সুখৰ আৰু এক বতৰা...
(মণ্টু বিকাশ বড়াৰ হাতত, মৰমেৰে)

এখোজ-দুখোজকৈ দেৱশ্ৰী সোমাই আহিল৷ এহাতেৰে কঢ়িয়াই অনা পলিথিনৰ ঠোঙাকেইটা দীঘলীয়া চিটটোৰ ওপৰতে এমূৰীয়াকৈ তাই লাহেকৈ থ’লে৷ তাৰ পিছত মোৰফালে দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰিলে৷ মই কিহত ব্যস্ত আছোঁনো? চাগৈ, তাৰেই উমান ল’লে৷

দেৱশ্ৰী অসম বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ডিফু কেম্পাচৰ গৱেষিকা ছাত্ৰী৷ বৰাক ভেলীৰ ছোৱালী৷ ইয়াত ৰুম এটা ভাৰালৈ লৈ পঢ়া-শুনা আগুৱাই আছে৷ আমাৰ পৰা দলিটোৰ বাট মাত্ৰ৷ দেৱশ্ৰীৰ সৈতে মোৰ চিনাকি তাইৰ গৱেষণা-পত্ৰ, ছেমিনাৰ পে’পাৰ আদিৰ কাম-কাজৰ জৰিয়তেই৷ মাজে মাজে কিতাপ-পত্ৰও খুজি নি পঢ়ে৷ যথেষ্ট অধ্যয়নশীল আৰু চিন্তাশীল প্ৰকৃতিৰ ধীৰ-স্থিৰ যুৱতী৷

তাই আহি কাষতে থিয় হ’ল৷
‘দাদা... ভালনে?’‘অঁ, ভাল৷ তোমাৰ? ... বহাচোন৷’
কাষতে থকা চকীখন লৈ তাই বহিল৷
‘দাদা, ইয়াতে বোলে পুতুল বৰা নামৰ পাগল এজনে ফুটবল খেলা পাতিছে৷ আমাৰ চন্দনদাহঁতে ৰাতি ৰাতি চাবলৈ যায়৷ আপুনিও যায় নেকি?

’তাইলৈ নোচোৱাকৈয়ে মই মাথো অৰ্থপূৰ্ণভাৱে হাঁহিলোঁ৷ বুজিলোঁ, ফুটবলৰ আগ্ৰাসন দিনতেই আহি গ’ল৷ কৰি থকা কামটো সিমানতে স্তব্ধ কৰি অৱধাৰিতভাৱেই সিখন দুনীয়াত সোমাই পৰিলোঁ, যাৰ মজা এইকেইদিন লেথাৰি নিছিগাকৈ লৈ আছোঁ৷
‘হয় নেকি? তেনেহ’লে তোমাক এটা বস্তু দেখুৱাওঁ ৰ’বা৷’

এইবুলি চিধাই ‘অকব’ খুলিলোঁ৷ ‘আয়োজন… ব্ৰাজিল ১৪’ চকুৰ আগত কম্পিউটাৰৰ স্ক্ৰীণত ভাহি উঠিল৷ পুতুলদাৰ চোতালৰ পেনোৰামা আকাৰৰ ফটোখন দেখিয়েই স্বভাৱগত কৌতূহলেৰে দেৱশ্ৰীও ক্ষন্তেকতে সষ্টম হৈ পৰিল৷ তাই চিঞৰি চিঞৰি পঢ়িবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে৷ সূত্ৰধাৰৰ ভূমিকা পালন কৰিব লগা হ’ল মই, পুনৰবাৰ৷ অনেক প্ৰশ্নৰ সন্মুখীন হ’লোঁ৷ সিবিলাকৰ যথাযথ উত্তৰো তৎমুহূৰ্ততে দি গ’লোঁ৷ যিহেতু ‘জাৰ্মানী-পাগল’জনৰ কাণ্ড-কাৰখানাৰ সৈতে প্ৰত্যক্ষভাৱে জড়িত থকাৰ সুযোগকণ মই পাইছোঁ, এতেকে উত্তৰবোৰ জিভাৰ আগত ৰেডীয়ে আছিল৷ ইফালে গৱেষিকাৰ দৃষ্টিভংগীৰে দেৱশ্ৰীৰ মনে বিশ্বকাপ ফুটবলৰ উক্ত আয়োজনৰ ভূগোল, বুৰঞ্জী, অৰ্থনীতিকে ধৰি তথ্যৰ সন্ধানত খুঁচৰিবলৈ লাগি গ’ল৷ আগতীয়াকৈ কেইষাৰমান বাক্য কৈ লৈ এইবাৰ মই মোৰ ব্লগটো অ’পেন কৰিলোঁ৷ তাইৰ সন্মুখত মুকলি কৰি দিলোঁ... ‘অনন্য এক কাহিনী, ফুটবলৰ’৷ ‘অকব’ত বহু আগতেই এই সত্য উন্মোচিত হৈ গৈছে৷ মাউচটো নিজেই স্ক্ৰল কৰি কৰি তায়ো খৰগতিৰে এফালৰ পৰা পঢ়া আৰু সংলগ্নকৃত চিত্ৰ তথা সংলাপসমূহত চকু ফুৰোৱা আৰম্ভ কৰি দিলে৷ এগৰাকী চিৰিয়াচ পাঠক হাততে পাই ময়ো এক ধৰণৰ উত্তেজনা অনুভৱ কৰিলোঁ৷

‘ডাই-হাৰ্ড জাৰ্মান ফেন’ৰ সম্পৰ্কে সবিশেষ জানি দেৱশ্ৰী আপ্লুত হ’ল৷‘বাঃ, এইখন দেখোন কিতাপেই হ’লগৈ দাদা!’
‘অঁ, ব্ৰাজিলত এইবাৰ জাৰ্মানী চেম্পিয়ন হ’লে তাৰ পিছত হয়তো তুমি ভবাৰ দৰেই কিতাপ আকাৰে প্ৰকাশ পাব৷ তাৰ আগলৈকে কিন্তু, এই পৰ্যন্ত, আমাৰ ‘অসমীয়াত কথা-বতৰা’ গোটৰ সদস্যসকলৰ বাহিৰে কোনেও ক’তো পঢ়াৰ সুযোগ পোৱা নাই৷ আনকি সাংবাদিকৰ হাততো নাই এই তথ্য৷ ‘জীৱনৰ মহোৎসৱ’ৰ ধাৰাবাহিক বৰ্ণনা ধৈৰ্য সহকাৰে পঢ়াৰ বাবে তোমালৈ অশেষ ধন্যবাদ দেই৷

প্ৰত্যুত্তৰত দেৱশ্ৰীৰ মুখত এটা ভাবব্যঞ্জক হাঁহি বিৰিঙি উঠিল৷ দীৰ্ঘদিনীয়া কষ্টখিনিৰ সাৰ্থকতাকেই যেন সেই ভাবটোত বিচাৰি পালোঁ, মনে মনে৷