২. চিৰাচৰিত দুৰ্ভাবনা
সেই দুটা বাক্যকে ড. ৰাজু গগৈকো পঢ়ুৱাইছিলোঁ সেই একেদিনাই
অৰ্থাৎ ২৪ তাৰিখে, প্ৰায় একেটা সময়তে ৷ বিয়লি তেওঁ উত্তৰ লিখিলে, ‘গছপুলি লগাব পাৰি ৷’
মই বোলোঁ, ‘গছৰ লগত জড়িত দিন নহয়, ফুৰাৰ সৈতে জড়িত দিনহে
৷’ তেওঁ দেখোন ওলোটাই মোকহে সুধিলে বোলে ‘ওচৰতে পাৰিনেকি কৰ’বাত ?’
পৰ্যটন-চিন্তাক জাগ্ৰত কৰাৰ মতলব কৰিছিলোঁ ৷ ভবামতে নহ’ল ৷ নিজেও নিৰুত্তৰ হৈ দিলোঁ ৷
২৫ তাৰিখ শুক্ৰবাৰ ৷ অৰুণদা সম্পূৰ্ণ নিমাত ৷ ময়ো নিমাত ৷ একো কাৰণো নাই অৱশ্যে ৷ ইফালে গগৈ ছাৰ বা আন আনসকলৰ সৈতেও নিমাতেই পাৰ কৰিলোঁ ৷ কোনে কি প্ৰস্তাৱ আনে চাওঁ বুলি ধৈৰ্য ধৰি ৰৈ আছোঁ ৷
২৬ ছেপ্টেম্বৰ, শনিবাৰ ৷ ভাল খবৰলৈ উৎকণ্ঠাৰে অপেক্ষা কৰি থাকি মনটোৱে গুদ্গুদাই আছে ৷
বিয়লি ২ বাজোঁ বাজোঁ ৷ ৱাট্ছএপত অৰুণদাৰ পৰা মেছেজ আহিল ৷ ‘এইমাত্ৰ বৰছিঙে ফোন কৰিছে ৷ যাব নালাগে ৷ পানী বাঢ়িয়ে আছে ৷ লগতে
বৰষুণ ৷ বেলেগ এদিন যাম ৷’
শেষ ৷ আশাত চেঁচাপানী ৷ কোনো কথাই নাই ৷ বেয়া লাগি গ’ল পৰিস্থিতি-পৰিৱেশ কল্পনা কৰি ৷ ‘তেতিয়া হ’লে আমাৰ যাত্ৰাটো নহ’ব ?’ পোনে পোনে সুধি দিলোঁ ৷
‘মই আৰু অনিলে বেগত
কাপোৰ ভৰালোঁৱেই ৷ আমি য’লৈ যোৱাৰ কথা, তাতো পানী ৷ আজিৰ পেপাৰত
পাইছোঁ, বান্ধৰ গে’ট খুলি দিছে ৷’
পেপাৰ কাটিং এটা আহিল বাক্যকেইটা পঢ়ি উঠাৰ লগে লগে ৷ লগে লগে চালোঁ
৷ হে’ডলাইন… ‘বৰপানী নৈৰ কালৰূপ ৷ প্ৰবল বানে উটুৱালে ৩ খন দলং ৷’ কাৰবি লাংপী জলবিদ্যুৎ প্ৰকল্পই ৭ খন গে’টেৰে পানী এৰিছে ৷ মথাউৰি ছিগিছে ৷ পথৰ ওপৰেৰে পানী বাগৰিছে ৷ বহু গাঁও
প্লাৱিত হৈছে ৷ খেতিপথাৰবোৰ জলমগ্ন ৷ যাতায়াত-যোগাযোগ বিচ্ছিন্ন ৷ পুৱতি নিশাৰ
পৰা চলিছে এই তাণ্ডৱ ৷
‘দুৰ্যোগ ডাঙৰেই দেখোন
দাদা ! হঠাতে কিযে আহি গ’ল ! তথাপি, সিদ্ধান্তটো
জনাব দেই ৷’
‘জনাম, পানী শুকাওক ৷’
বুজিবলৈ কষ্ট নহ’ল ৷ প্ৰত্যাশিত যাত্ৰাটো বাতিল হ’ল ৷ ‘বিকল্প কিবা আছেনে হাতত দাদা ?’ পৰ্যটনপ্ৰিয় মনটোক বুজাব নোৱাৰি সুধি পেলালোঁ লাহেকৈ ৷
এনেকুৱাতে মনটোৱে কৈ উঠিল, অৰুণদাৰ নহ’ব ৷ গগৈ ছাৰক খোঁচ এটা মাৰি চোৱা যাওক ৷ ‘কিবা ভাবনা কৰিলে নেকি এই সংক্ৰান্তত ? নে এই বিশেষ দিনটো গৃহবন্দী
হৈ পাৰ কৰিবলৈহে প্ৰস্তুত ?’
ৰৈ ৰৈ এঘণ্টামানৰ পাছত ছাৰৰ সাংগীতিক উত্তৰ, ‘বৃষ্টি পৰে টুপুৰ টুপুৰ...’
