২৮চেপ্তেম্বৰ ২০১১৷

বুদ্ধ এয়াৰ প্ৰাইভেট লিমিটেডৰ বিয়লি ১.৩০বজাৰ ফ্লাইট যোগে নেপালৰ ভদ্ৰপুৰ এয়াৰপ’ৰ্টৰ পৰা উৰা মাৰিছো৷ লক্ষ্যস্থান ত্ৰিভুবন ইণ্টাৰনেশ্যনেল এয়াৰপ’ৰ্ট, কাঠমাণ্ডু৷

১৯জন যাত্ৰী কঢ়িয়াই নিয়া আমাৰ অকণমানি বিমান৷ ৰাণৱেৰ পৰা উৰি গৈ এসময়ত আকাশমণ্ডলত সুস্থিৰ হোৱাৰ পিছতে পৰিচাৰিকাই সৰুকৈ বাদামৰ পেকেট একোটা হাতে হাতে দি গ’ল৷ তাৰ পিছে পিছে আন এগৰাকীয়ে দিলেহি ডিচপ’জেবল গিলাচেৰে এগিলাচকৈ ঠাণ্ডা ফাণ্টা৷ আকাশমাৰ্গেদি অতিক্রম কৰিব লগা দূৰত্ব আৰু প্ৰয়োজন হোৱা সময়ৰ সৈতে মিলায়ে চাগে তেনেকুৱাই ব্যৱস্থা৷ প্ৰথমতে আচৰিত হৈছিলো যদিও পিছত বুজিলো৷

খিৰিকীৰ কাষত মোৰ চিট৷ 

নতুন ঠাইলৈ (বিদেশলৈ) গৈছো৷ মনটো স্বাভাৱিকতে এখোপ বেছিকৈয়ে কৌতুহলী৷ ওখ পাহাৰ, পাহাৰীয়া নদী, পাতলীয়া জনবসতিপূৰ্ণ অঞ্চলৰ ওপৰে ওপৰে আমাৰ বিমান গো-গোঁৱাই গৈ আছে৷ চকুকেইটাক শান্তি নিদিয়াকৈ উপভোগ কৰি গৈছো তলৰ দৃশ্যাৱলী৷

তেনেতে হঠাৎ দেখা পালো... ৰামধেনু! এখন নহয়, দুখনকৈ৷ হাৰ্‌ৰে...

সমস্ত দৃষ্টি যেন নিবদ্ধ তাতেই নিবদ্ধ হৈ পৰিল! বাঃ, কি ধুনীয়া!

পকেটত থকা ডিজিটেল কেমেৰাটোও তৎক্ষণাৎ সক্রিয় হৈ উঠিল৷ খিৰিকীৰ আয়নাত আগটো লগাই দি ৰামধেনুৰ দিশে টোঁৱাই কেইবাটাও স্নেপ ললো৷ পলক নেপেলোৱাকৈ চাই চাই গ’লো৷ 

মোৰ বাবে সঁচাই এক বিৰল দৃশ্য এয়া৷ নিজকে কিবা বৰ সৌভাগ্যৱান যেনেই লাগি গ’ল৷ 

সেই আনন্দময় যাত্ৰাক সময়ে সময়ে সুঁৱৰিবৰ বাবে আলোক-চিত্ৰকেইখনো এই লেখাৰ লগতে ৰাখিলো৷