‘ব্ৰাজিল ১৪’ৰ পৰা...

‘ঐ ঐ, তহঁতি অলপ পিছত বহচোন...’

নাজল-নাথল দশা হৈছে ইটালী, স্পেইন, ইংলেণ্ড, পৰ্তুগালৰ সমৰ্থকসকলৰ৷ সমৰ্থিত দলে প্ৰথম ৰাউণ্ডতে ছত্ৰভংগ দিয়াৰ লগে লগে সমৰ্থকৰো দুৰ্দশা হৈছে পুতুলদাৰ চোতালত৷ বিনা প্ৰত্যুত্তৰে হজম কৰিব লগা হৈছে কতনা কটু বাক্যবাণ৷ প্ৰতিবাদত দাঁত কৰচিলেও লাভ নাই৷ স্পৰ্টিং স্পিৰিট বৰ্তাই ৰাখি পৰৱৰ্তী খেল উপভোগ কৰি যোৱাটোৱেই উত্তম৷

‘তহঁতৰতো আৰু কাম নাই... পিছলৈ যা... সৌ তাৰ পৰা চালেও হ’ব দে...’

আকৌ ভাহি আহে নতুন ডাইলগ একোটা৷ Sony SHAKE-6D Black Hi-Fi Systemৰ প্ৰচণ্ড শব্দ-প্ৰাৱল্যকো যেন সেইবোৰে হেলাৰঙে চেৰ পেলাই যায়৷ তাৰ লগে লগে উৎপত্তি হয় এলানি হাঁহিৰ গিৰ্জনি, হাত-চাপৰি৷ এইবোৰকে লৈ দুপৰ নিশাও জমি উঠে ‘ব্ৰাজিল ১৪’ প্ৰাংগণ৷ একেটা উদ্যমেৰে সেই ১২তাৰিখটোৰ পৰাই৷ ফলত মধ্যৰাতিও উত্তাল এই চোতাল৷

বিশ্বকাপ আৰম্ভ হোৱাৰ আগে আগে শিলিগুৰিলৈ গৈ নিজলৈ তিনিটাকৈ জাৰ্চি কিনিছে প্ৰদীপদাই৷ প্ৰদীপ সিং পুতুলদাৰ তাহানিৰ সেই ঐতিহাসিক যাত্ৰাটোৰ দুই সংগীৰ এজন, যিসকলে ১৯৮৬চনত একেলগে বিশ্বকাপৰ খেল চাবলৈ ৰাওনা হৈছিল ৷ তিনিটা জাৰ্চি ৰখাটো বিধিবিৰুদ্ধ কথা যদিও তেওঁৰ ব্যাখ্যা কিছু সুকীয়া৷ নেদাৰলেণ্ডছ, কলম্বিয়া বা আৰ্জেণ্টিনাৰ খেল থকাৰ সময়ত তেওঁ নিৰ্দিষ্ট জাৰ্চিটোৰে সদম্ভে উপস্থিতি ঘোষণা কৰি আহিছে, স্বাভাৱিক সৰৱ কণ্ঠস্বৰেৰে৷ ইফালে সুপ্ৰিয়দাৰ পৰা গিফট পোৱা ফক্স ফৰ্টি হুইচেলটোৰে কাণ ফালোঁ ফালোঁ কৰে অসম ভলীবলৰ এসময়ৰ আগশাৰীৰ ৰেফাৰী সুধাংশুদাই৷ পকামূৰীয়া মানুহজন ব্ৰাজিলৰ ঘোৰ সমৰ্থক, এতিয়াৰ নহয়, তেতিয়াৰ পৰাই৷ আনহাতে জাৰ্মানীয়ে গ’ল স্ক’ৰ কৰিলেই কক্সিৰোলাটো উলিয়াই পঁ-পঁকৈ বজাই বজাই অদ্ভুত নাচোন-ভংগীৰে শৰতে গোটেই চোতালখন মহতিয়াই ফুৰে৷ আগৰে পৰাই চোপ লৈ থকা পুতুলদাই ঠিক তেনেকুৱা সময়তে NIKON D3200 কেমেৰাটোৰ ফ্লাচ লাইটৰ পোহৰ চাঁত চাঁতকৈ চাৰিওফালে বিয়পাই দিয়ে৷ আৰু অলপ পিছতে কম্পিউটাৰটোলৈ দৌৰি গৈ ফটোবোৰ আপল’ড কৰি দিয়ে নিজৰ ফে’চবুক একাউণ্ট Putul Borah Germanত৷ তেওঁৰ দুহিতা জেইনে দূৰৈৰ পৰাই নিশাটোৰ সমস্ত কাহিনী বন্দী কৰাৰ প্ৰয়াস চলায় Sony HDR-PJ380E Handycam এটাৰে৷ খেলুৱৈৰ মাজত বল লৈ অৰিয়াঅৰি বা লেং মৰামৰি চলা দেখা পালেই গ্ৰেচী বৌৱে হাঁহি থমাব নোৱাৰা হয়৷

সময় এতিয়া ফুটবলৰ৷ আন কোনো কথাই এই চোতালত ঠাই নাপায়৷ ৱৰ্ল্ডকাপৰ উখল-মাখলত ৰাইজৰ টোপনি পলাই ক’ৰবালৈ ফাট মাৰে৷ Tea Hot Drumত মজুত থাকে ৰঙা চাহ, কাষত বিস্কুত, পানী ইত্যাদি৷ কোনে কিমান খায়, হিচাপ ধৰোঁতা নাই৷ সকলোৱে মাত্ৰ এটা কথাই জানে... খাব লাগে আৰু চাব লাগে৷ আৰু জানে… ডিচপ’জেবল গিলাচটো অৰ্থাৎ গোটা পদাৰ্থ ক’ত পেলাব লাগে বা গিলাচটোত ৰৈ যোৱা চাহখিনি অৰ্থাৎ জুলীয়া পদাৰ্থ ক’ত পেলাব লাগে৷ লগতে মনত ৰাখে অন্য এক গুৰুত্বপূৰ্ণ বাক্য... ‘ফুটবলৰ আনন্দ লওক যিমান ইচ্ছা সিমান, কিন্তু অনুগ্ৰহ কৰি অবাইচ মাত নামাতিব৷’ কথাষাৰ লিখি থোৱা হৈছে Sony KDL-55W950B LED TVটো ওলোমাই থোৱা বেৰখনৰে একাষত, সকলোৰে চকুত পৰাকৈ৷

চলি আছে ফুটবলৰ মহাৰণ, পুতুলদাৰ চোতালত, এনেকৈয়ে ৰাতিৰ পিছত ৰাতি পাৰ কৰি৷ পৰিৱেশটোৱে মানুহবোৰক কেৱল ব্ৰাজিল বিশ্বকাপৰ সোৱাদ দিয়াতেই সীমাবদ্ধ থকা নাই৷ নিঃসন্দেহে প্ৰত্যেককে লৈ গৈছে নিজৰ নিজৰ ফুটবল অতীতলৈ৷ কৰি তুলিছে ভাববিভোৰ, নষ্টালজিক৷ হাফ টাইমত তাৰেই আলোচনা শুনা যায়৷

কোনোবাই কাৰোবাক এগ’ল দিলেই আকৌ ডাইলগ ভাহি আহে... আমাৰ লগত খেলিব আহে? চিনি পোৱা নাই... হুঃ