যাবলৈ ওলোৱা কথা বাদ, বতৰ আৰু বৰষুণৰ বিষয়ে কথোপ-কথন আৰম্ভ হ’ল ৷ তাৰ মাজতে একু-ৱেদাৰ ৰিপ’ৰ্টৰ ছবি পঠাই দিছে ৷
কৈছে, ‘বৰষুণৰ বাবে ক’তো নোলোৱা ভাল ৷’
সেইফালেও আশা বাদ দিলোঁ ৷ নতুনকৈ ভাবিব লাগিব, কি কৰা যায় ৷ অকলেই ওলাওঁ নেকি ? আনিনিৰ দৰে চ’ল’ ট্ৰিপ ৷ নিজঞ্জাল ৷
চিন্তা আৰম্ভ কৰোঁতেই অৰুণদাৰ বাৰ্তা, ‘বৰ্তমান একো নাই ৷ পানী কমক ৷ তালৈকে যাম ৷’
‘মানে কাইলৈ গৃহবন্দী !’ সম্ভাব্য পৰিণতি বুজি উঠি জবাব দি দিলোঁ ৷
উত্তৰত দাদাই দীঘলীয়াকৈ লিখিলে… ‘ঘৰ আৰু অফিছ ৷ একঘেয়ামী
জীৱন ৷ বন্দীত্ব ইমান বেছি হ’ল যে ডিফু চহৰখন নেদেখাই বহুদিন হ’ল ৷ ভাবিছিলোঁ জলপ্ৰপাত চাবলৈ যাম ৷ বৰছিঙৰ ঘৰতো সোমাম ৷ জলপ্ৰপাতত
গা ধুই আহিম ৷ বৰছিঙে অলপ আগতে ফোন কৰিছিল ৷ তাৰ সমস্ত ঘৰখনেই একাঁঠু পানীৰ তলত ৷
এইকেইদিন অফিছলৈ আহিব নালাগে বুলিয়ে ক’লোঁ তাক ৷’
‘বৰছিঙৰ বৰ দুৰ্গতি হৈছে
তেন্তে ! পানী কেতিয়া কমে তাৰ কি ঠিকনা ! বৰষুণ থাকিব চাগৈ ৷’
‘পানী সোনকালে নকমে ৷
সি আহক, তাৰ পাছত কথা পাতিম ৷ ক’ৰবাত এৰাতি থকাকৈ যাম ৷ আজিও হেনো তাত বৰষুণ !’
বুজিলোঁ, এই যাত্ৰা নহ’ব বুলি জানি দাদা অন্য প্ৰসংগত
সোমাই পৰিছে ৷ লিখিছে, ‘ছামেলাংছ’ৰ ফালে হেনো
ভেলোঘাটতকৈও ডাঙৰ জলপ্ৰপাত আছে ৷ ৩ কিল’মিটাৰমান খোজ কাঢ়ি
যাব লাগিব ৷’
‘কৰকাণ্ঠিছ’ নেকি ? হয় যদি মই গৈছোঁ ৷’ শেহতীয়া অভিজ্ঞতাৰ
দোহাই দি মই চাব মাৰি সুধিলোঁ ৷
‘গম নাপাওঁ’ বুলি উত্তৰ আহিল ৷
‘সেইটো তেনেহ’লে ময়ো নাজানো ৷ নাম কি বা ?’ জানিবৰ ইচ্ছা জাগিল ৷ ‘অন্য এটা জলপ্ৰপাতৰো খবৰ ওলাইছে ৷ সেইটো আছে শিলনিজানৰ পৰা
সোমাই, কয়লামাটিৰ পিনে ৷ ৰাস্তা নিৰ্মাণ হৈ আছে বুলি স্থানীয় কাকতত দিছে ৷
ডুংডুংজা নাম ৷’ তেৱেঁই একে লেথাৰিকৈ কৈ গ’ল, ‘তাদ’লাংছ’ বুলিও এটা আছে ৷ বাতৰি কাকতত পঢ়ামতে তালৈ নোযোৱাই ভাল ৷’
‘তক’লাংছ’ জলপ্ৰপাতৰ কথা শুনিছোঁ ৷ বালিপথাৰৰ পৰা ২০ কিল’মিটাৰমান ভিতৰত ৷ ৩৯ নং ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথৰ পৰা প্ৰায় ১২ কিল’মিটাৰ নিলগত ৷ সদ্যহতে দুচকীয়া বাহনেৰেহে তালৈ যোৱাটো সম্ভৱ ৷
কিছু দূৰ খোজ কাঢ়িবও লাগে বোলে ৷’
‘তাদ’লাংছ’ খান্দুলিৰ পিনে ৷ দুবাৰ গ’লোঁ ৷ তাত মেঘালয়ৰ ম’বাইল নে’টৱৰ্ক চলিছিল তেতিয়া ৷’
এনেকৈয়ে কথা পাতি দিনটো সামৰা হ’ল ৷ বিশ্ব পৰ্যটন দিৱসৰ অভীষ্ট যাত্ৰাটো হৈ নুঠিল ৷ অন্য কাৰো পৰা একো সঁহাৰি অহা নাই ৷ মনটো গধুৰ হৈ থাকিল ৷
No comments:
Post a Comment