিলোঁ, ছদ্মনামেৰে৷ তেতিয়াৰ আৰু এতিয়াৰ সময়বোৰ তুলনা কৰিলে কিয় লিখিছিলোঁ, কিয় লিখিছিলোঁ লাগে৷)