‘ডায়েবেটিছ লাউ’
(গল্প নহয়, সত্য)
পাকঘৰত কালি৷
‘এই বস্তুটো নিকিনিবা আৰু দেই৷ আগতেও কৈছিলোঁ এদিন৷ নুশুনিলা? আকৌ আনিলা৷ এয়াই যি আনিলা৷ আৰু নানিবা কিন্তু৷’
‘কি বস্তুনো?’
পাচলি কুটা টেবুলখনৰ ওপৰত সৰু জাতৰ পাচলিবিধ থৈ দিয়া আছিল৷ আগৰ সাঁজত তাৰে এছিটা ৰন্ধা হৈছিল৷ সেইটোলৈ আঙুলিয়াই শ্ৰীমতীক দেখুৱালোঁ, ‘এইটো৷ আগতে ভাল আছিল৷ আজিকালি কিবা জুতি নলগা হ’ল৷ সেৰসেৰীয়া৷’
‘অ’ ৰঙালাউটোৰ কথা কৈছে?’
‘ৰঙালাউযে বুলিছা, হয়জানো এইটো ৰঙালাউ? ৰঙাৰচোন ৰটোও নাই শৰীৰত৷ চোৱা, হয়নে নহয়? কিছুমানে মিঠালাউ বোলে৷ মিঠালাউ বুলি ক’বলৈও মিঠাৰ মটোকে নাই দেখোন৷ খাওঁতে নিজেও গম পালাই৷ বাইদেউ লৈ যাওক, খুব মিঠা আছে বুলি বেপাৰীয়ে মিঠা লগাকৈ ক’লতে ফটককৈ কিনি পেলালা ন? এইটোৱে লাষ্ট দেই৷ আৰু নানিবা হ’লে৷’
এওঁৰ মুখত হাঁহিৰ প্ৰকাশ দেখা গ’ল যদিও সঁচা কথাটোক লৈ চিৰিয়াচো হ’ল৷ ৰঙালাউৰ নামত এইটোযে এটা মস্ত ভুৱা, কথাটো তেওঁ বুজি পোৱাই নাই আজিলৈ৷
‘সঁচাই কৈছোঁ৷ এইটো ৰঙালাউ নহয়৷ দেখাত ৰঙালাউৰ দৰে হ’ব পাৰে৷ হ'লেও দৰাচলতে ই ৰঙালাউৰ নামত কলংক৷ যেনেকৈ বিলাহী, বেঙেনা, জাতিলাউ আদি আজিকালি বজাৰত দ’মে দ’মে ওলোৱা পাচলিবোৰৰো বেছিভাগেই৷ যতচব নকল৷ স্বাদ-সোৱাদ মুঠেই নাই৷ বিলাহী বুলিলে যেনে এক ধৰণৰ চোক জিভাত লাগিব লাগে, জাতিলাউ বুলিলে যেনে এক নিজস্ব সোৱাদভৰা হ’ব লাগে, একোটোৱেই নাই৷ গতিকে, মই কওঁ, সেইটোহঁত জাতিলাউ নহয়, জাতিলাউৰ দৰেহে৷ সেইবোৰ দৰাচলতে বিলাহীও নহয়, দেখাত বিলাহীৰ নিচিনাহে৷ কাৰণ গুণাগুণৰ ক্ষেত্ৰত আকাশ-পাতাল তফাৎ৷ দিনক-দিনে এনেকুৱাই হৈ পৰিছে পাচলি নামৰ নিত্যব্যৱহাৰ্য খাদ্যবিধ৷ স্বকীয়তা হেৰাই গৈছে৷ হয়নে নহয় কোৱা?’
‘কিন্তু এইটোকতো ৰঙালাউ বুলিয়ে জানি আহিছোঁ আৰু সেইবুলিয়ে কওঁ৷ জাতটো বাৰু সৰু৷ হাতৰ মুঠিটোৰ পৰা আৰম্ভ কৰি...’
‘জাত বেলেগ হ’লেও পূৰঠ ৰঙালাউ ৰঙা, তাৰ সোৱাদ মিঠা৷ নিজৰ টেষ্ট এটা আছে৷’
‘ৰঙালাউ নহয় যদি ইয়াৰ নতুন নাম এটা দি দিয়ক নহ'লে৷তেতিয়া লেঠা শেষ৷'
মোৰ কথাত এওঁ মনে মনে ক্ষুণ্ণ হৈ পৰা যেন উমান পালোঁ৷ আৰু সেইটোকে হওক বুলিয়ে ইমানপৰে কথাৰ অৱতাৰণাও চলি আছিল৷
‘অঁ৷ আজিৰ পৰা এই জাতিৰ নাম হ’ব ‘ডায়েবেটিছ লাউ’৷ ই ৰঙাও নহয়, মিঠাও নহয়৷ আচল ৰঙালাউ মিঠা৷ এইটোৰ সোৱাদ তেনে নহয়৷ ডায়েবেটিছ বেমাৰীয়ে মিঠা বস্তু নাখায় বুলি জানা নহয়৷ এইটো পিছে আৰামচে খাব পাৰিব৷ গতিকে ইয়াৰ নাম দিলোঁ ‘ডায়েবেটিছ লাউ’৷ সেইবুলি আকৌ বজাৰলৈ গ'লেই তুমি কিনি নানিবা দেই৷ জানাইতো, মোৰ ডায়েবেটিছ-চায়েবেটিছ নাই৷’
‘এই বস্তুটো নিকিনিবা আৰু দেই৷ আগতেও কৈছিলোঁ এদিন৷ নুশুনিলা? আকৌ আনিলা৷ এয়াই যি আনিলা৷ আৰু নানিবা কিন্তু৷’
‘কি বস্তুনো?’
