আনিনি… য’ত ডাৱৰে মাটিক চুমা যাচে
(বিস্তাৰিত তথা সচিত্ৰ ভ্ৰমণ-লেখা)
আৰম্ভণিতে…
আনিনি- শব্দটোৰ সৈতে দৰাচলতে মোৰ পৰিচয়
ঘটিছিল স্কুলীয়া ছাত্ৰাৱস্থাতেই৷ ভূচিত্ৰাৱলীৰ পৃষ্ঠা মেলি ঠাই বিচৰা খেল এটা আমি খেলিছিলোঁ৷
লগ-সমনীয়াক উলিয়াবলৈ দিছিলোঁ- আনিনি৷ ভাৰতবৰ্ষৰ উত্তৰ-পূবৰ অৰুণাচল প্ৰদেশৰ অন্তৰ্গত
চীন সীমান্তৱৰ্তী অৱস্থানত অকলশৰীয়াভাৱে চিত্ৰিত আনিনি শব্দটো কিয় জানো তেতিয়াৰে
পৰাই মোৰ হৃদয়ৰ গভীৰতাত, কল্পনাৰ মায়াজালত বান্ধ খাই ৰ’ল! আজিৰ পৰা প্ৰায় ৪৩-৪৪ বছৰৰ আগৰ কথা এয়া৷ ডাঙৰ হোৱাৰ
পাছত শুনিছিলোঁ, আনিনিলৈ বাট-পথ নাই৷ খাদ্য-বস্তু এয়াৰ ড্ৰপিংহে হয়৷
অৰুণাচল প্ৰদেশ মোৰ অতিকৈ প্ৰিয় আৰু
মৰমৰ ভ্ৰমণথলী৷ অৰুণাচলৰ সৰ্বদিশ দৰ্শনক এটা ‘জীৱনজোৰা পৰ্যটন’ বুলিব পাৰি৷ এই ৰাজ্যৰ টাৱাং, ব’মডিলা, ৰূপা, ইটানগৰ, নাহৰলগুন, পতিন, য়াজালি, জিৰো, ডাপ’ৰিজো, তালিহা, দয়ম, চিয়ুম, নাচ্ছ’, লিমেকিং, কেতেনালা, গেলেন চিনিয়াক,
বাচাৰ, বামে’, আল’, তাত’, মেন-চু-খা, য়াৰলুং, পাচিঘাট, ৰাণাঘাট, নামচাই, চৌখাম, ৱাক্ৰ’, পৰশুৰাম কুণ্ড, খুপা, হায়ুলিয়াং,
ৱালং, ডং, কিবিথু, কাহ’, হাৱাই, তেজু, ৰ’য়িং, মায়’ডিয়া, নামপং, পাংচু পাছ আদি বিভিন্ন ঠাই ইতিমধ্যে ভ্ৰমিছোঁ, ভ্ৰমণ-বৃত্তান্ত
লিখিছোঁ যদিও থাকি গৈছে আনিনি৷ কল্পনাৰ সেই ঠাইখন৷ বিষয়টোৱে মন-মগজুত সততে আমনি দি
থাকে৷ কিবা যেন অসম্পূৰ্ণ হৈ আছে এতিয়াও, এনে লাগে ভাবিলে৷ ৰৈ থাকোঁ সময়-সুযোগ অহালৈ৷
আনিনি, আনিনি, আনিনি… সাংগীতিক শব্দটোৰ পম খেদি এড্ভেন্সাৰপ্ৰিয়
মনটোক অৱশেষত শান্তি দিবলৈ সমৰ্থ হ’লোঁ, সৌ-সিদিনাখন মাত্ৰ৷ ১-৩ ফেব্ৰুৱাৰী, ২০২০ত আনিনিত অনুষ্ঠিতব্য
ইদু মিছিমিসকলৰ প্ৰাণৰ উৎসৱ ‘ৰেহ ফেষ্টিভেল’ৰ অচিলাৰে, সৰগীয় মাতৃ নান্নী ইনয়িটায়াৰ আশিস বিচাৰি এইবাৰ উপস্থিত
হ’লোঁগৈ
আনিনিত৷ তাৰ পৰা আগলৈ লাষ্ট বি.অ’.পি. ডেমবিউন অতিক্ৰমি ভাৰতৰ শেষ গাঁও আচ্হিছ’ পালোঁগৈ৷ ৰ’য়িঙত স্থিতি লৈ আৰম্ভ কৰা চ’ল’ এড্ভেন্সাৰ ট্ৰিপটোৰ দুৱাৰডলিতে
তুষাৰাবৃত মায়’ডিয়াত প্ৰত্যক্ষ কৰিলোঁ জীৱনত কোনোদিনে নেদেখা অদ্ভুত প্ৰাকৃতিক
দৃশ্যৰাজি৷
কোনবাটে কিদৰে গ’লোঁ, কি দেখিলোঁ, ক’ত থাকিলোঁ, কি খালোঁ, কি পালোঁ… যাত্ৰাকালীন দৰ্শন আৰু অভিজ্ঞতাৰ
বিস্তাৰিত তথা সচিত্ৰ প্ৰকাশেৰে আগন্তুক দিনত ‘অকব’ত উপস্থাপন কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰিছোঁ মোৰ নৱতম ভ্ৰমণ-লেখা ‘আনিনি… য’ত ডাৱৰে মাটিক চুমা যাচে’৷
No comments:
Post a Comment