সপোনৰ পম খেদি ...

(১) টুটিং ALGৰ ফালৰ পৰা চালে এনেকুৱা দেখি। 

(২) জিদ' ভিলেজৰ ফালৰ পৰা চালে এনেকুৱা দেখি।

এইখনেই সেই ওলমা সেতু, hanging bridge; যাক লৈ বহুত আগৰে পৰাই হৃদয়ত পুঞ্জীভূত হৈছিল অনন্ত উৎসুকতা। যাক এবাৰ নিজ চকুৰে চোৱাৰ, এবাৰ নিজ হাতে স্পৰ্শ কৰাৰ, অন্ততঃ এবাৰ ওপৰেৰে ইপাৰ-সিপাৰ হোৱাৰ হাবিয়াহ জন্মিছিল অতিপাত।

স্থানীয় অধিবাসীসকলে এইখনক বোলে Ladum bridge। তলেৰে প্ৰৱাহিত নৈখনৰ নাম চিয়াং, অৰ্থাৎ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ আগলি জলধাৰা। সেউজবুলীয়া আস্তৰণেৰে গহীন-গম্ভীৰ আৰু সুগভীৰ। চালে-চকুৰোৱা আশ-পাশৰ নৈসৰ্গিক শোভা। দৃষ্টিনন্দন দৃশ্যাৱলীৰে ঘন আৰণ্যক শ্যামলীমা। যেনিয়েই চকু যায়, তেনিয়ে থমকি ৰয়। হ'লেও, সৰহ মানুহেই আজিও নেদেখা, আজিও আহি নোপোৱা জেগা। এনে অৱস্থানবোৰকেই কোনোবাই কয় : God's own country.

তাৰিখ ১৩ নৱেম্বৰ, ২০২৪। সময় পুৱা ৬ বাজি ৩২ মিনিট। ঠাই অচিনাকি, বাট অচিনাকি হ'লেও আক সুধি, তাক সুধি পাই গ'লোঁহি বহুপ্ৰত্যাশিত মোৰ লক্ষ্যস্থল, চিয়াঙৰ ওলমা দলং। অকলে অকলেই, খোজ কাঢ়ি কাঢ়ি। এক কথাত, আৱিষ্কাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হ'লোঁ। আৰু তাৰ ফলশ্ৰুতিত, এইহে মনটোৱে শান্তি লাভ কৰিলে। বুজাব নোৱাৰা প্ৰশান্তি বুকুত লৈ একেৰাহে চাই ৰ'লোঁ ধেনুভিৰীয়া সাঁকোখনলৈ। কি অনুপম দৃশ্য!

নিজৰ শৰীৰটোক সন্মুখত উপস্থিত কৰাব নোৱাৰা পৰ্যন্ত, Ladum bridge আছিল মোৰ dream destination। আছিল এটা hidden challenge। সেই স্বপ্ন, সেই তাড়না, সেই প্ৰত্যাহ্বান পূৰ কৰিব পাৰিলোঁ, এইমাত্ৰ। অনন্য এক প্ৰাপ্তি বুলিয়ে ক'ব বিচাৰিম, পৰ্যটক-জীৱনৰ।

যথাস্থানত থিয় হৈ সদ্যহতে কি দেখিছোঁ, কি মন কৰিছোঁ? 

চীনৰ পৰা আহি গেলিঙত ভাৰতভূমিত প্ৰৱেশ কৰা আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় নদীখনে নামনিৰ দিশে ইংকিয়ং অভিমুখে গতি কৰি আছে। সূৰ্যটো উঠি আহিছে সিফালৰ পৰ্বতমালাৰ ওপৰেৰে। সুকোমল ৰশ্মিবোৰে যেন স্বাগতমহে জনাইছে! টুপীটো খুলি ময়ো জনাই দিলোঁ অভিবাদন। সোঁৱে-বাঁৱে ভিন্নৰূপী landscapeবোৰ। সৌন্দৰ্যৰ পোহাৰ মেলি থৈছে কুমাৰী প্ৰকৃতিয়ে। বিপৰীতে, তেনেই জনপ্ৰাণীহীন, আৰু জয়াল পৰিৱেশ। ধাৰণা কৰিলোঁ, মিচা তেদ'ৰ homestayৰ পৰা ইয়ালৈ পথ-দূৰত্ব ৪ কিলোমিটাৰৰ কম নহ'ব। ওলাইছিলোঁ পুৱা প্ৰায় ৫.৩০ত। এইখিনি পাওঁতে হ'লহি ৬.৩২।

ধেনুভিৰীয়া সাঁকোখনলৈ দিয়া প্ৰথম দৃষ্টিত কি দেখা পাইছোঁ? 

মামৰ-ৰঙী, পুৰণা iron wireবোৰ আৰু কিছু দূৰে দূৰে বেতৰ মেৰ। খোজ পেলাবৰ নিমিত্তে তক্তাৰ পাছত তক্তা। ঠেক ঠেক আৰু ঠায়ে ঠায়ে পচা। ক'ৰবাত কেতিয়াবাই সৰি পৰিছে। গতিকে মাজে মাজে বহল ফাঁক একোটা।

ইমূৰ-সিমূৰৰ দৈৰ্ঘ কিমান হ'ব? 

অনুমান কৰিবৰ সাধ্য নাই। বহলে ৪ ফুটৰ অধিক নহ'ব পিছে।

এইবোৰ হিচাপ-কিতাপ কৰি থাকি কিবা লাভ? প্ৰাণৰ আহ্বানৰ প্ৰতি সঁহাৰিহে প্ৰধান কথা। তৎমুহূৰ্ততে ঘূৰাই আনিলোঁ মনোযোগ, আৰু নিজৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ ভৰসা ৰাখি দুভৰি দিলোঁ আগুৱাই। 

গৈ আছোঁ, গৈ আছোঁ। মাজে মাজে ৰৈ ৰৈ দৃশ্য উপভোগ কৰিছোঁ। চিয়াং বৈ আছে, লাদুম ব্ৰিজ নাচি উঠিছে, তল-ওপৰকৈ, নিজস্ব ছন্দত, স্বকীয় ভংগীমাত। হেন্দোলনিৰ সৈতে নিজৰ ভাৰসাম্য বজাই ৰাখি ব্যস্ত হ'লোঁ ফটো তোলা আৰু ভিডিঅ' ৰেকৰ্ডিঙত। এনেকৈয়ে পাৰ হৈ গ'লোঁ। আনটো পাৰৰো ৰেহ-ৰূপ চালোঁ। পুনৰ ঘূৰিও আহিলোঁ, সুকলমে; হৃদয়ৰ তাড়নাক সমৰ্থন আৰু জয়যুক্ত কৰি।

আজি ১৩ ডিচেম্বৰ, ২০২৪। এমাহৰ পাছত এই পদযাত্ৰাটো সোঁৱৰণ কৰিছোঁ। আশা ৰাখিছোঁ, অনাগত দিনত মোৰ পৰিচিত কোনোবা দুঃসাহসী সত্যসন্ধানীয়ে হয়তো পম খেদিব, টুটিঙৰ এই সঁচা ছবি দুখন চাই, যিদৰে বিগত দিনত মই উত্তেজিত হৈ পৰিছিলোঁ, আন কাৰোবাৰ ফটো আৰু ভিডিঅ' চাই চাই।

Life is an adventure. 

শুভ-যাত্ৰা।