পাচলি কুটা টেবুলখনৰ ওপৰত সৰু জাতৰ পাচলিবিধ থৈ দিয়া আছিল৷ আগৰ সাঁজত তাৰে এছিটা ৰন্ধা হৈছিল৷ সেইটোলৈ আঙুলিয়াই শ্ৰীমতীক দেখুৱালোঁ, ‘এইটো৷ আগতে ভাল আছিল৷ আজিকালি কিবা জুতি নলগা হ’ল৷ সেৰসেৰীয়া৷’
‘অ’ ৰঙালাউটোৰ কথা কৈছে?’
‘ৰঙালাউযে বুলিছা, হয়জানো এইটো ৰঙালাউ? ৰঙাৰচোন ৰটোও নাই শৰীৰত৷ চোৱা, হয়নে নহয়? কিছুমানে মিঠালাউ বোলে৷ মিঠালাউ বুলি ক’বলৈও মিঠাৰ মটোকে নাই দেখোন৷ খাওঁতে নিজেও গম পালাই৷ বাইদেউ লৈ যাওক, খুব মিঠা আছে বুলি বেপাৰীয়ে মিঠা লগাকৈ ক’লতে ফটককৈ কিনি পেলালা ন? এইটোৱে লাষ্ট দেই৷ আৰু নানিবা হ’লে৷’
এওঁৰ মুখত হাঁহিৰ প্ৰকাশ দেখা গ’ল যদিও সঁচা কথাটোক লৈ চিৰিয়াচো হ’ল৷ ৰঙালাউৰ নামত এইটোযে এটা মস্ত ভুৱা, কথাটো তেওঁ বুজি পোৱাই নাই আজিলৈ৷
‘সঁচাই কৈছোঁ৷ এইটো ৰঙালাউ নহয়৷ দেখাত ৰঙালাউৰ দৰে হ’ব পাৰে৷ হ'লেও দৰাচলতে ই ৰঙালাউৰ নামত কলংক৷ যেনেকৈ বিলাহী, বেঙেনা, জাতিলাউ আদি আজিকালি বজাৰত দ’মে দ’মে ওলোৱা পাচলিবোৰৰো বেছিভাগেই৷ যতচব নকল৷ স্বাদ-সোৱাদ মুঠেই নাই৷ বিলাহী বুলিলে যেনে এক ধৰণৰ চোক জিভাত লাগিব লাগে, জাতিলাউ বুলিলে যেনে এক নিজস্ব সোৱাদভৰা হ’ব লাগে, একোটোৱেই নাই৷ গতিকে, মই কওঁ, সেইটোহঁত জাতিলাউ নহয়, জাতিলাউৰ দৰেহে৷ সেইবোৰ দৰাচলতে বিলাহীও নহয়, দেখাত বিলাহীৰ নিচিনাহে৷ কাৰণ গুণাগুণৰ ক্ষেত্ৰত আকাশ-পাতাল তফাৎ৷ দিনক-দিনে এনেকুৱাই হৈ পৰিছে পাচলি নামৰ নিত্যব্যৱহাৰ্য খাদ্যবিধ৷ স্বকীয়তা হেৰাই গৈছে৷ হয়নে নহয় কোৱা?’
‘কিন্তু এইটোকতো ৰঙালাউ বুলিয়ে জানি আহিছোঁ আৰু সেইবুলিয়ে কওঁ৷ জাতটো বাৰু সৰু৷ হাতৰ মুঠিটোৰ পৰা আৰম্ভ কৰি...’
‘জাত বেলেগ হ’লেও পূৰঠ ৰঙালাউ ৰঙা, তাৰ সোৱাদ মিঠা৷ নিজৰ টেষ্ট এটা আছে৷’
‘ৰঙালাউ নহয় যদি ইয়াৰ নতুন নাম এটা দি দিয়ক নহ'লে৷তেতিয়া লেঠা শেষ৷'
মোৰ কথাত এওঁ মনে মনে ক্ষুণ্ণ হৈ পৰা যেন উমান পালোঁ৷ আৰু সেইটোকে হওক বুলিয়ে ইমানপৰে কথাৰ অৱতাৰণাও চলি আছিল৷
‘অঁ৷ আজিৰ পৰা এই জাতিৰ নাম হ’ব ‘ডায়েবেটিছ লাউ’৷ ই ৰঙাও নহয়, মিঠাও নহয়৷ আচল ৰঙালাউ মিঠা৷ এইটোৰ সোৱাদ তেনে নহয়৷ ডায়েবেটিছ বেমাৰীয়ে মিঠা বস্তু নাখায় বুলি জানা নহয়৷ এইটো পিছে আৰামচে খাব পাৰিব৷ গতিকে ইয়াৰ নাম দিলোঁ ‘ডায়েবেটিছ লাউ’৷ সেইবুলি আকৌ বজাৰলৈ গ'লেই তুমি কিনি নানিবা দেই৷ জানাইতো, মোৰ ডায়েবেটিছ-চায়েবেটিছ নাই৷’
No comments:
Post a Comment