মহালয়াত ৰাস্তাত ফুৰিবলৈ পুৱতি নিশাৰ পৰাই বহুতো মানুহ ওলাই অহা প্ৰতি বছৰেই দেখা পাই আহিছোঁ, আৰু আজিও দেখিলোঁ। জন-বিশ্বাস আছে যে মহালয়াৰ পুৱাই দেৱী দুৰ্গাই লক্ষ্মী, সৰস্বতী, কাৰ্তিক, গণেশৰ সৈতে সৰগৰ পৰা মৰতলৈ নামি আহে, বাহনত উঠি। শুভ-আগমনৰ এই উপলক্ষ্যত কাউৰীয়ে কা নকৰোঁতেই ভক্তিপ্ৰাণ জনতাই জাকে জাকে বাট-পথলৈ ওলাই আহে আৰু পৰিভ্ৰমণ কৰে, বন্দনা কৰে। এই খোজ কঢ়াৰ সুকীয়া এক আনন্দ আৰু মাদকতা আছে।
"ঐ ব'লা, কালিৰ পৰা আমি ৱাক্ কৰোঁ।" উত্তৰত সিগৰাকীয়ে কিনো ক'লে গম পোৱা নগ'ল।
অচিনাকি দুই গাভৰু। দুয়ো মোৰ আগে আগে কথা পাতি পাতি গৈ আছিল। পূজা মন্দিৰ অভিমুখী, গহীন-গম্ভীৰ খোজ-কাটল। বিপৰীতে, অমুকাৰ (ৰেগুলাৰ মৰ্ণিং ৱাকৰ দ্বাৰা প্ৰভাৱিত) ধুমুহা গতি। মুহূৰ্ততে চেৰাই গুচি গ'লোঁ দুই অষ্টাদশীক। ইয়াৰ পাছত, অৱধাৰিতভাৱেই, ইগৰাকীৰ উত্তৰটো কৰ্ণপটহত নপৰিলহি। সি যি কি নহওক, প্ৰথমগৰাকীৰ প্ৰস্তাৱটো হ'লে পৰিষ্কাৰকৈ শুনা পালোঁ আৰু বৰ ভাল পালোঁ। কাৰ্যকৰী হয়-নহয় নাজানো।
মহালয়াত পুৱা সোনকালে শোৱাপাটী এৰা, মুকলি আকাশৰ তললৈ ওলাই অহা, ৰাস্তাত খোজ কঢ়া, পুৱাৰ নিৰ্মল বতাহৰ সতেজতা উপভোগ কৰা, পৰিৱেশৰ আনন্দ লোৱা, শৰীৰৰ লগতে মন-মগজুক সক্ৰিয় কৰা, ইত্যাদি ইত্যাদি ক্ৰিয়াকলাপবোৰে এটা মন কৰিবলগীয়া ইংগিত বা শিক্ষা দি যায় : সুস্বাস্হ্যৰ কাৰণে পুৱা সোনকালে উঠি খোজ কঢ়াই হৈছে আটাইতকৈ সহজ কাম (ব্যায়াম)।
ইয়াক কোনে কি ধৰণে লয় বা বুজে সেইটো অৱশ্যে একান্ত নিজৰ কথা।
কিমানে এই ইংগিতটো আজি পুৱা উপলব্ধি কৰিলে, কৰি নিজৰ স্বাস্হ্য ৰক্ষাৰ হকে এটা যোগাত্মক সিদ্ধান্ত ল'লে, নাজানো। জানিবৰ উপায় মাথো এটাই : কাইলৈ পুৱালৈ বাট চোৱা।
No comments:
Post a Comment